Bij het wakker worden éérst m'n boek uitgelezen. Toen terug naar Anost voor brood, boodschappen en een kop koffie in het hotel. Op de camping mijn rugzak opgehaald en eerst m'n been gekoeld in het ijskoude water van het meertje, dat daarvoor zeer geschikt is. Zodoende ben ik pas rond 10h op pad, de route gaat verder recht tegenover de camping. Gaat de bossen in, het is goed wandelweer. Uitvoerig rust ik bij 'n beekje waar ik m'n voeten kan koelen en de tent en de was te drogen kan leggen. Daar krijg ik ook telefoon van Hanna. Ik had diverse zaken bij haar besteld, een beter matje, een warmere slaapzak, echte wandelstokken enz en zij is tussen haar werk door naar de buitensportwinkel gereden en overlegt nu even tussen diverse opties. Het ontroert me dat zij, m'n zwager, de winkel enz in NL niet alleen meeleven maar allerlei moeite doen om spullen tijdig geleverd te krijgen waarmee ik m'n weg kan voortzetten. Die bevestiging heb ik ook wel nodig, want of m'n been het zal toestaan dat ik m'n plan volledig uitvoer is allesbehalve zeker. Zo voelt het alsof ik het niet helemaal alleen hoef te doen, en dat geldt ook voor bemoedigende appjes, mailtjes en reacties op dit blog die ik van allerlei mensen ontvangen mag.

Ik kom bij de kapel bij de fontaine St Claire in Velee. Schitterend dak en mooie moderne fresci. Ik leg mn been op n steen met inscriptie: ad te levavi oculos, Domine. Naar u heb ik mijn ogen opgeslagen, Heer. Terwijl ik daar lig bid ik en sla mn ogen op naar het kruisbeeld voorin. En voel me verbonden met andere mensen die lichamelijk lijden, mn blessure valt opeens in het niet. Wel voelt t als n risico. Ik zal me a/d voorschriften moeten houden en kan geluk of pech hebben. Een hele week stoppen met lopen overweeg ik, eerlijk gezegd nu niet: volgende week neem ik vrij omdat Hanna komt.
Ik bel aan en vraag om water. Een hartelijke vrouw, 80+, geeft me n gekoelde fles Evian. Maakt n praatje. Of ik nog iets anders nodig heb. Met tranen in mn ogen beken ik dat n kop koffie me goed zou doen. Geen reactie. We praten vriendelijk verder over de kapel en hoe de mensen in de Morvan me hebben ondersteund op m'n weg, ook al staan ze als wat gereserveerder bekend en spreken ze vreemdelingen niet uit zichzelf aan. Na een tijdje zeg ik dat ik wil gaan. "Koffie heb ik niet in huis helaas, maar ik wens u t beste toe met uw been." Het lukt me steeds beter om te vragen, te accepteren, me afhankelijk te maken zonder er de sfeer of mn zelfbeeld door te laten beïnvloeden. Valse bescheidenheid afleren kost moeite, maar is super onhandig, "nee heb je, ja kun je krijgen" werkt veel beter en is iets heel anders dan brutalen hebben de halve wereld.

Om n uur of 16 kom ik bij een soort grote jeugdherberg https://lapeurtantaine.org/. Ja ik kan er overnachten, in een kamer met een bed, ik mag de keuken gebruiken en ze helpen me ook aan olie om m'n been te masseren en ijs uit de vriezer. Tot mijn verbazing blijkt dat ik er de enige gast ben, en dat de mensen die dit 'natuurontdekkings-groepsaccomodatie-huis' runnen zelf met hun auto naar hun eigen huizen gaan. Ik heb dus het enorme rijk voor mij alléén! Ik vraag nog even wat ik moet doen als er andere gasten zouden komen, maar dat is onwaarschijnlijk, en hoe het met sleutels moet. Maar ze sluiten eigenlijk niets af en hebben daar ook nog nooit problemen mee gehad. De Morvan is een zeer dunbevolkte streek en mensen vertrouwen hoort bij de politiek van het huis. Ik blijf me er als een kind zo blij door voelen, kan zelfs een beetje djembe spelen, dwaal door het huis maar gebruik niet méér dan me toekomt: juist door dit grote vertrouwen gedraag ik me ernaar. En het biertje s' avonds smaakt heel goed.

Geschreven door Michaelsvoettocht