Ars was n vervreemdende ervaring (...)
Dwz ik kon er niet goed contact mee maken. Dat begon al op de camping: ik vond gisteravond op de site niet hoe laat de ochtendmis zou zijn. Maar er blijken nu diverse heiligdommen, websites en missen te zijn - toen ik de kerk binnenkwam klonk net t slotlied. Ik keek omhoog van waar ik zat en zag n soort wassen beeld: het lichaam vd Hl. pastoor v Ars, nog helemaal intact. Het deed me, eerlijk gezegd, niets.
Buiten zie ik "accueil pelerin". Ik veer op. Maar begrijp al gauw waarom ik Ars niet begrijp: iedere bezoeker heet hier pelerin. Iedere touringcar komt, net als in kevelaer, met een lading pelgrims, en daar is de hele lokale economie op ingesteld: de horeca, de bakkers, de souvenirwinkels, de winkels voor religiosa, devotionalia, misgewaden (slabbinck) enz. Ik drink koffie, doe boodschappen in n supermarktje - en vind dat ik tenminste het museum over die pastoor Jean Vianney moet bezoeken, want ik ken deze heilige eigenlijk alleen van naam. Maar net deze donderdag is zijn persoonlijke museum exceptionellement ferme...ik voel me als n brugklas die in de magister-app leest dat "BUIM uitvalt".

Als ik Ars uitloop voel ik me rustiger worden: kennelijk sta ik nu niet open voor deze beleving v geloof - maar er zijn genoeg andere, het zij zo.
Als ik met mn gedachten al niet meer bij Ars ben, zie ik 3km buiten t dorp n monument dat mn aandacht trekt. In een afgeschut prieeltje staat n bronzen beeld vd pastoor die vooroverbuigt naar n herders jongetje: "jij hebt mij de weg naar Ars gewezen, ik zal je de weg naar de hemel wijzen!". Dat raakt me wel: een ontmoeting. Buiten het dorp, in het prachtige landschap. Betekenisvol toeval, ontvankelijkheid. Terwijl ik fotos wil maken zie ik dat er iemand op n bankje zit. Met zijn baret en lange zwarte cape ziet hij er wat anachronistisch uit. Hij zit er te bidden en is bereid die foto voor me te maken. Hij is seminarist (priester in opleiding). We spreken elkaar nauwelijks maar hebben wel contact: deze plek van ontmoeting raakt ons beiden en we geven elkaar nu n ontmoeting die daar uit voortkomt. Dat is genoeg, dat past bij mijn soort pelgrimage - en ik ga zingend verder: mon ame se repose en paix sur Dieu seul....



De weg daarna is mooi, lang, zonnig, geen hoogteverschil: goed te doen.
Rond t middaguur eet ik wat. En dat zijn toch vaak momenten dat even n gevoel v eenzaamheid toeslaat, dat ik - niet erg pilgrim-wise - bestrijd met mn telefoon. Vandaag krijg ik n heel bijzondere verrassing binnen: Mn gym5 heeft in de les Latijn van mn voortreffelijke vervanger (ze hield zelfs tijd over in de planning: dat heb ik nou noooit...) een filmpje voor me opgenomen, het studentendrinklied "Gaudeamus igitur" dat ik ze vorig jaar heb leren zingen. Het filmpje mag zelfs van hen op dit blog geplaatst worden:

https://youtu.be/z2UrBbwduoU.

Mihi maximum gaudium est (ik ben er heel blij mee!) en ga opgevrolijkt verder!

In St Jean de Thurigneux ben ik rond t middaguur, en wat nog fijner is, het dorpsrestaurant is open! Ik bestel n dagmenu, laad mn telefoon op, droog mn kleren, krijg ijs voor mn been: in alle opzichten word ik in de watten gelegd en voel me welkom. Aan het tafeltje naast mij vraagt men ook wie ik ben enz. Deze meneer is 100jaar(!) en eet er met zijn zoon. Ik kan hem niet heel goed verstaan (gebit) wat jammer is want hij vertelt over de maquis (=verzet) over zn beroep en zn jeugd. Ik vraag wat in n eeuw nou de moeilijkste periode was: De oorlog? Overlijden van zn vrouw? Volgens zijn zoon was het: corona! Dat iemand die nog zo vitaal is en veel zelf doet in huis , nu maandenlang thuis opgesloten en eenzaam was. Maar marius zelf noemt vooral zn jeugd: hoe hij al als 8jarige bij n boer in de kost kwam om te werken, hoe hij daar slecht behandeld werd en uitgebuit. Ik vraag wat zijn beroep was. Hij grinnikt: dat woord ken ik vast niet. Maar ook de kok, van mijn leeftijd, die er gezellig bij is komen zitten, heeft nog nooit v/e 'hommeur' gehoord. Dat is n gespecialiseerd agrarisch medewerker die stieren in ossen verandert!

De gezelligheid in dit dorp bij de lunch maakt me overmoedig: in het volgende, St Andre de Corcy vind ik vast n slaapplek. Maar dat valt vies tegen: het ligt aan de nationale (snelweg) naar Lyon en heeft dus n druk verkeer, n daarop gerichte economie met bedrijventerreinen enz en de mensen maken weinig contact met vreemden. Er is tegenover de kerk n soort afdakje en openbaar toilet, maar smerig, afgesloten, vol graffitti en ik vermoed hangplek-gedrag s avonds. Geen geborgenheid, valt af. Nu moet ik ook nog St Andre uit zien te komen om ergens te slapen, goede raad is duur. Het enige adres uit de lijst vd vereniging chemin d'Assise trouwens ook.
Doe eerst boodschappen in zo'n megasupermarkt. Op t uitgestorven bedrijventerrein is ook de brandweer. Die staan me tenminste te woord, kunnen niets voor me doen, maar leggen uit hou ik op n landweggetje kom, weg vd snelweg.

Inmiddels is t bijna donker. Eindelijk kom ik bij n paar huizen. Bij de eerste bel ik tevergeefs aan. Dan zie ik n man die me aanbiedt met de auto 8km verder te brengen naar n accuel pelerin. Maar dat is mijn bedoeling juist niet. Ik mag ook mn tentje opzetten op het erf. Dat is beter. En ik mag ook slapen in de grote schuur waar het gereedschapspark v/e boer staat (de eg enz) n paar oude autos en hooi. In "kuilen": geperste ronde schijven. Dat ruikt lekker, moet aan swiebertje denken - zwerver van de zw/w tv uit mn jeugd die bij voorkeur in t hooi sliep. Ik krijg n teil met warm water en flessen koel drinkwater. Hij brengt n autooplader voor de sigarettenaansteker van de auto, de contactsleutel en zo mag ik mn telefoon snachts opladen. Ik blaas mn matje op en rol de slaapzak uit. Ik eet terwijl ik uitkijk over de snelweg: traag rollen daar nu de vrachtwagens overheen; met hun koplampen zijn zij de baas in de nacht. Ik sluit in gedachten vriendschap met die eerst vijandige nationale weg, hij doet me nu denken aan vroeger als lifter met vrachtrijders in de nacht. Ook de lichten v vliegtuigen op koers naar lyon zijn, op hun manier, mooi in deze nacht. En ik zie sterren en later de maan.... blij met deze ervaring ga ik lekker warm de slaapzak in.

Geschreven door Michaelsvoettocht