#22 Aiona -passo del Bocco - Cassego

Het was een koude nacht. Steeds als ik even wakker was wierp ik een blik in de donkere nacht en zag steeds meer sterren. Herkende op een gegeven moment het 'steelpannetje', verder moet ik toegeven dat veel details me ontgaan. Sterren, planten, namen vd bergtoppen waar je langs loopt, vaak 'zelfs' kerken waar mn route me op attendeert. Enerzijds omdat het in totaal te veel is als je 2 maanden onderweg bent. Anderzijds omdat er allerei dingen in mijzelf gebeuren. Maar steeds als ik daar zo in opga dat ik de omgeving uitschakel, is er weer een bocht en ontlokt het landschap me een "oh!". "Vergeet niet te genieten" houd ik me vaak voor vandaag. En er zijn veel weggetjes die alle aandacht vragen, als ze kronkelen en dalen en vol grote keien liggen. Dit is het lopen waarvoor ik eigenlijk 'ga' - de Po vlakte wegen door mais en bedrijventerreinen lijken nu een andere eeuw. Van Adriano heb ik geleerd mn voeten zorgvuldiger neer te zetten op zulke paden. Maar ook om op vlakke stukken de stokken helemaal niet te gebruiken, en dat geeft rust. Ik ga even wat eten bij een kudde geiten, ook met bellen om de nek. Net als ik even tegen een boom sta krijgen de herdershonden me in de gaten. Vroeger zou ik, in deze kwetsbare positie, desnoods met n natte broek zijn gevlucht met allerlei paniekerige bewegingen. Maar fratello cane werkt niet voor de openbare orde of zo. Hij doet zijn werk voor de geiten. Ik groet hem vriendelijk en het geblaf houdt op. Dat de sterrenman v gisteren me waarschuwde voor herdershonden heeft me niet beïnvloed. Dat een bordje ergens uitlegde aan passanten wat je moet doen en laten als je langs een kudde loopt, wel. Sinds de 2e dag vorig jaar heb ik mijn hondenangst onder controle- geblaf hoort er nou eenmaal bij, maar t is nu vaak korter omdat ik niet onbewust provoceer.

asfalt
Opeens is de schitterende route uitgekomen op een asfaltweg. Het is warm, weinig schaduw. Mn zonnebril valt en het glas dat er door n opticien ingezet was (geen idee hoeveel dagen geleden) valt er opnieuw uit. Het zij zo. Twee familieleden hebben vandaag te kampen met bandenpech op hun vakanties. Maar ook daarvoor geldt wat ik nu fulltime meemaak: uiteindelijk komt het goed. Soms anders dan je dacht. Soms duurder, of met hulp van iemand die je liever niet had willen inschakelen. Maar dat het Niet goedkomt, is vaak de minst waarschijnlijke afloop.
Desalniettemin moet je wel zelf de praktische dingen regelen: huiswerk, routemarkering, belastingaangifte, genoeg drinken, kapotte dingen repareren, troep weggooien ipv meezeulen. Maar daarnaast werkt openheid voor wat er op je weg komt beter dan verwachtingen, schema's targets en dienstregelingen. Ik begin al aardig ongeschikt te worden voor het werkzame bestaan in Nl 😉.

school
Vandaag begint school weer. Wat het met me doet, is vooral het verschil met vorig jaar. Dat ik me toen 'buitengesloten' voelde en verdrietig omdat ik overspannen was geworden door hybride lesgeven e.a. coronamaatregelen waardoor ik niet kon 'leveren' wat ik gewend was. Inmiddels zei een wijze collega die me goed kent, dat het er vermoedelijk al jaren aan zat te komen; dat bij het eerste plan om op pelgrimage te gaan er ook al goede redenen voor waren. Ik heb het door omstandigheden een aantal jaren uitgesteld, en in de tussentijd nog meer angsten en gewoontes ontwikkeld waardoor t een keer mis moest gaan.
Maar nu voelt het anders. Luxe voorrecht: dat ik pas na de herfstvakantie door de moeilijke dagen heen hoef die de collega's nu meemaken. Maar ook niet iedereen zou zo'n asfaltweg met rugzak nu verkiezen. Dit is nu wat IK te doen heb, dit jaar. Daarna mag ik nog 10 jaar lesgeven. Of beter: 10 keer de eerste schooldag na de vakantie meemaken. Als ik gezond blijf enz. Als ik mijn stijl van werken, maar ook an leven aanpas. Dus eigenlijk: van dag tot dag leven, ook op school - alleen mEt lange termijn planningen, voor zover heilzaam. Maar nu even geen "eenheidskaderbrieven" voor mij, die heben hun eigen context en betekenis - en ik mag nu betekenis ervaren (en soms: brengen) in de chemin d'Assise. Ik wens de collega's succes en kom t.z.t. graag weer meedoen. Maar hopelijk niet meer zo obsessief....

