Het vertrek vanuit mijn ermitage=kluizenarij=kluis voelt alsof je na n lange vakantie weer thuis komt, in dit geval bij de chemin. Het is n heel klein beetje a h miezeren, het bos is werkelijk prachtig - maar om uitvoerig te gaan zitten is het net te fris.
In Anost ben ik echt toe aan rust. Ik tref 3 Franse pelgrims die 'mijn' route naar Assisi lopen. Maar zij hebben net gerust en willen n heel stuk verder dan ik vandaag. Gisteren hebben ze al van Chris over n zieke pelgrim in n chaletje gehoord. Ik vind t jammer dat ze verder gaan en blijf alleen achter. De pharmacie is dicht, beide minimarches, beide cafe/hotels. Ik ga op hun advies plat liggen met mn been omhoog, op de trappen voor de kerk. Een van hen komt dan nog speciaal even voor mij terug. Hij schrikt als hij mn gezwollen scheenbeen ziet, herkent wat hij zelf gehad heeft. Pakt zijn arnicaolie en Gaulterie druppels.Schenkt n voorraadje ervan in n klein plastic flesjedat ik mag houden. Instrueert me hoe ik t, in de richting van mn hart, op moet brengen en laten intrekken. Dat ik bij elk koud beekje niet mag aarzelen mn been te koelen. Dat rust t beste is - en bidden. Ik ben zeer dankbaar dat hij zich over me ontfermt, temeer daar er voortdurend mensen langskomen of rijden die de andere kant opkijken. Ik voel me erg afhankelijk en alleen als hij zn collegas gaat inhalen. Maar deze Jan komt later nOg n keer terug. Zegt niets, pakt zn gebedengeboekje houdt zijn hand zegenend over mn been. Prevelt gebeden. Slaat zn hand af. Bidt verder. Neemt zwijgend afscheid en verdwijnt met "on se reverra". Mijn barmhartige Samaritaan!
Ik blijf er lang liggen. Uiteindelijk kwam er wel n meneer vragen wat er scheelde. En bracht n soort piepschuim surfboard om niet op de koude grond te liggen.
Uiteindelijk sta ik op, verzamel moed, ga de kerk binnen: die is tenminste wel open.
Ik loop héél langzaam naar de camping even buiten het dorp, aan de route. Een aardige NL vrouw heet me welkom. Ik krijg kaas uit de koelast die andere kampeerders hebben achtergelaten als ze hoort dat ik geen eten kon inslaan. En een biertje cadeau. Ik kan de ijs-blokken uit de koelkast gebruiken om m'n been te koelen. Bovendien is er een prachtig aangelegd zwemmeertje dat door 'n ijskoud beekje gevoed wordt. De andere campinggasten die langzaam binnendruppelen zijn heel aardig. Ik kan m'n telefoon opladen. En toch houd ik de hele dag last van een gevoel van zelfmedelijden. Alsof m'n been, de gesloten horeca en de pelgrims bij wie ik me niet kon aansluiten onoverkomelijke problemen zijn. Als ik heel eerlijk ben is het omgekeerde waar: in al mijn behoeften is voorzien, alleen op een heel andere manier dan ik me had voorgesteld. Ik strompel zelfs 's middags opnieuw naar het dorpje omdat de pharmacie volgens internet 's middags wel open zou zijn. Maar er hangt een briefje dat ik 's ochtends niet gezien had: exceptionellement ferme. En de olie die ik er had willen kopen hAd ik al cadeau gekregen van Jan. En of de dorpsbewoners die wegkeken me beter hadden kUnnen helpen dan hij betwijfel ik. Ik moet erkennen dat m'n tocht die al 3 weken probleemloos is verlopen nu in een risicofase belandt als ik m'n gedrag niet aanpas. Ik moet rusten, m'n afstanden inkorten, m'n tempo matigen, vaak met m'n been omhoog, vaak koelen, 3x daags met olie masseren. Of - dat schijnt men bij de 4daagse af te dwingen - 'einde oefening' accepteren. Ik blijf hangen in hoe ik het graag had willen hebben allemaal in Anost, zonder te willen zien dat wat ik echt nodig had me allemaal al lang op 'n andere manier gegeven is.
's avonds lees ik een boek (Lisette Lewin, een hart van prikkeldraad) en ook dat doet me goed. Ik sla veel over maar geef toe dat ik eigenlijk graag lees en dus niet zo moeilijke boeken moet uitzoeken dat ze dicht blijven. Ik slaap redelijk en lees tussendoor even in m'n boek.

Geschreven door Michaelsvoettocht