Na n heerlojk ontbijt met kofgie, echte boter en koffie neem ik afscheid. Ze heeft me, exceptionellement, mn matje laten neerleggen in de kamer waar haar echtgenoot jarenlang heeft gelegen. Heb veel respect voor haar, haar grootmoedigheid en doorzettingsvermogen. En voor haar verdriet.
Er is n nieuwe Mr le maire in Innimond; hem wil ze vragen om de sleutel vd kerk die sinds enkele jaren gesloten is voor bezoekers na n inbraak. Zij wil de kerk juist graag ooen stellen, ter beschikking van wat mensen nodig hebben. Ik vertel dat ik in 2000 in Ittervoort n kerk open trof, i.t.t. de meeste in Limburg destijds. Dat er n foldertje lag: "diaken worden, iets voor jou?" En dat ik wist, althans voelde dat deze vraag voor mij bestemd was, en dat mn antwoord JA mocht zijn. Maar wAt n 'permanent diaken' was, dat wist ik toen nog niet, we waren op verlof uit Angola en pas toen ik in opleiding kwam bij het aartsbisdom vielen de kwartjes op hun plaats. In ieder geval vind ik t prachtig dat juist deze zo verbindend ingestelde vrouw ook haar kerk graag open wil zien.

De route is prachtig, het weer droog. Ik kom eerst langs de geitenboerderij. Heb nu genoeg eten voor vandaag: een brood uit t cafe, kaasjes, olijfolie, studentenhaver - en bramen zullen gratis vitamine toevoegen, zonder t gewicht v appels enz. Ik loop langzaam over n prachtig bospad de helling af, let op mn been en rust aan een picknicktafel. Daarna komt er n lastige afdaling. Niet eens supersteil of glibberig. Maar door rollende stenen moet ik wel bij elke stap eerst 2 wandelstokken stutten. Gelukkig is er halverwege een platte rots waar even mn been omhoog kan. Dat doe ik ook in t dorpje Ambleon waar ik heerlijke geitenkaas met vers-ontdooid brood eet. Mensen geven me ijsblokjes om mee te koelen. Wat wil je nog meer?
Als ik heel eerlijk ben: ik voel me wel zielig. Door die blessure - en ook omdat het aanvullen v proviand in de bergen lastig is. Heb zeker ruim genoeg voor vandaag + ontbijt, maar ben verwend met meer variatie en vooral: autonomie, gaat lang duren voor ik ook maar een kleine monimarche tegen zal komen. Ik moet dus: vragen; en, hoewel ik geld zat heb en bereid ben te betalen: het voelt als bedelen wanneer je echt afhankelijk bent vd ander. Moet weer denken aan Angola. Er ging geen dag voorbij of enkele, soms tientallen kinderen gilden "da la pao" als ze ons zagen, geef brood! En hoe afgestompt je raakt, het op een gegeven moment alleen nog als onbeleefd gezeur ervaart, het inlevingsvermogen uitschakelt dat ze echt nog niks gegeten hebben vandaag.
Geef ons heden ons dagelijks brood.....

Na een mooie wandeling door weilanden over vlakke weg kom ik in Conzieu. Vraag de weg naar n overnachtingsplek, krijg koffie en mag telefoon opladen. De mevrouw is getrouwd met de vice-maire en brengt me naar terrein boven het dorp naast het kerkhof. Ook Conzieu was ern priorij v Cluny. De kerk is pas gerestaureerd maar wel dicht. De mevrouw met de sleutel wordt gehaald en ik krijg n privé rondleiding. Daarna zet ik, eindelijk, mn bij de Decathlon gekochte tentje op. Niet zo mooi als se Vaude die ik van mn broer had gekregen, maar goede verhouding tussen prijs en comfort. Ik ga, voor t eerst sinds best lang, weer kamperen en geniet van de avondzon. Terwijl ik met hanna telefoneer is er mooi avondlicht ad andere kant vd kerk. Als okvterugkom bij mn tent staat daar n bakje met warme spaghetti met champignons en zalm! Dit was geen lange maar wel n heel goede etappe vandaag!

Geschreven door Michaelsvoettocht