Allereerst wil ik jullie natuurlijk een heel gelukkig nieuwjaar wensen. 2016 was echt een super jaar voor mij, maar ik ga ook heel veel leuke dingen doen in 2017 en ik hoop dat jullie net zo veel leuke plannen hebben.

Ik wil dit keer met een klein stukje toevoegen aan het verslag van vorige week. Het was een lang verslag, maar ik ben toch nog een klein stukje vergeten.
Margot en ik hebben de afgelopen maanden heel vaak gevraagd of we ook eens mochten autorijden. Margot had al mogen rijden toen we naar Forks gingen. Vorige week donderdag was het mijn beurt. Ik mocht even achter het stuur. Het duurde even voor ik er honderd procent op kon vertrouwen dat m'n linkervoet niet de koppeling opzocht, want zo'n automaat is toch wel vreemd, maar daarna heb ik heerlijk gereden.

Nu deze week...

Maandag was het tweede kerstdag, alleen wordt daar niet aangedaan in Amerika. We besloten vandaag door te brengen in Seattle. Voor we naar Seattle vertrokken stond er echter iets anders op het programma: de bootcamp. Normaal is dit op zondag, maar vanwege de kerst hebben we het een dag opgeschoven. Bryan, onze coach had een erg zware training voor ons bedacht. Ik had hem gevraagd om foto's van ons te maken tijdens het sporten, omdat dit Margots laatste bootcamp was, dus zal ik wat mooie actiefoto's op Facebook zetten. Laura, Margots zusje, was ook mee naar de bootcamp. Ze was bij ons blijven slapen en dan hoort bootcamp er gewoon bij.
's Middags gingen we dus naar Seattle. We begonnen in downtown Seattle en zijn dezelfde route gelopen als Margot en ik bijna vier maanden geleden hadden gedaan: langs het reuzenrat, de eerste Starbucks en Pike Place Market. Hier hebben we heerlijk donuts gehaald, bij de beste donutkraam van Seattle. Vervolgens gingen we naar de gumwall. Toen Margot en ik hier in september waren, werd deze net schoongemaakt. Maandag konden we echt door het steegje lopen en zelfs onze eigen kauwgom opplakken.
Ondanks dat we er al waren geweest wilden we graag de Harry Potter gingerbread "houses" laten zien. We zijn naar het hotel gelopen waar die worden tentoongesteld en nu pas vielen me echt alle details op. Het leukst vond ik de bewegende trappen in het kasteel.
Natuurlijk was er één ding die je MOET zien als je in Seattle bent: de Space Needle. Om daar te komen neem je de monorail (ook typisch iets uit Seattle) naar het centrum.
Toen we bij de Space Needle aankwamen, bleek er een wachttijd te zijn van anderhalf uur, maar als je een kaartje kocht voor anderhalf uur later, kon je in de tussentijd iets anders gaan doen en dan later sneller naar boven gaan. Dat hebben we gedaan. Om de tijd vervolgens te doden, zijn we naar een glasmuseum gegaan. Er waren echt heel mooie werken te zien. Ik verbaasde me over het feit dat er veel werken aan het plafond hingen. Dat zal daar vast niet makkelijk zijn gekomen.
Eindelijk was het vier uur!! Tijd voor ons om naar de top van de Space Needle te gaan. Niet iedereen ging mee in verband met hoogtevrees en dure kaartjes, dus gingen alleen Laura, Jonathan (broertje van Margot), Grada (moeder van Margot) en ik omhoog.
Het was erg koud boven wat heel mooi uitkwam, want niemand wilde zo lang buiten staan, daarom hadden we het gedeelte buiten bijna voor onszelf. Het werd ook al best vroeg donker, waardoor we zowel foto's hebben kunnen maken en Seattle hebben kunnen zien in het licht én het donker. We zijn ongeveer een uurtje boven geweest en besloten om toen de rest maar weer eens op te gaan zoeken.
Onderweg terug naar de auto zijn we nog even gestopt om de bij de allereerste Starbucks ter wereld wat te drinken te halen. We hebben een super leuke dag in Seattle gehad en ik heb heel wat dingen van m'n bucketlist af kunnen strepen.

