Daar ben ik weer hoor! Bijna vijf maanden later met een nieuw blog. Ik bedacht me laatst dat ik mijn vorige reisverhaal niet eens heb afgemaakt. Ik ben toen gestopt met schrijven toen ik in San Diego was, terwijl ik ook nog naar LA ben gereisd. Even heel kort samengevat: een super laatste dag in LA! We hebben “The Hollywood Sign” gezien terwijl we over The Walk of Fame liepen, waar we Johnny Depp zijn tegengekomen (of een dubbelganger van hem). In ieder geval een geslaagde laatste dag van een mooie rondreis.

Nu door naar juni. Op dit moment ben ik alweer zo’n vijf dagen in Amerika. Het was erg wennen. Ik heb het nu over de maten van bijvoorbeeld de producten in de supermarkt en van de Amerikanen zelf. Ook heb ik het over het Amerikaanse eten wat minder gezond is dan ik me herinnerde en over het chloorwater wat er uit de kraan komt. Natuurlijk maakte m’n jetlag de eerste dagen ook niet makkelijk. Gelukkig ben ik nu weer helemaal “veramerikaniseerd”, dus kan ik mijn blog beginnen bij het begin.

Afgelopen woensdag stapte ik weer in het vliegtuig naar Amerika. Dit keer voor ‘maar’ vijf weken. Samen met mama, Thom en Sem ben ik naar Schiphol gegaan waar we eerst wat hebben gedronken. Daarna begon de reis echt: koffers afgeven, inchecken, controle bij de douane en natuurlijk mag vertraging niet onderbreken. Iets later dan verwacht was ik dan eindelijk onderweg naar IJsland voor m’n overstap. Eenmaal in IJsland aangekomen moest ik zo snel mogelijk m’n volgende gate zien te vinden, omdat ik nog maar tien minuten had om in te stappen. Helaas stond er niks op de borden aangegeven over vluchten naar Seattle. Dan maar naar de balie en vragen waar ik heen moet. Hier kreeg ik het antwoord dat ik maar naar de gate van New York moest lopen en daar dan verder moest vragen. Blijkbaar hadden ze deze info aan meer mensen gegeven, want bij die gate aangekomen, stonden er meer mensen voor de Seattle vlucht te wachten. De gate van Seattle zat ernaast. Dus toen ik eindelijk dacht dat alles weer op orde was en ik zo aan boord kon, werd er omgeroepen dat onze vlucht een uur vertraging zou hebben. Zucht… dan maar wachten en alvast kennismaken met je medepassagiers. Een halfuur later kregen we een nieuwe update: een extra halfuur vertraging.
Na deze anderhalf uur mochten we dan eindelijk naar het vliegtuig. Dit houdt in dat je met heel veel andere passagiers in een bus stapt en naar de andere kant van het vliegveld wordt gereden waar het vliegtuig staat. Normaal is de crew dan al aanwezig, maar in IJsland houden ze denk ik van passagiers laten wachten, dus kwamen wij aan bij een vliegtuig zonder crew. Dit is ook meteen de reden dat we de bus niet uit mochten, omdat ze bang waren dat we na al dat wachten meteen het vliegtuig in zouden stormen. Gelukkig mochten de deuren van de bus wel open toen we begonnen te klagen dat er niet veel zuurstof meer was. Inmiddels was de crew gearriveerd en zodra de deuren van de bus werden geopend, stormde iedereen het vliegtuig in. Wat voor zo’n chaos in het te smalle gangpaadje zorgde dat we nóg langer moesten wachten.
Ruim twee uur na de oorspronkelijke vertrektijd zaten we dan eindelijk in de lucht onderweg naar Seattle.
Zo’n zevenenhalf uur later landden we in Seattle. Gelukkig was het niet druk, dus waren de rijen bij de paspoortcontrole niet zo lang. Om die reden hadden ze wel meer tijd om je te ondervragen. Ook vonden ze het nodig om mij twee keer steekproefsgewijs nog een keer m’n verhaal te laten vertellen en m’n paspoort te laten zien.
Inmiddels was ik wel klaar met al die vragen en dat gewacht en daarom kwam de knuffel van Margot die bij de koffers stond te wachten perfect uit. (Voor degene die niet meer weten wie Margot is: Margot is een vriendin die ik tijdens mijn vier maanden in Washington heb leren kennen en met wie ik eigenlijk alles samen heb gedaan.)
Naast Margot kwamen Corlee (gastzusje), Sharon (vriendin uit Indonesië), Noomi (Margots vriendin uit Zweden) en Melissa (gastmoeder) mij ophalen.
Aan deze veel te lange dag kwam gelukkig een eind toen we bij huize Walkers arriveerden waar ik heel snel m’n bed indook, want ik was kapot.

