N prachtige wandeldag- maar eigenlijk te warm. Ik loop n stukje verkeerd, kom bij t dromerige kanaal uit. Daar is wel de auberge open dus ik begin met koffie, telefoon opladen en wc. Zo n campervanplaats veronderstelt immers alleen zelfvoorzienende touristen. Maar doordat ik daar was en n gezellige avond had met gepensioneerde docente frans als 2etaal in turkije en haar turkse echtgenoot werd wel n urgent probleem opgelost. Hij was ingenieur in metaaltechniek en keek even mee naar mn aluminium tentstokkenset waar net die dag n essentieel verbindingsstukje van afgebroken was. Hij had n hele gereedschapskist bij zich en haalde er precies t juiste schroefje als noodoplossing uit.

Na de auberge vond ik de chemin terug, klom n heuvel op en pauzeerde uitvoerig voor ontbijt, omhoog leggen van mn scheenbeen en drogen vd be-dauw-de tent.
Ik wilde net inpakken toen er 2 wandelaars langskwamen. Vous etes pelerins? Inderdaad, en ze wilden wel even op mn inpakken wachten. Zo kreeg ik deze laatste wandeldag van mn 1e helft eindelijk medepelgrim cadeau, en dat was meer dan welkom, ik was er echt aan toe.
Wat 'n luxe alleen al in praktisch opzicht: kun je even iets uit m'n rugzak pakken? Heb jij al een routemarkering gezien? Kun je even 'n foto van me maken? Zullen we hier rusten? Nee? Ok, je hebt gelijk, nog eventjes verder en dan hebben we n mooi plekje bij die bomen daar in de schaduw. Als jij daar om water gaat vragen, vul je onze flessen dan ook even? Hou even m'n loopstokken vast, dan kan ik even op de route kijken. Enz.
Maar het zijn ook twee heel fijne mensen om mee op te trekken. Ze hebben 2 jaar in Turkije gewoond en we delen wat expat-ervaringen. Ze hebben o.a. Frans als 2e taal gegeven en dat schept een didactische band. Hun werk als coach geeft aanleiding op enkele reacties in dit blog in te gaan. En bovenal fijngevoelige hartelijke mensen die het óók prima vinden om langdurig zwijgend achter elkaar te lopen, zeker als het s middags erg warm wordt. Want wandelen in de zon én tegelijk in het Frans over persoonlijke dingen praten kost me ook wel veel energie merk ik, dat had ik eerder nog niet gekund en moet ik nu ook beperken. Maar het helpt wel om tijdens het wandelen minder met NL en school bezig te zijn en meer, hetzij in het hier en nu, hetzij in een gemeenschappelijk gespreksonderwerp te zijn. Soms zie je daardoor minder om je heen. Soms juist meer. Hij wijst me op sporen van dieren in de modder, vogels, een salamander die ik anders niet gezien zou hebben. Tegen het eind van de wandeling begint hij bramen te verzamelen, dartelt om zijn vrouw en mij heen. Ik loop voorop, met m'n paraplu en m'n telefoon met GPS om de gebrekkige markering op te vangen. Het voelt verbonden, wij drieeen die de hitte trotseren en genieten van elkaars gezelschap. Ik begin op te zien tegen het afscheid. Van deze etappe, van het gezelschap van vandaag. En van de chemin - hoezeer ik me ook verheug op de komst van Hanna maandag, het betekent ook dat de 1e helft er op zit en dat er na de 2e helft echt een einde aan het verlof gaat komen. Zover vooruit denken wil ik liever niet. En op dat moment komt er een libelle langs. Als een knipoog, een groet van de gastheer van eergisteren die gespecialiseerd was in libelles. Ik mag er op vertrouwen dat er steeds nieuwe ontmoetingen op m'n weg zullen komen, en mag deze nu loslaten. Ze nodigen me trouwens uit naar Dijon te komen. Zij doen de chemin d'Assise zoals veel mensen in NL het pieterpad. Af en toe een weekend, gewoon door het jaar, met 1 overnachting in een gite of B&B. Ze hebben dus óók in Ecuisses overnacht. Maar of ik hen überhaupt ontmoet had als ik niet even fout was gelopen die ochtend is de vraag, tegenliggers ontmoet je, medepelgrims die in vergelijkbaar tempo lopen nauwelijks. Zij fietsen vanaf het eindpunt in Savianges terug naar hun beginpunt waar de auto staat. Door steeds met auto en fietsdrager op pad te gaan komen ze toch steeds een stuk verder van huis. We maken een afscheidsselfie (waarom zijn die letters bij mij altijd in spiegelbeeld op selfies maar nu niet?) en ik moet nog 2 km doorlopen naar Rimond.
Dat is de heuvel op. Ben blij met m'n wandeltakken, waarvan de handvatten inmiddels aardig glad afgesleten zijn en goed naar m'n hand staan. Ik zal ze achterlaten, Hanna brengt immers echte loopstokken voor me mee uit NL. Maar ik ga ze missen. Vlak vóór Rimond kom ik langs een voetbalveldje. Ik laat er even m'n bezwete Tshirt drogen, doe m'n rek en strekoefeningen, eet wat chocola. Zoveel wijzer ben ik na 4 weken wel geworden: je eindpunt betekent meestal zoeken, vragen, wachten, meelopen enz en dus afkoelen en niet voor je lichaam zorgen maar voor contact. Dat betekent dat ik vóór m'n eindpunt wel even voorrang aan m'n fysieke noden moet geven, dan verloopt het contact trouwens ook fijner. Er komt een zuster langs die met oortjes in aan het telefoneren is. Ze wijst me vriendelijk door naar de broeders, die hebben een veel groter huis en herbergen pelgrims. Dat klopt:

