#15 Abasse - Olbicella - Tiglietto - Campo Ligure

Om 7h vertrokken na een rustige nacht van het bivak, al hoorde ik af en toe wel dierengeluiden. Daar waren dus die afrasteringen goed voor. Schitterende zonsopgang boven de bergen. Daarna een uur lang over kiezelweg omlaag, steeds langs afrastering tegen wilde zwijnen, ivm Afrikaanse varkenspest. In Olbicella om 8h qat noten, rozijnen en crackers ontbeten op bankje. Daarna over asfaltweg door dal vd rivier Olba. Tot Tiglieto. Daar is de eerste Cistercienzerabdij in Italië gesticht, maar hoewel die gerestaureerd is en er een parkeerplaats is aangelegd, valt er niets te bezichtigen, zelfs de kerk is niet open. Inmiddels ben ik erg aan koffie toe, en vraag iedereen die ik tegenkom of er n bar open is. Twee oudere heren leggen me uit dat ik naar het dorpje boven moet lopen. Een schitterend bergpad brengt me daarnaartoe, al zou de autoweg die zij me aanraden veel korter zijn geweest. Boven kom ik bij een kruidenierswinkel waar ik kaas, foccaccia en fruit koop. En... eindelijk bij de bar. Daar word ik enthousiast begroet door de heren van daarnet! Ik krijg kofgie van ze en we maken een praatje. Voornamelijk over etappes en landstreek, maar ik vertel ook iets over mn beroep en teachaholism. Volgens hen zijn ook in Italië de leerlingen lastiger geworden, dat herken ik niet als het grootste issue. Maar dat ook de ouders veranderd zijn leidt tot hilariteit: Ik beschrijf met mn mimiek die cartoon van een ouderavond, met de tekstballon "een onvoldoende op je rapport - wat dacht je daaraan te gaan doen?". Waarbij de ouder en docent samen vanuit de hoogte de leerling aankijken die er met rood hoofd bij zit - in 1990. Daarnaast de versie van 2020. Op het oog zijn de scene en tekst exact gelijk, alleen zit nu... de docent in het beklaagdenbankje. De oude Italiaanse mannen slaan zich op de knieën van het lachen, en vermanen me om de jeugd streng aan te pakken.
Het is tegen 12h als ik vertrek bij de brasserie. Ben trots op dit geslaagde Italiaanse contact!

Nu moet er steil geklommen worden, eerst over de asfaltwegen van het dorpje, daarna de bergweggetjes. Het is schitterend weer. Ik kom de hele middag niemand tegen. Heb het gevoel over het dak van de wereld te lopen. I.v.m. de Franse Alpen stelt deze 800m niets voor, maar toen liep ik onder echt hoge bergen langs, nu over een soort bergkam. Je kunt heel ver kijken, er zijn fraaie wolkenpartijen. Veel bramen. Veel vlinders. het ruikt lekker droog en naar naaldhout..ik heb de hele middag geen muziek of podcast geluisterd, alleen genoten van het wandelen zelf. Stap voor stap. Stok voor stok. Genoten van brood, kaas, perzikken uit t winkeltje.. Zuinig gedaan met mn watervoorraad en die aangevuld bij n boerderij. Daar meteen gevraagd een foto van me te maken, met doorgezweet polo-shirt en hoed.

Inmiddels heb ik ook door hoe Italianen langs de route tegen pelgrims aankijken. Dat zijn namelijk meestal: Fransen. Het is immers een Franse vereniging die de chemin de Vezelay a Assisi heeft opgezet. En deze Fransen spreken geen Italiaans. Ik maak daarom snel duidelijk dat ik uit NL kom en bied excuses aan dat ik niet verder kom dan "Latino macaronico" - en dat wordt wel gewaardeerd.
Er moet weer een uur lang steil gedaald worden om Campo Ligure te bereiken, een piepklein stadje dat ingeklemd ligt in het dal en ook een rivier, spoorlijn en snelwegviaduct moet herbergen. Van bivensf zie je al dat er weinig loze ruimte is, laat staan een camperplek of zo. Ik vraag wat huizen aan de rand om 'advies' - stiekem hoop ik dat ze hun tuin aanbieden. Twee keer gebeurt dat bijna, ware het niet dat de wederhelft een woedende blik toewerpt. Daarna moet nog met goed fatsoen die pelgrim worden afgewimpeld "probeer het eens bij de parOchie!". Alsof daar in Italië nog huishoudsters enz zijn om langswaaiende armoedzaaiers op te vangen.
Ik spreek een man aan die bij een auto staat te praten. Hij pakt meteen door, dwz begint allerlei mensen over mij te bellen. Die kunnen allemaal niet. Dan moet hij weg, en geeft me 2 nummers van mensen die iets kunnen regelen bij t Oratorio. Vraag nog even zijn naam: Gianni. De sindaco. Dat is de burgemeester himself, dan komt t vast goed.

Ik ben erg moe en heb t nu ook koud van het afgekoelde zweet, dus ben al lang blij dat ik intussen naar dat oratorio kan lopen. Het is open, een soort kerk met veel barokke schilderingen van christelijke martelaren in amfitheaters. Na een weesgegroetje bel ik toch maar dat nummer. "Ja, ik kom, om 18.30" Het is nu 18h. Doe snel even boodschappen. Nu wenkt een man me, naast t oratorio is een zaaltje van ....de parochie. Dus toch. Er is een bühne. Electriciteit. Veldbedden. Een wc met stromend koud water en teiltjes. Hij heeft ook aan de stempek voor het credencial gedacht. Is vrijwilliger, zelf onderwijzer, en heet ook Michele. Het contact blijft uiterst beperkt, maar hartelijk. Ik heb alles wat ik nodig heb, kleed me uit, was me van top tot teen, was mn kleren uit. Laad de mobiele telefoon op en de Powerbank (als die te warm wordt laadt hij niet meer, dus moest zuinig doen in bergen om GPSfunctie te behouden).
Ik eet meloen,ham, brood met echte boter, kaas. Blikje Italiaans bier erbij. Voel me de koning te rijk- en ben blij dat ik niet naar n restaurant hoef: om daarvan te kunnen genieten moet je je fysiek ontspannen voelen. Als pelgrim past de rol van Swiebertje me beter. Ben zeer tevreden over deze dag!

Geschreven door Michaelsvoettocht