2 januari:
Vandaag is m'n verjaardag. Ik had afgelopen dinsdag al een mooi verjaardagscadeau gehad van Melissa, Paul en Corlee. Het is een armbandje met figuurtjes erin die veel betekenen voor Melissa, Margot en mij: de vlag van Amerika, een teckel, het woord "family" en de letter L. Margot kreeg dezelfde armband, maar dan met de letter M natuurlijk.
M'n verjaardag zelf begon als een rustig dagje. Om zeven uur stond ik op, omdat we om acht uur klaar moesten zijn om te gaan bootcampen. Het was erg koud buiten (-2), dus werden we flink aan het werk gezet. Het voelde erg goed en voor ik het wist, was het uurtje alweer om en moet ik afscheidnemen van onze coach.
Vervolgens reden we naar huis om daar lekker op te warmen. We hadden nog wat klusjes die we moesten afronden, dus zijn Melissa en de rest van de ochtend en de middag druk bezig geweest.
Later op de middag kwamen wat vrienden van school om m'n verjaardag te vieren en afscheid te nemen. Melissa had een taart gekocht en natuurlijk moesten daar kaarsjes op. Het duurde even voor ik ze uit had geblazen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat er 22 opstonden in plaats van twintig.
's Avonds zijn we uiteten geweest bij een van m'n lievelingsrestaurants: Applebees.
Toen we weer thuis waren, moest ik beginnen met m'n koffer inpakken. Ik wou dat ik daar eerder mee begonnen was. Ik had veel te veel spullen en te weinig ruimte, dus heb ik best wel wat achter moeten laten. Melissa en ik hebben daar wel wat op bedacht: als ik op de 25e terugvlieg naar Nederland heb ik ook een tussenstop in Seattle, Melissa staat daar dan klaar om me de rest van de spullen mee te geven, zodat ik die ook kan inchecken. Nu maar hopen dat het werkt.
Na het inpakken was het tijd om naar het vliegveld te gaan. Melissa bracht me erheen. Bij customs moesten we afscheid nemen. Wat voelde dat raar om te doen. Melissa, Paul en Corlee hebben heel veel voor me gedaan de afgelopen maanden en dan is het toch vreemd om dat zomaar achter je te laten liggen. Eenmaal door security ben ik maar wat rond gaan lopen op het vliegveld. De meeste winkels waren al gesloten, maar ik heb toch nog een laatste souveniertje uit Seattle kunnen kopen. Daarna was het wachten, wachten en wachten... Ik had ruim een uur vertraging.

3 januari:
Om 1 uur 's nachts stegen we op en om 9 uur 's ochtends landden we op Newark Airport. Na even wat zoeken en vragen had ik de shuttlebus naar het hotel gevonden. Op slecht vijf minuutjes rijden van het vliegveld bevindt zich het hotel waar ik m'n eerste nacht aan de oostkust ga doorbrengen: het Hilton. Zeker geen verkeerde start. Om 10 uur kwam ik bij het hotel aan en ik kon gelijk inchecken. Daar was ik heel blij mee, want met maar twee uurtjes slaap in het vliegtuig, wilde ik niets liever dan lekker gaan slapen. Toen ik om drie uur wakker werd, ben ik het hotel gaan verkennen. Daar was ik snel klaar mee, want de meeste mensen hier zijn hier allemaal voor zaken en daar was het hotel dan ook naar ingericht. Overal waren vergaderzalen te vinden. Ik wist toevallig dat er ook een zwembad en fitnessruimte waren, dus ben ik gaan kijken of dat wat voor me was. Bij het zien van het zwembad kreeg ik toch wel even zin om te gaan zwemmen, dus ben ik naar m'n kamer gegaan om er daar achter te komen dat ik m'n zwemkleding vergeten was. Dan maar naar de fitnessruimte... Nee hoor, ook m'n sportkleding zat niet in m'n koffer.
Ik ben maar weer teruggegaan naar de lobby en heb daar wat mensen aangesproken en gevraagd of zij toevallig deelnemer waren van de rondreis die morgen gaat beginnen, maar niemand wist hier iets van.
Terug in de hotelkamer ben ik maar wat gaan lezen over de plaatsen die ik ga bezoeken. Om zeven uur ben ik naar het restaurant gegaan om te gaan avondeten, maar aan ieder voordeel kan ook een nadeel zitten, want slaap je in het Hilton, dan betaal je daar ook naar als je in het restaurant gaat eten.
Ondertussen werd het steeds drukker in het hotel, maar nog steeds had ik niemand gevonden die ook de rondreis gaat doen.
Ik besloot om maar op tijd naar bed te gaan, omdat ik er morgen vroeg uit moet en niet echt veel slaap had gehad.
Zo'n drie uur later (rond een uur of elf) werd er hard op de kamerdeur geklopt. De deur zwaaide hard open en er kwam iemand binnen die ik op het eerste moment niet echt verstond. Het bleek m'n kamergenoot te zijn. Een meisje, Eloise, uit Australië met wat ik net dus al zei: een heel sterk accent. Even een switch maken tussen "Seattles" en Australisch en toen verstond ik dat ze de hele dag in het vliegtuig heeft gezeten, geen idee hoe laat het is en welke dag het is en dat ze geen idee heeft waar we heen gaan tijdens de reis. Quote (wel vertaald natuurlijk): "ik heb gewoon random een reis geboekt en nu ben ik hier. Ik weet dat we naar Los Angeles gaan, maar van de rest weet ik niks." Ik wist wel dat Australiërs bekend staan om hun relaxte en soms zelfs nonchalante houding, maar dit vond ik toch wel heel bijzonder. In ieder geval ben ik blij dat ze er is. Kan ik eindelijk lekker gaan slapen!!

Geschreven door Lisa.op.reis