Eindelijk op weg

Het was nogal onwerkelijk om de grens met Frankrijk over te rijden gisteren. Na een paar honderd km snelweg en een fijne vakantie samen eindelijk "terug" in het gebied waar ik m'n camino 7 jaar geleden had verlaten. Bij de grens zagen we de allereerste ccontrolepost en de Belgische auto voor ons werd stilgezet. Ik pakte vast het vaccinatiebewijs - maar onze Dacia uit het corona-rode NL mocht gewoon doorrijden va n de gendarmes in hun gele hesjes. En daar zagen we al snel Rocroi, een "village etape" dat zich kennelijk hEt stadje van France 2021 noemt... voor mij is het dat nu wel in elk geval: eindelijk!

De zwartbewolkte lucht met avondzon boven de stervormige vesting gaf n prachtig effect. Wie in Naarden geboren is wordt natuurlijk blij van zo'n invalsweg met vlaggen 😉. De Via Campanensis, blauwgeel gemarkeerd, verlaat t stadje over deze weg richting Reims en de Champagnestreek.
We namen onze intrek in Hotel du Commerce, meteen maar de allermooiste kamer boven (75€), immers voor Hanna haar laatste dag vd vakantie. Uitzicht op het stadsplein,ligbad, Venetiaanse maskers a d muur - en genoeg ruimte om voor de tigste keer met mn paklijst de rugzak uit en weer in te pakken. Toch maar geen extra sportschoenen maar mn favoriete leren slippers voor s avonds. Toch maar n paraplu in het voorvak bij de regenhoes en de zonnenbrand. Een paraplu, annex parasol, had ik zelf nooit bedacht zonder t reisdagboek "7Altijd vandaag" van Wim Diepenveen. Ik kreeg t van mijn collega Joost toen ik door t hybride lesgeven overspannen werd in de eerste week van juni en dit oude plan van mn voettocht weer opkwam.
Ook Wim was overspannen begonnen aan zn camino en de manier waarop hij schrijft deed me veel. Allerlei situaties,ervaringen gevoelens en ontmoetingen waren zo herkenbaar, hele stukken weg over het plateau d' Aubrac bijv die ik 30 jaar geleden liep kwamen weer helemaal boven. En daarbij de mindset op de GR65 waar ik besloot Hanna ten huwelijk te gaan vragen en een hoogst naief ringetje kocht. Het lezen van dit boek was n belangrijk element in mn voorbereiding en ik ben pas halverwege want meer dan n etappe per dag lezen is teveel, te intensief. Zelfs toen ik in juni in onze tuin kampeerde terwijl de vloerverwarming werd aangelegd en in mn 1tje BBQde gaf Wim, die ik niet ken, me het gevoel van vrijheid en geluk langs de kant van de weg na een mooie etappe als je wild kampeert. Door zijn praktische tips alfabet kreeg ik de smaak te pakken en kon t gepieker over mn overspannenheid overstijgen. Ik ga t daarom, net als Wim, maar eens met paraplu proberen dit jaar. En een tip die hij van een medepelgrim kreeg neem ik ook over: elke avond je voeten tracteren op Gehwohl-balsem.

Toch is t starten in n hotelletje met ligbad en menu du jour (foie gras, salade avec lardons, mixed grill...) voor je nog maar 1km gelopen hebt als een onverdiende luxe. En had de avond, na wandelingetje met Hanna over de vesting, nodig voor rugzak en allerlei digitaal gedoe met pindat, mailboxen, playlists, passwords afspraken en berichtjes. Alsof je uit de beschaving loopt, of alsof je 'digitale leven' aandacht opeist uit het echte leven van onze laatste avond samen, voorlopig. Hanna had het meeste gereden vanuit Ulm, dus zij deed in de tussentijd t ligbad eer aan.

Morgen ontbijten we samen, brengt ze me naar de route, lopen we misschien n klein stuk samen en gaan dan ieder ons weegs.
Eindelijk begint dan de tocht die ik al verschillende keren heb uitgesteld. Waar ik me op verheug - en ook wel tegen op zie.
Ooit begonnen als jacobsweg, ooit voetreis naar Rome. Maar dit wordt nu, Deo volente, Mijn weg, de Via Campanensis naar Vezelay en richting Assisi, althans: eerst richting Reims, althans: eerst maar eens naar de nog onbekende overnachting na dag 1. En dan pas verder denken. Dag voor dag. Voet voor voet. Altijd vandaag.

Geschreven door Michaelsvoettocht