Sinds ons vertrek uit Yellowstone National Park hebben we langs de weg al reclameborden zien staan van een bepaalde winkel genaamd Wall Drug te vinden in het plaatsje Wall.
Yellowstone is zo'n 750 km van Wall verwijderd, maar de eigenaar vond het nodig om toch alvast vroeg te beginnen met reclame maken.
In 1932 was Wall Drug een erg kleine supermarkt en het liep voor geen meter. Om de zaak toch draaiende te houden, werd er besloten om reclame te maken dat je er gratis water kon krijgen. Deze reclameborden werden alleen in de nabije omgeving geplaatst. Toen de inkomsten stegen, omdat de bezoekers naast het gratis water ook andere dingen meenamen, besloten ze de borden wat meer verspreid neer te zetten om zo meer publiek te trekken.
En op deze manier is Wall Drug uitgegroeid tot een winkel (dat nu uit meerdere winkels bestaat) dat de halve straat in beslag neemt.
Hoe dichter je bij Wall in de buurt komt, hoe meer borden er langs de kant van de weg staan. Zo vind je in de laatste paar kilometer elke honderd meter wel een bord met: "koffie! 5 cent!" of "wees jezelf bij Walldrug" of wat dacht je van "op huwelijksreis? dan krijg je een gratis donut!" Het hield niet op.
We zijn een uur bij Wall Drug geweest waar we natuurlijk gratis water hebben gedronken en heel veel souvenirwinkels doorkruist hebben.

Vervolgens lieten we Wall Drug achter ons en vervolgden we onze weg naar Badlands National Park.
Het is best een bijzonder National Park, want het is te vinden tussen grasvlaktes die verder strekken dan je kan zien. Dit is trouwens waar de staten Wyoming, North en South Dakota en Montana uit bestaan: heel veel (kale) vlaktes. Het moment dat er langs de kant van de weg een bord staat met: "volgende stad" 40 miles (64 km) dan ben je al blij dat je alweer "bijna" in de buurt bent van de bewoonde wereld. Zelfs als deze stad maar tien inwoners heeft, want ja, die zijn we ook verschillende keren tegengekomen.
Oké, terug naar Badlands National Park. Het park bestaat uit bijzondere rotsformaties en canyons. De rotsen zijn eigenlijk geen rotsen, maar allemaal uitgeharde modder dat door druk er zo is uit gaan zien, zoals het er vandaag de dag uitziet. Modder dus, maar wel heel bijzondere, harde en oude modder, dus was het toch de moeite om hier doorheen te rijden en mooie foto's te maken.

Wat ik trouwens ook nog niet heb verteld, is dat we tijdens deze rondreis een zoektocht houden naar de nummerborden van alle vijftig staten. Elke staat heeft namelijk z'n eigen nummerbord.
We hoefden er nog maar vier: Vermont, New Hampshire, Delaware en Hawaï. Hoewel wij dachten dat het nooit zou gebeuren om een auto uit Alaska te zien, hebben we er al drie gespot.
Ook dachten we dat we Hawaï nooit tegen zouden komen, maar niets is minder waar. Toen we namelijk uit het bezoekerscentrum kwamen, stond er een auto uit Hawaï op de parkeerplaats! Dit betekent dat we nog maar drie staten hoeven en hoewel het moeilijk is om deze oostelijke staten te vinden, geven we het niet op, want als je zelfs Hawaï hebt, kan alles!

Onze volgende stop was bij een park vol met "petrified trees" oftewel versteende bomen. Ook deze bomen hebben net als de modder in de Badlands veel druk ondergaan, waardoor ze nu dus allemaal versteend zijn. De eigenaar van het park hield een praatje met ons en vond Margot en mij zulke aardige meisjes dat we allebei een stukje versteende boom meekregen.

Toen we 's avonds bij ons hotel aankwamen, besloten Margot en ik lekker een duik te nemen in het zwembad!
Jullie merken wel dat hoe langer we op reis zijn, des te beter onze verblijfplaatsen worden. Mij hoor je niet klagen!

Veel dingen gezien en gedaan, dus een mooie dag gehad.

Geschreven door Lisa.op.reis