Na 1 dag rust voelt weer op weg gaan alsof je thuiskomt na n intensieve vakantie. Het doet me goed, hiertoe ben ik -nu- op de Franse aarde. Veel langs n voormalige spoorlijn gelopen, lekker opschieten. Hele dag bewolkt, goed wandelweer. Heb genoeg proviand bij me en geniet daarvan.
Maar s middags heb ik wel erg trek in koffie. Moet lukken in Anglure, met wel 4 cafes. Allemaal dicht! Ik zit even aan de Marne, vraag water in n kapperszaak en groet n meneer die bezig is met soort bloemversiering afhalen. Er hangen ook kleine fietsen in. Ik laat me ontvallen dat ik op koffie had gehoopt. Kom maar mee! Voor ik t weet sta ik in de salle des fetes waar veel mensen in uitgelaten stemming aan lange tafels zitten. Je vous presente notre ami pelerin! Ik krijg koffie en rijst met kipkerrie en veel aandacht. Moet op de foto met monsieur le maire (sjerp, tricolore) en Mme gedelegeerde v h departement. Een plek om mn tent op te slaan zal wel gaan lukken. Men biedt zelfs n beetje tegen elkaar op. Dan komt een man speciaal naar me toe. Ik versta hem slecht en hij heeft t over de weg naar Sezanne- de verkeerde kant op voor mij. Maar ik voel dat dit degene is bij wie ik vannacht te gast moet zijn - al is er geen enkele aanwijzing verder v/e Zacheus. Wel merk ik dat de anderen zijn aanbod wat onverwacht vinden. Met de auto rijden we naar n buitenwijk-huis. Ik pak mn tent uit, hij maakt n teiltje voor me schoon. Zet de tent op. Of wil ik toch liever binnen slapen? Als n dans van 2 onhandige mannen bewegen we ons steeds meer richting gastheer en gast. Ik vraag toch maar of ik de salle de bain mag gebruiken. Maar dat is niet de wc maar de badkamer natuurlijk, dus ik neem ook maar n douche. In de kamer van uitgevlogen zoonlief leg ik mn slaapzak op n hol bed. Het behang, de vloer enz zijn nogal versleten. Dan vertelt hij dat zijn echtgenote nog maar 20% long capaciteit heeft (al voor covid) en altijd zuurstof met zoch mee moet dragen. Ik ben onder de indruk van hun gastvrijheid, al zijn er heel andere zaken om voorrang aan te geven. Het is goed te merken dat het ook voor hen betekenis heeft om mij te ontvangen, dat het 'klikt'.

We gaan 's avonds met de auto terug naar de salle des fetes. Opnieuw eten, nu in kleinere kring: het feestcomite. De man bij wie ik over koffie begon blijkt er de president van te zijn. Wat er te vieren was? De jeune avenir was die ochtend door Anglure gekomen.https://www.lest-eclair.fr/id284727/article/2021-08-17/tour-de-lavenir-anglure-bernard-hinault-rend-hommage-gaetan-13-ans-decede-dun. Soort Tour de France voor aanstormend wielertalent. Daarom waren er in de hele stad fietsjes en bloemen opgehangen aan lantarenpalen en werden die nu met vereende krachten opgeruimd. Steeds weer vertelt iemand me over een indrukwekkende gebeurtenis die ik net gemist heb. Er was n beroemde eregast: Bernard Hinault. En die had de ouders en dochter bezocht v/e fanatieke wielrenfamilie. Zij is al 2 keer jeugdkampioen geworden. Maar de 13jarige zoon van hen was 2 maanden geleden om het leven gekomen bij n tragisch fietsongeluk. Daarom bracht Hinault hen nu speciaal n gesigneerde gele trui. En die trui kwamen vader en zus speciaal aan mij laten zien. Het was zeer emotioneel.

In deze gemeenschap (900 inwoners) vangt men elkaar op, is er openheid naar buitenstaanders en zorg voor en door la commune. De mairie enz zijn middelen VAN de gemeenschap, geen bureaucratisch construct in handen van modern managementdenken. En de ingezamelde fietsjes waren bestemd voor de stort, maar worden nu opgeknapt voor families met beperkte middelen.
Het gezamenlijke eten was op zich eenvoudig maar wel helemaal comme il faut: apero (champagne uit de streek), hors d'oeuvre (meloen) rijst + kip, salade (tomaat), klein stukje kaas, dessert (ijsje) en cafe. Alles met stijl, op plastic wegwerpservies. Na afloop moest dit terug naar de mairie, dat naar de salle des fetes, niks werd verspild: alles is van de commune. Dus niet: van de gemeente = de overheid = zullie. Maar: van ons,samen.
Het verhaal van de omgekomen jongen raakt me diep. Het gedoe met de zuurstof van mijn gastvrouw ook. Maar deze mensen (allemaal net ietsje ouder dan ik: in frankrijk ben je al vroeg pensionado) dragen samen hun gemeenschap en kunnen zo ook n buitenstaander of een vreselijke slag v h lot met elkaar dragen. Het maakt me bescheiden - want eerlijk gezegd woon ik in n woonproject waar mensen zich voor inzetten, ik zelf houd me afzijdig.

Geschreven door Michaelsvoettocht