Over de pelgrim die niet ging - 2019 & 2020


Al sinds mijn jonge jaren had ik mij voorgenomen ooit de Camino de Santiago te lopen. Inmiddels vond ik het daar veel te druk (>350.000 pelgrims per jaar…) en was het plan en mijn conditie weggezakt in teach-aholism. Dit jaar kwam het plan weer op: nu richting Rome, na deze meivakantie

• als ik tenminste vervanging kon regelen. Toevalllig bracht mijn dochter een DVD over De Weg – en ik herkende niet alleen de beelden, maar ook het gevoel, het verlangen. Het voelde als een

bevestiging dat ik dit moest doen. Na een paar telefoontjes was ook de vervanging rond. Welke route het zou worden liet ik nog even in het midden, eerst fysiek en mentaal in conditie komen.

Ik begon etappes te lopen van het Westerborkpad, van Amsterdam naar Westerbork. Langs de gymzaal van het oude gymnasium Celeanum waar van 2 op 3 oktober 1942 Joodse gezinnen een bange nacht doormaakten voor ze bij de veemarkt op transport gingen. Langs spoorlijnen.
https://youtu.be/OFGmYngEVhI
Langs autowegen waar zoveel blikjes in de berm lagen dat ik zwerfafval ging rapen, mijn rugzak was toch leeg. Langs Staphorst, waar ik eindeloos weesgegroetjes bad toen ik net hoorde van een tragisch overlijden. Al op de eerste dag ontmoette ik iemand die vlak bij mij woont, we hadden een lang en ontroerend gesprek bij een stoplicht, zoals we in de wijk nog nooit gehad hadden.
Op 27 januari was ik in Westerbork, waar de namen van de weggevoerden voorgelezen werden. Toen ik naar de Basiliek fietste, viel mijn oog op een Stolperstein aan de Melkmarkt. Het voelde als een bevestiging: dit is wat jij nu te doen hebt.

Thuis en op school werd het ook anders. Ik kan niet goed weggooien en relativeren. Maar nu probeerde ik los te komen van stapels papier en boeken die in 54 jaar aangeslibd waren in mijn leven. Het wegdoen van boeken is één ding, zorgen dat ze goed terechtkomen valt niet mee. Toen ik een nieuwe rugzak nodig had, bleken ook mijn wandelschoenen aan vervanging toe, en zo komen er
toch weer nieuwe spullen het huis binnen. Maar elke zaterdag loop ik een stuk van mijn route, geniet van de wind, het bos, de mijmeringen, schrijf wat in mijn dagboekje en kom ’s avonds héél anders terug.

Tijdens een voorbereidingsweekend met andere pelgrims in Vessem ging iemand ziek naar huis. In Brabant was net de 1e Nl corona besmetting opgedoken.
Opeens waren er mensen bezorgd: hij zou toch niet….?. Dat weekend besloot ik welke route het zou worden: van de Frans-Belgische grens naar Vezelay en dan over de Chemin de la Paix naar Assisi.
Toen de eerste vragen kwamen of mijn plannen wel doorgingen bleef ik koppig: alleen Italië was op slot, ik kon heus wel eind april vertrekken. Tot de scholen hier sloten en ik eindelijk onder ogen moest zien: dit jaar gaat het niet lukken, ik stel het een jaar uit.


Wel bleef ik wandelen in een land waar Corona in de lucht hangt. Mijn pad voerde door Naarden. Daar ben ik geboren, in een klein huisje in de vesting. Juist toen ik daar poseerde voor een foto vloog er een vogel over: een ooievaar! Ik schoot in de lach. Wat het precies betekent weet ik niet, maar het voelde als een knipoog: “Je hoeft echt niet alles zélf te plannen, hoor. Het is namelijk niet jouw weg, jouw target, jouw recht of jouw plicht. Het komt goed – maar niet per se op de manier waarop jij het
je had voorgesteld.”
De voettocht van 2020 gaat dus niet door – hij ís al doorgegaan.

http://westerborkluisterpad.nl/

Geschreven door Michaelsvoettocht