Uitgeslapen tot 7h. Maar door de dauw lukte het niet mn tent en rugzak snel in te pakken, terwijl ik om 8h in la Cordelle, het klooster vd Franciscanen waar mn voettocht begint, de lauden en de mis mee wil maken. Dat gaat niet lukken. Ik aarzel diverse keren als n auto langsrijdt of ik die zal aanhouden. Tot de splitsing, links korter, alleen voetpad, rechts langer maar wel kans op n lift. Er rijdt n auto voorbij: deze aarzelt, vertraagt. Ik hol ernaartoe. Zij gaan ook naar de lauden, maar zitten vol. De mevrouw wringt zich ondanks mijn protest naast een fiets achterin en ik mag voorin zitten. Ze vertelt dat ze, toen ze me zag, haar man had gezegd te remmen - alsof ze had aangevoeld wat ik nodig had.
Zo begon de dag....
Pater Eric vroeg of ik de pelgrimszegen na afloop wilde ontvangen. De viering was heel plezierig laagdrempelig, zoals ik franciscanen ken: geen poespas, persoonlijk, vriendelijk, als t maar even kan n kwinkslag en tegelijk wel de liturgie van de dag die ik dus kon volgen. Mn goede vriend Pierre zou zeggen: ook in de kerk kun je het beste normaal doen.
https://youtu.be/S-Rhu_QUDKk
De pelgrimszegen ontroerde me. Ik kreeg ook gewoon n echt kruisje op mn gebogen voorhoofd, mondkapjes ok maar dit ging voor. En na afloop werd iedereen uitgenodigd voor koffie. Wat een ongedwongen en hartelijke sfeer. Niks "hier zit ik altijd" gedrag of schoteltje om de onkosten vd koffie te voldoen of ons-kent-ons conversatie. Wat heb ik, hebben veel parochianen, precies dit, een echte ontmoeting (koffie: bijzaak) na afloop vd mis lang gemist! En mn liftgevers zorgen ervoor dat de koffie bij me terechtkomt, incl cake enz - zij hadden me anders meegenomen om te ontbijten. Zij werkt als producer van script tm uitvoering om operas te bewerken voor jong talent en jong publiek. Haar man zei: en bij elke uitvoering word ik weer verliefd! Wat een fijngevoelige mensen. Ik maak haar blij met de naam v Frank Groothof. Je kunt maar weinig 'terugdoen'als je onderweg bent, brhalve zijn wie je bent en soms je netwerk inzetten of kennis.
Ik mag biechten bij Eric, hoewel hij eigenlijk geen tijd heeft: ze zijn anders met z'n 3en maar nu is hij alleen. Na afloop zegt hij maar 1 ding. "God houdt van je zoals je bent." Ik barst in tranen uit. Dat is namelijk precies de boodschap die ik gisteren voelde op het moment dat ik de eerste oranje Tau markeringen zag en het gevoel had dat ik thuiskwam op de chemin d'Assise. Dat dAt "mijn" weg is die ik heb te gaan. Ook Eric is ontroerd als ik t hem vertel.
Er is nog n andere pelgrim in la Cordelle, veeeel jonger dan ik, zonder tent. Hij vertrekt meteen en wisselt geen nummer uit: wil zn telefoon zo min mogelijk gebruiken. Die wijsheid heb ik niet ;-)

