Het Galata museum in Genua is vooral gewijd aan scheepvaart. Dat interesseert me al sinds ik als tiener modelbouw v historische schepen deed en boeken las als "Paddeltje" en "Bontekoe". En dus schaften we voor 15,- een museumdagkaart aan. Dat lukte ons niet online, na n half uur ploeteren. Evenmin lukte het de Italiaanse dame die ons hielp. Dus even naar t tourist office op en neer voor n fysieke kaart, kostte nog n half uur. Maar dan heb je ook wat, t Galata museum del mare op zich kost namelijk... 17,- €. En je kreeg waar voor je geld:

https://galatamuseodelmare.it/

Galeien en hun roeiers. Columbus, zijn ontdekkingsreizen en bewijzen dat hij uit Genua kwam. Scheepswerven. Zeeslagen. Galjoenen driemasters stoomschepen. Aan boord v e echte onderzeeër, type Koersk. Een scheepsramp. Een simulatie v/e storm op zee in 3D (out of order). En een hele verdieping gewijd aan de emigratie van Italianen overzee.

Exodus uit Europa
Je ziet de uitzichtloze armoede van degenen die hun geluk in "Lamerica" gaan zoeken, vergelijkbaar met de 'venelingen' uit Publieke werken v Thomas Rosenboom. Het hartverscheurend afscheid van familie op de kade, voor altijd. De volgestouwde slaapzalen die onwillekeurig aan concentratiekampen doen denken. De onoverbrugbare klasseverschillen met de ruim- en dekpassagiers (vgl. Titanic). Dit alles met interactieve animaties die, zelfs in het Italiaans, zeer indringend zijn. Op een gegeven moment bevind je je tegenover een Amerikaanse immigratieambtenaar op Ellis island, die jou vragen stelt als hoeveel geld heb je, kun je lezen en schrijven, welke ziekten heb je gehad. 5% vd italianen kwam niet verder dan deze ondervraging en moest met het eerstvolgende schip terug.
Ook de landen waar ze heen gingen komen aan bod. USA, Brazilië, Argentinië bijvoorbeeld. Daar ging ooit de familie Bergoglio heen, de voorouders van paus Franciscus. Bij de ticketbalie laat n medewerker die net in Rome is geweest enthousiast een Francesco kalender zien die hij voor zijn vrouw heeft gekocht. In de Netflix film "Nour" leer je Lampedusa kennen. En in de netflix miniserie "Stories of a generation, with pope Francis", ook.

Lampedusa
En dan opeens loopt de e-migratie verdieping over in een nog moderner deel. Nog schrijnender ook. Met een bootje, helaas een origineel bootje, dat mijn netvlies niet meer verlaat. 'n wrak vissersbootje, zoals vaart op Lampedusa. Met filmbeelden van de kustwacht die overlevende opvarenden en aangespoelde lijken aan boord neemt. Video verhalen van mensen die torenhoge kosten/schulden hebben gemaakt om door de woestijn en de middellandse zee naar Italië te komen. Op de vlucht voor oorlog, voor onderdrukking en, inderdaad, ook voor bittere armoede. Statistieken die laten zien dat 1973 het omslagpunt is: daarvoor een emigratie, daarna een immigratiesaldo. Definities die verhullen dat er in 1948 onvervreemdbare rechten van ieder mEns zijn afgesproken: " clandestien, illegaal, vluchteling", enz framen het belang van anderen. Een lerares spreekt de toeschouwer persoonlijk aan: hoe denk jij over integratie? Zou jij je kunnen concentreren op huiswerk als je je zorgen maakt over je familie, en of je ueberhaupt blijven mag? Zou jij nieuwe vrienden maken op school als alleen je eigen landgenoten je enigszins helpen?
De volgende zaal gaat over eten: hoe de Italiaanse cultuur in dit opzicht verrijkt is door gerechten v immigranten.
En dan sta je weer op het geënsceneerde dek van zo'n stoomschip, met je "paspoort" tussen je tanden, kinderen stevig aan de hand en 1 rugzak met je bezittingen voor de nieuwe toekomst.

In deze stad waar nu dagelijks kolossale cruiseschepen aanmeren die doen denken aan flats in de Bijlmer, is de geschiedenis v/d Italianen die haar kade als laatste hebben gezien opgenomen in een straatmozaiek. Wordt de lijn doorgetrokken van het recht op "geluk" zoeken en hoeveel je daarvoor over moet hebben. Zeevaart en globalisering. Individuele verhalen, foto's, namen.

Voorstel: museum voor migratie
Ook Dublin heeft 'n museum gewijd aan de massale emigratie van de Ieren.
Nederland heeft n draaiorgelmuseum en een voor slavernij. Voor kantklossen en voor de jodenvervolging. Voor speelkaarten en voor de "ontwikkeling" en onafhankelijkheid van Indonesië. Of er wordt in ieder geval aan gewerkt. In de tussentijd is er discussie over straatnamen en standbeelden waarop het perspectief van de "vaderlandse" geschiedenis niet langer het enige is.
Mijn grootvader is in de jaren '50 met zijn hele gezin op een stoomschip naar Australië geëmigreerd. In die jaren was er geen oorlog of onderdrukking in Nl, maar vertrok men wel massaal naar Canada, Nieuw Zeeland, Australië enz. In de meeste gevallen: voorgoed.
Mocht er overwogen worden daar een museum voor op te richten, dan hoop ik dat dat niet in gekissebis tussen Rotterdam ("hotel New York") en Amsterdam ("Publieke werken") ten onder gaat. De ideale plaats om dit thema te belichten is volgens mij net zo'n schrijnende naam als "Lampedusa" of "Lesbos". Namelijk:
Ter Apel.


https://youtu.be/-B8z-dBQG_0

https://youtu.be/7xpN-WPiW58

https://youtu.be/5j19q0_6lvY

https://youtu.be/8uDnSNy2uOw

https://youtu.be/8MzGR4OJmGE

https://youtu.be/viQVaEv9_RA

https://youtu.be/xagdflbbfgs

https://youtu.be/e6N5Io56Isw

https://www.netflix.com/nl/title/81306329?s=a&trkid=13747225&t=cp&vlang=nl&clip=81511027

https://www.netflix.com/nl/title/81411294?s=a&trkid=13747225&t=cp&vlang=nl&clip=81419392

https://www.savethechildren.nl/sci-nl/media/Save-the-children/PDF/202206-kindinazc-QuickScan-noodsituatie-op-noodlocatie.pof

https://www.savethechildren.nl/actueel/nieuws/2022/wij-willen-een-humaan-asielbeleid

Geschreven door Michaelsvoettocht