Rimond blijkt 'n voormalig priesterseminarie te zijn dat in 1982 geschonken is aan de nieuwe congregatie broeders van St Jan (zijn ook in Utrecht (https://stjan.org/ ). De gastenbroeder is erg aardig en erg jong. Ik krijg een kamer in de hotellerie waarvoor ik niet hoef te betalen met eigen douche en toilet, een echt bed met beddegoed en van die moderne verlichting die je ook in hotels hebt. Ik bedenk dat ik zodoende me al een beetje aanpas aan het leven volgende week, héél anders dan wild kamperen en al je spullen steeds in plastic zakken om je heen uitstallen. Maar het is vooral fijn om deze helft te beginnen in een klooster (De Karmelitessen van de Fontaine d'Olive) en nu te eindigen. Ik neem 'n douche, was wat kleren en maak me klaar voor de vespers. Wat een ervaring: wel 60 broeders van alle contienten en bijna 20 zusters. De meesten schat ik rond de 30, een paar van mijn leeftijd, echt heel oude kloosterlingen zie ik niet. Ze zingen prachtig en het gebedsleven is een gemeenschappelijk element bij mensen die elkaar en deze plek nog niet goed kennen maar zich hierin wel verbonden weten als één congregatie. Naast mij in de bank staat de vicarisgeneraal van het bisdom Autun die ook te gast is. Hij helpt me de juiste pagina's te vinden in het gebedenboek. Ik kan het Frans van de psalmen enz goed volgen maar deze melodieen en fraseringen ken ik niet. Het doet me goed het pater noster en salve Regina in het Latijn mee te kunnen zingen.
Ik zou vanavond alléén zijn in de gastenrefter, de communauteit had een gezamenlijke avond dit keer. Maar Gregoire, de enige diaken van de communauteit, komt even langs en blijf uiteindelijk de hele avond zitten praten. Hij is van mijn leeftijd, heel hartelijk, kent keur moussa omdat hij 12 jaar in Senegal heeft gewerkt, houdt zich bezig met koorzang en migrantenpastoraat. En kan ook goed luisteren als ik over mijn zorgen vertel. Hij stlet voor nog eens af te spreken en wil me morgen wel een lift geven. Maar liefst naar Chalons want daar moet hij toch heen. Ook Hanna's trein stopt daar toch, dus na 'n paar SMSjes is m'n praktische probleem helemaal opgelost. Ik constateer dat m'n kleren bijna zijn gedroogd en pak vast wat in. Zenuwachtig is niet het goede woord, maar als 'n kind dat morgen jarig is verheug ik me op het weerzien morgen op het station. Maar ook, eerst, op de lauden en op een mis die de gastenbroeder speciaal voor mij in de kapel heeft georganiseerd. Dankbaar voor het geluk van deze 4 weken val ik in slaap. Zou m'n scheenbeen nu eindelijk de nodige rust gaan krijgen? Ik masseer er de olie op met eucalyptus en gaultherie en doe m'n voeten in de Gehwohl. Ze hebben het geweldig met me uitgehouden tot nu toe!

Geschreven door Michaelsvoettocht