Gepland:
8.13 pont de beauvoisin - lyon
10.04 TGV Lyon mannheim
15.30 Mannheim - Trier
17.27 aankomst trier
https://www.schroedershotels.com/fr/stadtwald-hotel/

Maar t ging, uiteindelijk, zo:
6h wekker
Rugzak ongepakt, kamer opgeruimd
6:25 matines gebed
7:15 ontbijt
7:45 afscheid en lift naar station
8:10 op perron:
Display : trein 25 min vertraagd...
Display:40 min vertraagd...
Display:1h vertraagd...
9h: trein rijdt langs in omgekeerde richting, conducteur schreeuwt naar ons uit open raam: "supprime!" = jullie trein vervalt. Ook n manier v communiceren.
Display: De volgende trein gaat 10.13.... dAg aansluiting!

Tot 9h heb ik in alle rust gepindat (11 augustus dag 5# Reims = hoe overleeft kersverse pelgrim grote stad?) terwijl de andere reizigers gewoon staan te vloeken en balen zoals dat hoort bij de spoorwegen. Bedenk, trots op mn vertrouwen, dat ik
a. Niks kan beïnvloeden
b. Geen alternatief kan regelen en vooral:
c. Dat er vast een oplossing komt, dat is immers al 50 dagen het geval.

Maar als om 9h de laatste medereiziger het perron verlaat spreek ik hem toch even aan. Hij heeft n vriend gevraagd hem naar n station op andere lijn te brengen, ik mag mee!
Er volgt n mooie rit door dorpjes tot in de buurt van lyon. Daar stappen we op n trein die 3 min later al vertrekt. Helaas komt hij om 10.10 in lyon aan en mis ik alsnog mn aansluiting. Hij brengt me naar de ticketbalie. Lange rij. Security hoort mn verhaal aan en gaat iets regelen. Maar helpt eerst nog 15 andere mensen uit de rij. Dat vind ik raar, maar wacht rustig af. Dan gaat hij naar n balie, zoekt even en komt terug met omgeboekte tickets. Die lagen al geprint voor me klaar, zoals bij n goede luchtvaartmaatschappij!
Moet uur wachten op de trein naar Straatsburg. Intussen plezierig kennismakingsgesprekje gevoerd met mn nieuwe teamleider, in de zon in lyon.
Wel raar dat de TGV v 11.34 weliswaar op tijd is, maar dat om 11.32 de displays nog niet kunnen laten zien van welk perron hij vertrekt. Terwijl Franse reizigers zich opvreten vraag ik het rustig aan n SNCFmevrouw die ons naar perron F verwijst. En vanaf fat moment loopt alles op rouleaux....

Ik ben stiekem ontzettend trots op mn pelgrims-mindset. Maar er zijn 2 contrastervaringen die me bliven bezighouden.

De aardige man die me de lift gaf vertelt dat de trein hem zo vaak in de steek laat, dat hij overweegt v beroep te veranderen. Wat doet hij dan? Hij geeft lezingen, voor zalen vol topmanagers, tegen n hoog tarief. Te hoog om de trein v Beauvoisin als geldig excuus te kunnen gebruiken. Van woonplaats of transportmiddel veranderen is geen optie. Waar gaan die lezingen dan over? Over omgaan met veranderingen, "agile" enz. Hij heeft namelijk de Himalaya, spitsbergen enz overwonnen nadat hij eerst ICTmanager was.
TEdtalk Olivier Soudieux https://m.youtube.com/watch?v=tacqAfz06bM
https://www.vialaventure.fr
Ik begrijp niet dat iemand die de Himalaya heeft bedwongen t onderspit delft tegen de SNCF. Uit zijn uitleg maak ik op - maar dat komt door mijn eigen bevooroordeelde obsessie- dat de communicatie zo is georganiseerd dat n callcenter in marokko de enige optie is voor n gestrande reiziger.

