Ik heb luxe geslapen in mn nieuwe slaapzak en op t matje. Niet selfinflatable maar met n 'pompzak', heel handig. De tent heeft zelfs n regenbui snachts goed doorstaan. Heb t hooguit n beetje te warm gehad. Neem eerst rustig n kopje koffie op de camping. Loop naar Cormatin. Onderweg wordt ik 'geroepen' door n bordje: er is vandaag markt v lokale produkten. Koop er n geitenkaasje met bramen en n cadeautje. Drink koffie. Koop fruit in de biologische epicerie. Wandel over Ameugny naar Taize.
Vorig jaar waren hanna en ik daar samen. Geen jongeren. Wat ouderen kochten net als wij souvenirs v vroeger in de winkel. Verder uitgestorven en triest. Nu zijn er wel tentjes, jongeren, diensten: bezieling.
Ik vraag n groepje of ik n foto van ze mag maken en ze snappen meteen dat dit de sfeer weergeeft. Ik leg mn tent en de was te drogen en ga de kerk binnen. Zonder knielbankje zou t niet gelukt zijn, maar ik vouw mn pelgrimsbenen er onder en zing mee. De hele kerk vol, weliswaar op 1m afstand, maar overal jonge mensen die de eenvoudige meditatieve teksten meezingen. Er is 1 korte schriftlezing, in vele talen, ook Nl. Het doet me goed. Als ik de icoon "Christus en zijn vriend" zie denk ik ontroerd aan de emeritus priester met wie ik zoveel mocht optrekken afgelopen jaren. Als de kerk leegstroomt blijven 2 jongens doorgaan met zingen. Ze vullen de hele ruimte. Ik sluit me aan. En zet in "mon ame se repose en paix sur Dieu seul, de lui vient mon salut". Dat is me sinds de bruiloft gisteren bijgebleven....
Ik eet in stilte, ga me niet aansluiten bij het groepsgebeuren, maar ben wel blij dat ik er op mijn manier mag zijn. Ook het glas in lood fotografeer ik, vind uiteindelijk ook de Franciscus met vogels in de Romaanse kerk in het dorpje.
Al met al is het15h en ik heb nog 2/3 vd etappe tot Cluny voor de boeg. Het is warm. Een deel van de weg is overwoekerd door struikgewas, wel met schaduw. Ik kijk naar overnachtingsadressen in Cluny. Er zijn daar zusters, daar gaat altijd mijn voorkeur naar uit. Sterker nog: ik kEn de zusters v S.Jozef uit Cluny: die woonden net als wij in Catumbela in Angola! Als ik bel valt de lijn steeds weg, slecht netwerk op de berghelling. Toch voel ik dat ik daar moet zijn, de weg roept me.
Het is nog best ver naar Cluny. Ik ken deze afdaling. In 1982 heb ik met mn vader en mn broer een tocht naar de Butte de Suin gelopen. Langs deze roodwitte streepjes moeten we toen ook de stad in zijn gelopen.
In Cluny is de (rest van) de abdijkerk zeer imposant. Vorig jaar was ik met Hanna te last voor een rondleiding en ook nu gaat dit niet gebeuren.
Als ik bij de zusters kom, is er net n kwartier over voor de vespers. Precies genoeg om te douchen. Na afloop vd dienst komt een oudere Franse zuster naar me toe: zij heeft ook in Angola gewerkt, nog voor de onafhankelijkheid. De gastenzuster is heel hartelijk, noteert zorgvuldig mn pelgrims credencials en gweft me de sleutel voor als ik savonds nog uit wil gaan: vous etes chez vous. Zo voelt het ook. Het is een fijne, wijze vrouw met wie ik ook over mn zorgen kan praten. Zusters hebben veel levenservaring en schepen je zelden met n theologisch riedeltje af. Als ik vraag wie morgen de mis doet, bedenkt ze meteen dat ik de priester uit CentraalAfrikaanse republiek wel kan assisteren, zij maakt wel even n schuine diakenstola met een speld of zo. Ik ben zeer ontroerd: ik voelde dat ik hier naar toe moest komen, dat t met Afrika te maken had - maar wist niet waarom precies. Dit bleek echter de diepere behoefte te zijn, dieper dan ik zelf doorhad.
Ik ben helemaal niet meer 'uit' gegaan maar genoot van de rust op mijn kamer alleen in het gastenverblijf. Boven de school "sacre coeur" van de zusters.

Geschreven door Michaelsvoettocht