#32 Trassilico - Cardoso

Ontbijt
,S nachts regent het flink. Lig droog in mn tentje. Pak alles in en dat is makkelijker dan in n bos door n overdekt betonnen randje om spullen op te leggen. Om 8h kan ik ontbijten met Yves en Sarah. Precies om 8h is alles ingepakt. En gaat t eventjes flink regenen...
Gelukkig is de bar vlakbij en houdt de blauwe regenhoes mn rugzak veilig droog.

De vader van de Dori is ook 90. Dat schept n band. Ik betaal haar na t ontbijt en krijg wat brood mee voor onderweg. Zij en haar man (?), beide uit Brescia, hebben me zeer hartelijk ontvangen en ik heb er lekker de bloemetjes buiten gezet om, op afstand, feest te vieren. Als we mwt zijn drieën de bar verlaten regent t niet meer, het is lekker koel en fris vandaag. Ik loop achteraan en hoef niet te navigeren, fijn.

Afreageren
Even buiten Trassilico is een man varens a h rooien met n zeis. Wij groeten hem. Hij reageert nogal vijandig. Eerst in het Italiaans, maar we snappen er weinig van, iets met strada privata. Toch loopt de markering echt over dit pad. Vervolgens doet hij moeite om ook nog in zijn beste Frans uit te leggen wat hem dwars zit. We begrijpen t nog steeds niet helemaal, maar zijn frustratie zit in deze hoek: "ik ben de eigenaar v h land waar jullie nu overheen lopen. En ik krijg er niks voor. "Zij" wel, maar wij, de particulieren over wiens land die weg van jullie loopt, verdienen er nul komma niks aan." Ook de gebaren maken duidelijk dat t om geld gaat. Of: afgunst? Of:...? We luisteren beleefd en wat bedremmeld. Ik vraag hem dus toch maar niet om even een foto van ons 3en te maken. Bedwing ook mn neiging mn portemonnee te pakken. Als hij al geld aangenomen zou hebben, zou daarmee de frustratie niet 'afgekocht' zijn, maar zou hij zich wellicht juist minder serieus genomen voelen. (...Vul ik in....). Maar wie zijn toch die "zij"? We betalen immers geen "tol" aan de association chemin d'Assise of wie ook. Wellicht de lokale horeca ondernemers? Beide komen niet uit deze streek, dat zou jaloezie bij plaatselijke bevolking kunnen verklaren. Of is hij onder druk gezet om "recht v overpad" te verlenen aan wandelaars met een beroep op t belang v tourisme voor " de" economie? We zullen t nooit weten...

Wel besef ik, als we verder lopen, dat ikzelf vaak mijn woede heb geventileerd (ook in dit blog en in vele emails en gelijkhebberige linkedin posts) naar de lumpsumfinanciering van het onderwijs, managerismo en absurde details als structureel afwezig toiletpapier. Maar dat er eigenlijk vaak heel andere, minder salonfaehige, frustraties onder zaten, dat geef ik niet graag toe. In dit geval voelen we ons 0% schuldig naar de man met de zeis, we zijn gewoon eventjes zijn brievenbus voor wat hij wil afreageren, en daarna scheiden onze wegen. Maar met een email die je aan een ontvanger adresseert kun je ook mensen kwetsen - en ik heb dat te vaak gedaan om te kunnen veinzen dat t me "overkomen" is.

Deze verhandeling verbloemt op zijn beurt, maar nu expres en bewust, de inhoud van het intieme gesprek met Yves en Sarah. Het doet ons goed, werkt genezend en louterend. We zingen, bidden, zijn stil, omhelzen elkaar. Daarna nemen we afscheid. Ik blijf nog een hele poos zitten op de Mt Palodina, eet mn kaas brood noten en rozijnen. Zij lopen harder en verder dan ik vandaag, ik heb behoefte aan stilte en afstand om te verwerken wat we allemaal gedeeld hebben.
Ik film ze als vader en dochter zingend weglopen. Ze zwaaien, weten ervan, ik mag t posten op dit blog. De camera stil houden lukt echter niet. Met de schokbewegingen van mn tranen ben ik dankbaar voor wat deze ontmoeting heeft losgemaakt. En weet nu beter wat me te doen staat....

Geschreven door Michaelsvoettocht