<ik noem dat: managerisme. Door slechts onderdelen v e grote zaak/verantwoordelijkheid/keten 'cost effective' uit te besteden haalt weliswaar de manager zn target, maar is de publieke zaak (res publica) het kind van de rekening. De markt regelt geen voedselzekerheid of volksgezondheid, ook niet als alle McDonaldfiliaalchefs hun vak verstaan. Klopt de vergelijking niet? Ok hoor het graag...>

Nu behoort mijn liftgever niet eens tot de meest kwetsbare groepen. Dat geldt wel voor de jonge vrouw met Afrikaans uiterlijk die ons in het Engels smeekt haar mee naar de luchthaven te nemen vanaf dat stationnetje voor lyon. Hij koopt n ticket voor haar terwijl ik naar t perron loop. Maar ze gedraagt zich vreemd. Wat ze moet op de luchthaven wordt niet duidelijk, ze heeft geen geld enz. Ik denk: of gek of junk of beide. Of beroepsbedelaar, want nadat ik haar geld heb gegeven en n paar croissants vraagt ze ook dwingend om makeup en om n tshirt (?) en laat ongevraagd zien dat ze dat nodig heeft omdat ze vrij weinig onder haar trainingsjack aan heeft. Maar ik geef geen tshirt weg, ook al heb ik er 2, en al helemaal geen makeup.Vervolgens loopt ze net zo lang door de trein tot ze gekregen heeft wat ze nodig heeft en komt opgemaakt weer bij ons zitten. In lyon loopt ze achter ons aan, maar omdat ik ook niets weet over de luchthaven is ze opeens verdwenen.
Zij houdt me om n andere reden bezig. Twee maanden lang ben ik, vrijwillig, afhankelijk geweest en heb mensen om de meest basale zaken moeten vragen: onderdak, water, brood, vervoer enz. En nu word ik geconfronteerd met iemand die zo manipulatief dingen vraagt dat ik innerlijk al na 2 keer toegeven n harde grens trek. En denk aan de man in Ordonnaz die me, als eerste pelgrim ooit, liet douchen in zijn huis. Maar meteen heel duidelijk toevoegde: en daar trek ik de grens. Dat was voor hem en voor mij fijn en helder. En ik verbaas me dat, terwijl zijn stem in mn hoofd klinkt "c'est ici que je m'arrete" dat de dame mn nee gewoon voor kennisgeving aanneemt en 'costeffective' op zoek gaat naar andere slachtoffers met het hart op de goede plek.
Is gedrag dan n criterium om hulp te krijgen? En eerlijkheid, is dat n luxe die iedereen zich kan veroorloven? Ben ik haar naaste geworden (Lc 15)?

In de trein werk ik wat achterstallige pindatetappes bij. Geniet vd TGV, kijk amper naar landschap. Bij Chalons/Saone wel gelukzalige herinnering aan 6 september. In straatsburg laat ik me niet gek maken door de grote stad. Heb niet voor niets net Reims beschreven. Laat me niet verleiden door horeca of reclame. Maar koop in kleine Casino de items waarmee ik zo vaak gepicknikt heb: stokbrood, kaas, worst, tomaten,ham, appel, witte chocolade. En omdat ik niet hoef te sjouwen ook n flesje wijn en kleine pakjes echte boter. Eet het rustig op tegenover t station, alsof t n dorpsplein is - en word daarbij veilig bewaakt door patrouilles zwaarbewapende agenten en militairen.
Nu de DB naar Mannheim. Dan naar Trier. Dan alleen nog maar: Hanna....!

Daarmee neem ik vast afscheid van iedereen die dit blog gevolgd heeft, ook al druppelen er binnenkort nog openstaande etappes na. Ik zal er "TERUGBLIK" bij zetten, heb ze in mn dagboek al min of meer af. Pas op n echt NL toetsenbord ga ik ze overtypen. Wanneer ik weer in Zwolle ben weet ik nog niet, maar neem me voor eerst nog even 'ondergedoken' te blijven en mezelf de tijd te gunnen om te wennen en te verwerken.

In ieder geval alvast: heel veel dank voor alle bemoedigende 'reacties' en appjes. Ze sleurden me door moeilijke momenten heen en hielpen relativeren.

Sterkte en veel plezier met je eigen "pelgrimsreis", waar die ook uit moge bestaan in het leven.

Het ga jullie goed, vrede en alle goeds!* Michael.

Geschreven door Michaelsvoettocht