Het is droog maar erg koud als ik opsta, een dichte mist hangt overal. Door Dun loop ik met het drama uit 1944 op mn netvlies. De boulanger is open, ik tracteer mezelf op 2 pains au chocolat en een flan.
Ik heb het vannacht veel te koud gehad en houd de hele dag mn afritsbroek aangeritst, mn fleece en mn windjack aan. Behalve als ik even n macho-selfie maak bij de waterval van Gouloux. Het beeld naar buiten en het gevoel van binnen....want ik loop niet lekker vandaag. Langzaam. Met 2 stokken. Veel rustpauzes. En dus ook veel minder lichaamswarmte. Soms is t meer sjokken en ik voel me n oude man die overmoedig werd na 3 weken probleemloos wandelen. Maar de chemin d'Assise is veel zwaarder dan de Via Campaniensis, en dan is de Morvan nog lang niet de Alpen. Wel ben ik trots op het verminderen v gewicht. Heb gisteren aan mn nieuwe Welshe vrienden uit Amsterdam namelijk mn e-reader mee terug gegeven (dat deed pijn.... maar ik las nauwelijks) en onbenullige "grammenjagen" dingetjes als mn slaapzakhoes en reserveharingen. In vezelay had ik al t routeboekje en papieren over de kathedraal v Troyes enz op de post gedaan. Het verschil is zo goed merkbaar dat ik bij rustpauzes moet opletten niet te vergeten mn rek en strekoefeningen te doen.

Ik heb veel om over na te denken. Op de camping bracht ik de avond door bij n klein kampeerbusje met 2 ontzettend aardige jonge mensen uit Wales, tegen de 30, die na Australië nu in Amsterdam wonen. Hun werk, succesvol in het bedrijfsleven, doen ze vanuit huis over de hele wereld. Ik krijg 2 heerlijke koude biertjes en mn favoriete maaltijd: pasta met pesto. Maar vooral zeer aangenaam gezelschap en nieuwe inzichten die me raken. Want zij vertellen veel over een van de meest achtergestelde streken in Europa qua kansarmoede, analfabetisme, tienerzwangerschappen enz. En hoe verwachtingen en zelfbeeld de sleutel zijn tot verandering, al .....dan niet; (meestal niet). Als al je voorbeelden in je familie en omgeving het normaal maken dat school je leven (zonder 1 tafel in huis om je huiswerk te kUnnen maken) niet begrijpt, dat schulden en geweld bij het leven horen, dat alleen je peergroup status en zekerheid biedt en dat werk (na Thatchers sluiting v d mijnen) en perspectief in n hele streek zomaar kunnen verdwijnen, hoe moet je dan op t idee komen dat er ook mensen met andere levens en mogelijkheden bestaan? Het verschil bestaat soms uit veeeel geluk, n voetbalcompetitie die je ook met andere mensen en verhalen in contact brengt en enkele leraren die wEl in je geloven, die ondanks wangedrag je talenten herkennen en je zO begeleiden dat n vervolgopleiding mogelijk wordt. Eigenlijk zou dit niet nieuw hoeven zijn voor mij en voor NL. De documentaire "klassen" over de Bijlmermeer heeft hier veel van laten zien en losgemaakt. Of t nou over auto- of autochtone kansarme kinderen gaat is niet het belangrijkst. Ook over Stadskanaal e.o. heb ik zulke verhalen gehoord, meisjes in 5vwo die ervan uitgaan werkloos te zullen worden omdat de hele familie dat ook is. Maar terwijl het advies van de onderwijsraad de oplossing zoekt in ruecksichtlos 'mengen' v kinderen in de onderbouw (daar was de collega uit Besancon gisteren juist zeer gefrustreerd door), bevestigt dit gesprek wat John Hattie uit kilo's internationaal onderwijsonderzoek aantoonde: hoge verwAchtingen maken t verschil. En dat horen we op school wel vaker, maar alleen niet: hoe? "Ik had van jou toch n hoger cijfer voor dit proefwerk in mijn vak verwacht" is er namelijk juist het spiegelbeeld van. Het is t uitzoeken waarOm n leerling niet tot prestatie komt, maatwerk bieden, begrip tonen. Discipline eisen als onmisbaar middel, maar niet als doel en zonder enige zweem v/e conflict om prestige: de lEErling moet zich juist gerespecteerd voelen, zijn zelfbeeld is immers al niet zo best. En bovenal: de leerling ZIEN, echt zien. Zoals Eric van t Zelfde ook deed met een slecht bekendstaande "tuig"-school in Rotterdam die hij met n knetterhard werkend team tot topresultaten wist te brengen. De professionaliteit en bevlogenheid van de docenten -zelfs n enkeling- en directie maakt t verschil, en dus niet de structuur of het stelsel of de koepel.
Toen hij als recruiter veel met scholen werkte had mijn nieuwe vriend meer begrip gehoopt voor "moeilijke" leerlingen, hijzelf had 4 jaar met dropouts gewerkt in een sportprogramma. (Was dat de soort groep die ik in Asquins op de camping gezien had, bij BBQ en kampvuur?) Ik geef toe dat ik van headhunters in het onderwijs tot nu toe een zeer negatief beeld had, ook al heb ik oudleerlingen die recruiter zijn geworden. Maar deze avond heb ik dingen geleerd die maar weinig leraren me ooit hebben verteld, als we ze al weten. (De rector in Wales waar we in 2015 met gym3 heengingen niet te na gedproken: no child left behind was daar het motto)
Ik verheug me nu al op n weerzien in Amsterdam en zal hen graag in contact brengen met jonge mensen die ervoor open staan. Het is voor expats makkelijk vrienden te maken met andere expats maar niet met Nederlanders. Waarom eigenlijk?

Geschreven door Michaelsvoettocht