restaurant Annamaria
In passo del bocco is een restaurant. Veel oudere echtparen eten hier warm. Ze ergeren zich aan een groep motorrijders. Een man met MeneerFoppe (deBie)baard doet t raam open: ze moeten hun motoren minder laten ronken. Het geronk wordt zo nog n stuk leuker. Een mevrouw moet iedereen bedienen. Ik eet pasta met ragu, koteletje met aubergine en heerlijk zelfgebakken brood. Ik had honger en het smaakt voortreffelijk. Wat fijn dat dit op m'n weg kwam. Ik werk dit blog bij. Het duurt allemaal lang, maar ik heb de tijd. De mevrouw gaat letterlijk hollen tussen tafeltjes bejaarden en de keuken. De mensen zien t, willen 'tut tut' gebaren maken - maar ook hun bestelling. Als ik moet wachten op de stempel voor mn credencial - ook zij is weer nodig om die te zetten- maakt n man n praatje. Op alles, waar ik heen ga, hoeveel kinderen ik heb, welk vak ik geef antwoordt hij "bravo!" Het helpt. Ik voel me gezien en kan beter wachten tot zijn (?) dochter tijd heeft om af te rekenen. 23,50, incl brood en biscuits die ik nodig heb omdat mn noodrantsoen op is.
Maar die zonnebril... ik probeer het eerst zelf. Weet dat ik niet praktisch ben en juist als ik dan toch kracht zet gaat t vaak mis. Buiten zitten de 6 bikers. In n opwelling vraag ik hen om hulp. Het duurt even voor ze snappen dat ik iets nodig heb wat zij in mijn ogen zouden kunnen. Terwijl er de nodige grappen worden gemaakt ("en er nou niet meer te hard mee rijden he!") pak ik mn rugzak in. En dan is t gelukt. Blaffende bikers bijten niet ;-).

Het is aangenaam koel en zonnig, moet weer vele km over asfalt. Zet de De Dijk playlist op. Groet de geparkeerde autootjes van oudere paddestoelenverzamelaars. Passeer de provinciegrens tussen Ligurie en Emilia Romagna. En schrik als er getoeterd wordt. Kijk om: 6 bikers rijden hartelijk zwaaiend langs. Ik zwaai terug alsof we oude vrienden zijn. En moet lachen om mezelf - om groepen stoere jongens liep ik altijd met gebogen schouders in een grote boog heen....

De wandeling 's middags is vrij eenvoudig, wederom de asfaltweg, uitzichten, paddestoelplukkers. Te herkennen aan een geparkeerde auto waarin een echtgenoot op z'n telefoon zit en er een weggetje het bos inloopt. Alleen valt er weinig te plukken omdat het amper geregend heeft. Dan hoor ik kerkklokken luiden en zie veel auto's geparkeerd bij een kerk beneden. Ik voel me geroepen te kijken of daar een mis is. Kom eerst bij een huis van een dame die uitstekend Engels spreekt, eigenlijk een gesprek dat we zouden willen voortzetten maar zo pakt het niet uit. Ik vind uiteindelijk de weg naar de kerk, waar het erg vol is voor een maandag en Maria liederen gezongen worden, de dienst is net afgelopen. Het is daardoor niet zo makkelijk met iemand in contact te komen, dat gaat beter met individuele mensen die zich enigszins aan een vreemde aan moeten passen. Ik krijg uiteindelijk de pastoor te spreken, die er al sinds 1965 is- mijn geboortejaar. Hij vertelt over t Mariafeest van vandaag, in vloeiend Frans, over zijn gemeenschap, catechese, jongeren etc. Maar ook dat er een groot conflict is met het dorp over onroerend goed, ze zijn nu wel in de kerk, maar in de rechtzaal... Don Camillo en Peppers, denk ik en dat komt niet door de zwarte toog met kleine knoopjes en bonnet. Ik krijg zijn telefoonnummer 'voor als ik weer in Cassego ben'.