Ik beklim de heuvel v Vezelay en kom uit achter de basiliek. Loop er eerst omheen en geniet van rust, uitzicht en architectuur. Dan mag ik van mezelf neuzen in se boekhandel. Ooit ben ik afgekivckt v/e verslavende boekenkoopzucht. Ik mocht van mezelf alle boeken pakken die ik maar wilde, maar moest voor de kassa mn ogen dicht doen en alleen die titels afrekenen waarvan ik uit mn hoofd wist dat ze in de stapel zaten. Een rugzak is nog effectiever preventie. Toch deed het me goed maar liefst 6 in het frans vertaalde titels over Etty Hillesum te zien. Ik moest denken aan Patrick Wodehouse boek over haar en aan de karmelitessen van mn eerste dag. Wel schaf ik enkele ikoontjes en kaarten aan. Ga op zoek waar ik het stempel kan krijgen. Loop naar de chapelle orthodoxe, die tot mn grote spijt gesloten is. Ga helemaal naar beneden voor kruidenier en postkantoor. Verzend mn routeboekje tot vezelay e.a. papieren en de ikonen naar huis. Klim weer helemaal naar boven en ga pas na 12h de basiliek in. Prachtig - en veel minder touristen dan ik vreesde. Er is net een mis begonnen, en de communaute vd fraternites de jerusalem maakt mooie muziek op dwarsfluit en viool. Het is plechtiger dan bij la Cordelle, maar niet dweperig en zeer authentiek. Alleen al de grote groep jonge mannen en vrouwen in habijt geeft een blije sfeer.
Van mezelf hoef ik de prachtige Romaanse kapitelen en tympaan deze keer niet te bekijken. Daardoor heb ik oog voor de 13 houten kruizen. In 1146 predikte Bernard v Clairvaux bij la Cordelle de 2e kruistocht. Daar denken we tegenwoordig heel anders over, maar het idealisme en de navolging ervan waren destijds zeer charismatisch. In 1946 werd dit herdacht en werd vanuit diverse landen een houten kruis naar Vezelay gedragen als ritueel van vrede en verzoening. Er ging veel media aandacht aan vooraf. Toen Duitse krijgsgevangen dit hoorden vroegen ze toestemming om ook een kruis naar Vezelay te mogen dragen. Dat, en de crypte vd H.Magdalena, waren voor mij de hoogtepunten dit keer - en ook genoeg.
Opnieuw achter de kerk ga ik lunchen. Ik vraag de mensen naast mij of ik mn overtollige bouillonblokjes cadeau mag doen en leg uit waarom. Ze nodigen me uit te bellen als ik problemen heb, dan komen ze me halen, ze wonen niet aan de route. Later komt de vrouw terug en vraagt, als t niet te intiem is, of ik de reden voor mn pelgrimage wil delen. Dat ontroert me. Ze luistert naar mn verhaal over hybride lesgeven en teachaholism. Ze luistert, onderbreekt niet, stelt geen vragen maar geeft mij de gelegenheid mn verhaal te doen. Dan blijkt dat zij zelf tot enkele jaren geleden docent wiskunde was. Het moest zo zijn....

Bij de afdaling terug naar Cordelle aarzel ik. N Nl man wijst me de weg. Het is al 15h en erg warm. Eetst drink ik beneden bij cafe Compostelle een panach bien blonde (2/3 limo, 1/3 bier ipv omgekeerd) en zoek op mn telefoon de route op. De chemin d' Assise heeft geen boekje, alleen een inlogcode waarmee je pdfs van kaarten en overnachtingsadressen kunt ophalen en een GPSroute. Het is even wennen, vooral omdat de balisage (markering) vaak welmaar soms juist weer niet samenvalt met andere routes. Ik kijk nog vaak om naar de heuvel v d basiliek, dankbaar voor het goede verloop vh eerste deel van mn weg.
Het is maar 7km naar pierre perthuis, en ik ben blij dat ik mn tijd goed heb ingedeeld vandaag door in Asquins te kamperen. Dan tref ik 2 franse vrouwen die verdwaald zijn, hoewel ze uit de streek komen. Ik 'red' hen met mn telefoon (precies de andere kant op)en we genieten van elkaars gezelschap. Ik mag de wandelstokken v Francoise uitproberen. Haar schoonmoeder blijkt 90 (!) te zijn. En ze moeten naar pierre perthuis. Daar helpen z e me aan contacten en mag ik wild kamperen aan de Cure, bij de oude Romaanse brug. Er zijn tot na het donker worden Franse families a h picknicken. Om de 40dagenrijd te vieren steek ik n dikke sigaar op aan de picknicktafel.

Geschreven door Michaelsvoettocht