Heerlijk geslapen in mijn nieuwe tentje! Smaller dan het vorige, maar superhandig model, zodat jezelf en je spullen niet nat hoeven worden. Want condens en dauw zijn wel een uitdaging bij het inpakken, ik ben pas 9.15 klaar en geef mezelf daar niet meer voor op m'n kop ;-). Het is een prachtige wandeldag, zonnig maar niet te warm, met 'n windje en mooi gefilterd licht door 'n beetje bewolking. Hoe ver ik zal komen vandaag weet ik niet en geeft niet, wild kamperen is weer mogelijk en dat maakt me blij en onbezorgder.
Ik breng het bakje terug en bedank. Ik zie aan haar ogen dat ze t leuk vond om mij die verrassing te bezorgen. Ik vraag waar zal ik boodschappen kunnen doen?
12 km verder bij Vival in Izieu. Daar is ook n monument voor de door Klaus Barbie gedeporteerde joodse kinderen.
https://www.memorializieu.eu/
Hier vertelde mn gulle gastvrouw over die de spaghetti had gebracht, terwijl haar kleinzoon aan het kleuren was. Zijn school in Belley is genoemd naar Sabine Zlatin, de overlevende oprichtster van Izieu en hij luistert geinteresseerd. Intussen dronk ik met n icepack op mn been koffie. We spraken over het kwaad, zij had ook veel over de Holocaust gelezen en ik had t westerborkpad gelopen ter voorbereiding op mn tocht. We spraken over Etty Hillesum en Edith Eger.
https://youtu.be/0B2zXeVlW90
https://youtu.be/Cwdo8_qwjog
En hoe er temidden van het allerergste kwaad ook goed kan zijn, waar later andere mensen inspiratie uithalen om hun leven in hun situatie te kunnen dragen.

Al met al was het al 11h toen ik Conzieu verliet. De tocht naar Veyrin was mooi en goed te doen. Jammer dat ook dit meer prive en onbereikbaar is, gisteren hadden ze nog telefonisch geprobeerd toestemming vd eigenaar te krijgen dat ik daar mocht bivakkeren- op mijn verzoek. Maar ik ben blij met alles wat ik in Conzieu in plaats daarvan heb gekregen. Ik ga nooit meer op mn kaart plannen waar ik denk te willen overnachten, de genade stroomt overvloediger als je dat overlaat aan mensen die op je pad komen. Zelfs aan het enthousiasme vd kleinzoon die zn kleurplaat steeds liet zien kon ik merken dat ik gewaardeerd en welkom was.

In Izieu moest ik kiezen. Het memorial uitvoerig bezoeken zou kunnen - maar hoe kom ik dan aan boodschappen. Ik mocht mijn tent wel opzetten bij de openbare wc naast de kerk. Maar het restaurant was gesloten, de eigenaar was buiten met z'n kinderen de trampoline aan het afdekken en koos duidelijk voor zijn gezin die dag. Wel mocht mijn icepack in zijn vriezer. Ik besloot eerst maar af te dalen naar de Rhone, zo'n 3 km, en boodschappen te gaan doen bij de Vival. M'n been deed vooral bij het afdalen flink zeer, en ik had niet eens een rugzak op, wel liep ik met m'n wandelstokken. Gelukkig bedacht ik dat het inslaan van een hoeveelheid voorraden voor de komende dagen een onnodig logistiek probleem opleverde. Nam alleen eten voor deze avond mee naar boven en liet de rest in de koeling achter om morgen mee te nemen. Al met al was het al na half 5 toen ik bij het memorial aankwam, dat om 17h dicht ging. Ik kreeg n stempel in mijn pelgrimscredencial en werd als eregast behandeld: hoefde niet te betalen, mocht morgenochtend gratis terugkomen, kreeg even een prive inleiding op de collectie om snel te kunnen kiezen.
De tentoonstelling behandelde de context van de bezetting door de Wehrmacht, het Vichyregime in de rest van Frankrijk en de departementen rond Savoye die door Italie werden bestuurd. Omdat de jodenvervolging, althans in de eerste jaren van het Italiaanse fascisme, geen prioriteit had, werd dit een relatief veilige enclave voor joden. Sabine Zlatin richtte er met medewerking van de autoriteiten een doorgangshuis op voor joodse weeskinderen, in een voormalige colonie de vacances, waardoor zo'n 100 kinderen hier een relatief gelukkige tijd hebben gehad, met goed eten, liefdevolle verzorging en onderwijs. Maar op 6 april 1944 viel de gestapo binnen en werden 44 kinderen en 7 personeelsleden gedeporteerd.
https://yadvashem.org/yv/en/exhibitions/childrens-homes/izieu/personal-stories.asp

Het bezichtigen van het huis is alleen mogelijk in groepen, morgen kan dat misschien. Ik ben zeer onder de indruk van het museum, omdat het individuele lot van deze kinderen en de volwassenen die hen tijdelijk een veilig leven hebben willen bieden zo goed in verband gebracht wordt met bredere historische ontwikkelingen én met de doorwerking: Neurenberg, het proces tegen Klaus Barbie, berechting van oorlogsmisdaden in Den Haag en elders tot op de dag van vandaag. Daarom wil ik morgen graag terugkomen.

Ik strompel terug naar m'n tentje, eet aan de picknicktafel en haal m'n icepack op uit de vriezer. De ouders van het restaurant spelen de hele avond jeu de boules met hun kinderen. September is buiten het seizoen, wellicht heeft het gezin toen niet zoveel aandacht kunnen krijgen. Maar deze avond is er overduidelijk voor gekozen om dáár voorrang aan te geven. Ik moet denken aan wat paus Franciscus een keer hoorde vertellen n.a.v. biechten: ik vraag ouders altijd of ze nog wel aan spelen met hun kinderen toekomen, dát is het eerste dat hersteld moet worden.
Van 'gelukkige gezinnen' (of wat aan de buitenkant zo lijkt) .... word ik regelmatig een beetje melancholisch tijdens deze voettocht-met-mezelf.

Geschreven door Michaelsvoettocht