consent
Ik ga de 'bar' binnen - die eigenlijk een clubhuis blijkt te zijn. Een ongelooflijk authentieke sfeer, waar een aantal mannen al behoorlijk luidruchtig is. Mijn tent? Die mag ik opzetten waar ik maar wil. Op het parkeerterrein vind ik n stukje dat niet schuin is. Ik kan me wassen en telefoon opladen, en n biertje drinken ook. Dat laatste blijkt nogal n uitdaging. De Birra Moretti smaakt prima, ik krijg er chips bij en kaas en.... ik moet me vervolgens op het groffe af onttrekken aan wat me allemaal nog meer wordt aangeboden. 3 of 4 mannen die dronken zijn domineren het geheel en dringen steeds drank op. Ik houd het een tijdje uit met een forse man van 75 die matroos is geweest (Genua is niet ver). Het is duidelijk dat ook anderen hem en de dronken figuren mijden, maar hij is de baas. En eenzaam ook. Jongere mannen nemen me zelfs enigszins in bescherming: "als hij nee zegt, is het nee". Diverse jonge mannen worden als vertaler ingezet, al weten die van bepaalde obscene woorden opeens geen Engelse vertaling. Ik krijg van hen tussendoor subtiel de waarschuwing dat drank weigeren niet zal lukken als je erbij blijft. Ik vraag een student hoe de coronapandemie en lockdown hier was, die immers in Bergamo zo heeft huisgehouden. De Netflixfilm 'fuori era Primavera' lijkt soms net op WuHan. Maar het antwoord van de student uit Genua is, dat hier de controle (!) niet zo streng was als in de steden en dat ze op zondag in deze club gewoon konden blijven drinken met elkaar. Dat geeft wel aan hoe de club functioneert. Was het al een vrijplaats, of heeft corona dit versterkt? Ik ga me wassen, leen n stoel en wil bij mn tent gaan zitten, terwijl er veel herrie is en er nog allerlei eten wordt aangeboden - wat ik stiekem best gelust zou hebben. Maar toen iemand mijn hand pakte om een reeds ingeschonken glas Limoncello op te laten drinken dat ik expliciet had afgeslagen, is t over. Ik ga naar mn tent - dan maar geen 100% opgeladen telefoon.
Ik ben een beetje aangeslagen (ja, en ook aangeschoten natuurlijk) maar ook trots dat ik het risico van dit contact wel ben aangegaan - ik wilde immers zonodig bij dit kerkje mn tent opslaan en de Italiaanse dorpscultuur leren kennen. Het werd iets meer 'participerend onderzoek' dan me lief was, of eigenlijk: ik deed mee zolang de andere, wat ingetogener, mensen er ook bij bleven. Dat het daarna niet lukte om op een elegante wijze de scene te verlaten ("kom terug!" "Zijn we dan geen vrienden" enz) is niet vreemd maar houdt me wel bezig. Moet denken aan Tea Consent (clean).
https://m.youtube.com/watch?v=fGoWLWS4-kU&list=FLvMP4DTmFWhDGuwzsmFHhpw&index=4

In Nl ben ik nog nooit in een drankkeet beland en in de podcast v Jelle Brand Corstius over rusland gaat t niet anders. je ziet goed hoe eenzaam sommige mensen zijn, juist door hun 'macht'. Hoe zo'n dorp in elkaar zit. Ook in de film "as it is in heaven" zie je zulke heilloze sociale patronen - tot de dirigent Daniel het risico neemt er met muziek en waarheid beweging om te krijgen. Er staat hier veel leeg, voor minder dan 15.000 euro ("onderhandelbaar!") kun je een huis + grond kopen. Maar dan hEb je ook wat... aan uitdaging!

https://youtu.be/Aku9or0QRQA

Geschreven door Michaelsvoettocht