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker door m’n jetlag en aangezien de rest nog sliep, heb ik even met thuis geskypet. Toen de rest wakker werd zijn we samen gaan ontbijten en daarna naar Alki Beach in Seattle gegaan. Dit is een strand met een heel mooie uitzicht op de skyline van Seattle, tenminste als het mooi weer is, helaas is Washington de natste staat van de Verenigde Staten en dat was vandaag zeker te merken. Het regende heel hard en er was veel bewolking. Volgende keer beter dus.
’s Middags zijn we naar de Ikea gegaan. We wilden namelijk niet de hele middag binnen zitten en naar buiten gaan was ook geen optie. De Ikea is dan een best goede oplossing. Een andere reden om naar de Ikea te gaan was dat Noomi uit Zweden komt. Dit kwam handig uit, want zo kon Noomi alle Zweedse woorden in de winkel voor ons vertalen. Niet dat we er verder wat aan hadden, maar het werd daardoor wel een grappige en leerzame trip.
’s Avonds sloeg de jetlag weer toe, dus ben ik meteen na het eten in slaap gevallen.

Vrijdag vertrok Noomi om een roadtrip te maken naar Santa Barbara. We namen ’s ochtends afscheid van haar en toen ze weg was, moesten Margot en ik iets bedenken om onszelf te vermaken. Wat we tijdens onze “schooltijd in Amerika” veel hebben gedaan en wat ook nu zeker weer hoognodig was, was opruimen en schoonmaken. We vinden het wel zo eerlijk dat we tijdens ons verblijf helpen met wat huishoudelijke klusjes, dus besloten we de keuken eens goed onderhanden te nemen en zoals ik net al zei: dat was hard nodig! Toen we klaar waren, bleek dat de keuken eigenlijk een totaal andere kleur had, dan toen we begonnen. Alles was een paar tinten lichter geworden. Het resultaat was duidelijk zichtbaar, dus we konden trots zijn op onszelf.
’s Middags leek het me leuk om een bezoekje te brengen aan de basisschool. Toen ik aan kwam lopen, zag één van de kinderen me al en riep toen: “kijk! “Miss Lisa” is terug”. Bijna alle kinderen stonden op en kwamen me een knuffel geven. Ze zeiden dat ze me hadden gemist en dat ze wilden dat ik deze keer zou blijven. Dat was dus een heel leuke ontvangst. Op de basisschool was er een soort carnaval dus werd er niet veel anders gedaan dan films kijken, kleuren en buitenspelen. Het was dus een leuke afsluiter van Lea Hill Elementary School.

Zaterdag was een dag van klusjes doen ter voorbereiding op de roadtrip die maandag gaat beginnen. Er is dus niet echt iets noemenswaardigs gebeurd.
Wat wel noemenswaardig is, is dat we ’s avonds heerlijke pannenkoeken hebben gegeten. Margot had erg haar best gedaan en zo’n Nederlandse maaltijd gaat er altijd wel in, zeker als je nog half in een Nederlands ritme zit, want ook vandaag was de jetlag weer aanwezig.
Aangezien na het eten nog niet iedereen haar klusjes af had (Corlee dus) besloten Margot, Tessa en ik haar te helpen met het schoonmaken van de badkamer. (Ook Tessa moet ik nog even voorstellen: Tessa komt ook uit Nederland (Eindhoven) en is ook gaststudent bij Paul en Melissa). Met zo’n topteam hebben we ook in de badkamer een mooi resultaat weten te boeken, want ook hier werd alles een paar tinten lichter. Corlee was ook blij met ons, want dit heeft haar ruim twee uur werk bespaard.

Zondag was het tijd voor een mini roadtrip. We zijn naar Bellingham gegaan wat twee uur rijden van Auburn ligt. Melissa’s vader woont daar en aangezien het Vaderdag was, besloten we daarheen te gaan. Een andere reden om die kant op te gaan is dat we Corlee moesten afzetten op zomerkamp. Ze is kampleider daar en zal daar t/m augustus blijven. Dit was dus ook meteen een afscheidsdag.
Eerst gingen we dus naar Melissa’s vader. Aangezien we lang in de auto moesten zitten, kwam het mooi uit dat Melissa een nieuwe auto had gekocht (een paar maanden terug hoor). In ieder geval heeft deze auto veel nieuwe snufjes waaronder een tv-schermpje dat in de auto was ingebouwd. De rit ging dus best snel voorbij, want we hebben een leuke film kunnen kijken.
Toen we bij Melissa’s vader aankwamen was het lunchtijd en er was heel veel lekkers gemaakt, dus hebben we lekker gegeten. Na het eten hebben we nog gezellig gezeten en spelletjes gedaan. Daarna was het tijd om Corlee af te zetten op kamp. Ze had er heel veel zin in en Tessa en Margot waren zelfs jaloers dat ze niet konden blijven. Ik daarentegen kon niet geloven dat je vrijwillig twee maanden in een hutje slaapt, midden in het bos, zonder ramen, deuren of elektriciteit in WASHINGTON. Gelukkig is iedereen anders, dus lieten we een hele blije Corlee achter en reden wij terug naar huis.
’s Avonds hebben we een film gekeken en na de film zijn we op tijd gaan slapen, aangezien de volgende dag (maandag) de rondreis begint en er ’s ochtends dus nog de puntjes op de i gezet moeten worden.

Dit was m’n eerste weekje in Amerika. De komende twee weken zal ik (hopelijk) elke avond (afhankelijk van internet) een blog online zetten met een dagelijkse update van de rondreis.

Bedankt voor het lezen!!

Geschreven door Lisa.op.reis