"Ne re-descendez pas".
Omdat de mis bij de zusters om 9h is kan ik rustig even naar beneden cluny in lopen voor de bakker. De horeca maakt zich op voor het feest v 1100 jaar abdij, waar ik nog even n laatste blik op werp. Een visite guidee ga ik niet doen, ben geen tourist nu maar pelgrim.
In de sacristie heeft soeur Marie-Agnes al n albe en groene stola voor me klaargelegd. De priester is afkomstig uit de CentraalAfrikaanse republiek en vindt t prima dat ik hem assisteer. De kapel van de zusters is tevens de parochiekerk v Cluny. Het is de eerste keer sinds 2 juli dat ik mn liturgische taak als diaken mag vervullen. Het doet me goed. Het lezen vh Evangelie gaat me in het Frans goed af en ik mag helpen communie uitreiken. Wegens covid heeft iedereen de hele dienst n mondkapje op, maar er wordt niet overdreven gedaan met desinfectiegel: het wordt gewoon gebruikt, niet tot ritueel verheven. Alles is sober en oprecht, daar is geen wierook of latijn voor nodig, deze zusters op hoge leeftijd leven in het gebed.Aan het eind vd viering vraagt de priester me of ik nog n woordje wil zeggen over mn pelgrimage. Het improviseren in het Frans lukt aardig, maar verstaanbaarheid met n slechte microfoon is n probleem. Er lopen parochianen weg, maar ik laat me niet vd wijs brengen: ik zie aan de gezichten vd zusters dat ze mijn getuigenis over de jongeman die me op 14 augustus vergezelde heel goed kunnen duiden en dat 'le chemin' me naar dit klooster riep ook.
Na afloop even op de foto en dan maant de zuster me tot opschieten. Zij heeft geen haast, maar realiseert zich beter dan ik dat t al half 11 is, warm wordt en dat mn etappe van 18 km roept. Ik wil eigenlijk nog weer terug Cluny in om kaarten te posten, nog meer brood en boodschappen te doen: morgen immers lundi.... Maar zij doet de kaarten wel voor me op de bus: niet teruggaan, nu linksaf de stad uit!
Ik laat het me zeggen. Normaliter kan ik erg rebels zijn bij zoiets, maar nu neem ik t aan zoals in bijbelverhalen " doe maar zoals Hij u zeggen zal". Extra boodschappen voor de zekerheid zijn immers ook extra kilos.
Bij n bron rust ik al na 2 km uit. Voel me flauw worden. Maar meestal loop ik 2 uur voor ik rust en ik heb NB ontbeten vandaag. Ik besef dat het met emoties te maken heeft, eet wat, kom tot bedaren, lees de mooie tekst bij de bron. Dan kan ik verder.
Het is inderdaad al behoorlijk warm, maar ook heel mooi. Blauwe lucht witte wolken. N ander landschap dan hiervoor, al kan ik t verschil niet goed omschrijven.
Om half 1 kom ik in St Cecile en daar is niets open behalve de kerk. Die heeft prachtige fresco's uit 1975, een soort Europese variant v mijn favoriete serie bijbelillustraties uit Kameroen (www.jesusmafa.com ).

Ik moet wel ergens water vragen voor ik het bos inga. Ik krijg niet alleen water. Ga even zitten. Kom bij ons aan tafel zitten. Stukje pate? Rijstsalade? Rose? Fromage? Gebakje? Koffie? Ik hou me erg in met de rose maar laat me alles heel goed smaken: DIT is, kennelijk, de reden dat ik niet zelf in Cluny moest inslaan. Ook als het cafe ope was geweest hadden we deze ontmoeting niet gehad. We. Want de gastheer en zijn partner, haar broer en zijn vrouw lieten ook merken dat ze het onverwachte gezelschap zeer op prijs stelden. We spraken over onderwijs, Afrika, bruiloften, pelgrimeren en t verschil tussen "mensen-mensen" (die hun accu opladen als ze kunnen socializen) en hun tegendeel, die juist opladen als ze kortere of langere tijd alleen zijn . Hoewel ik op school nogal druk en extravert doe kost me dat veel energie: 7x50 minuten een golf van maximaal 32 levenslustige jonge mensen met interactie onderling. Ik heb dan de rest vh etmaal nodig om dit te verwerken - en de zomervakantie om het hele schooljaar te herkauwen. Nu leef ik bij de dag, al 'herkauw' ik mijn leven en sta in contact met vrienden uit mn studietijd, mn eerste scholen, familie en soms opeens uit onze tijd in Angola. Het doet me goed, ik hou van mensen (als t niet oppervlakkig hoeft 😀) - maar ik doseer wel, en beantwoord 'reacties' of appjes amper.

Ik ben dus blij dat ik nu n hele middag lekker alleen mag lopen,over n bergkam, door het bos, dus in de schaduw. Het is eerst warm, maar ook al laat in de middag en het licht wordt steeds mooier. Pas bij Tramayes pak ik de adreslijst overnachtingsmogelijkheden erbij. Ik bel Mr. Jacques. Die is heel kort: ik ben er niet, ik stuur n SMS. Even later krijg ik die met zijn adres en dat vd buurvrouw waar ik n sleutel kan afhalen . Opeens heb ik een gite voor mezelf alleen, met alles erop en eraan. Nou ja, geen douche, maar het schijnt dat men zich voor de 20e eeuw ook zonder dat kon wassen. Ik pleeg n paar telefoontjes, drink in t cafe n Ricard ter ere vd naamdag van alle Maria's, schrijf al mn indrukken van vandaag van me af en rol de slaapzak in....

Geschreven door Michaelsvoettocht