Dinsdag hebben Margot en ik haar familie de campus laten zien. We begonnen in de Student Union, het gebouw waar iedereen luncht en gezellig zit. Het was zo raar om daar rond te lopen, omdat er niemand was, terwijl het er altijd druk was. Ook was het vreemd om te bedenken dat het de laatste keer was dit quarter. Na nog wat gebouwen te laten zien en haar familie aan wat bekenden (personeel) voor te stellen, besloten we dat het leuk zou zijn om ze het uitzichtpunt naar Mount Rainier te laten zien vlakbij de school. Toen we er aankwamen, was er alleen niet veel te zien. Het was namelijk heel erg mistig, dus zijn we weer terug gelopen. Toch hebben we evengoed een lekker wandeling gehad. Dat kwam heel mooi uit voor 's avonds, omdat we naar een speciaal restaurant gingen voor de verjaardagen van Margot en mij.
Het restaurant heet The Melting Pot. Het voorgerecht bestond uit kaasfondue, het hoofdgerecht wat vleesfondue en het nagerecht was chocoladefondue. Tijdens het voorgerecht kon je appels fonduen in de kaas. Ik vond het lekkerder om de appels zonder kaas te eten en voordat ik het wist, waren ze allemaal op. Corlee zat naast me en daagde me uit om het water/sap dat in het bakje van de appels zat op te drinken. Waarom niet? Ook al gingen we uiteten voor onze verjaardag en volgens Melissa, omdat we eindelijk volwassen(er) worden, heb ik volgens Corlee m'n "volwassenheid" verloren in dat restaurant.

Woensdag zijn we naar een waterval gegaan. Het was de aller eerste waterval die ik hier in Amerika bezocht heb met Margot, Melissa en Paul. We zijn er deze keer heen geweest met Margots familie om de waterval ook aan hen te laten zien. Na het bezoek aan de waterval zijn we een wandeling gaan maken langs de rivier die naar de waterval toe leidt (de Snoqualmie River). Hier hebben we een uur gewandeld en super mooie foto's kunnen maken.

Donderdag was het tijd voor iets wat ik nog veel liever had willen uitstellen: Afscheid nemen van Margot. Margot gaat voor vijf maanden naar Santa Barbara om daar verder te studeren. Haar familie brengt haar weg. In de eerste instantie zou ze om tien uur weggaan, maar door iets wat er tussendoor kwam, werd het twaalf uur. Een jongen van school kom daar helaas misbruik van maken. Hij belde Margot op om te vragen of ze even tijd had om afscheid te nemen. Margot had hier absoluut geen zin in (deels omdat hij niet echt de leukste is om mee om te gaan, vinden we). In ieder geval bleef hij maar pushen dat hij langs wilde komen en afscheid wilde nemen, dus heeft ze toch maar toegezegd. Toen hij er was deden de honden al anders dan normaal. Dat merkten we helemaal toen hij na even praten Margot een afscheidsknuffel wilde geven. De honden vielen hem namelijk aan. Ik had ze dat nog nooit zien doen. Toen hij eindelijk weg was, hebben Margot en ik hier zo hard om moeten lachen. Ze probeerde ons gewoon te beschermen van hem.
Een uurtje later was het dan echt tijd om afscheid te nemen, na heel veel knuffels stapte Margot in de auto. Het was wel even moeilijk, want na vier maanden lang elke dag met elkaar optrekken, is het toch wel opeens heel stil.
Melissa wilde me opvrolijken om voor de derde donderdag op rij een miniroadtrip te maken. Dit keer weer naar het noorden. We reden eerst naar Seattle om daar lunch te halen bij een restaurant waar Macklemore een van z'n videoclips heeft opgenomen. Daarna reden we door naar Melissa's vader en stiefmoeder die maar een paar kilometer van de Canadese grens afwonen. We hebben gezellig zitten kletsen daar, onder andere over een plaatsje genaamd Lynden waar zich vroeger veel Nederlanders gesetteld hebben. We besloten om uiteten te gaan, maar eerst nog even langs dat plaatsje te rijden om me wat te laten zien. We stopten eerst bij een winkel waar er Nederlands eten wordt verkocht. Melissa's stiefmoeder had wat vragen voor me over verschillende soorten producten. Zo wilde ze weten wat poffertjes en oliebollen waren en welke koek ik ze zou aanraden om eens te kopen, dat werden natuurlijk stroopwafels. Vervolgens reden we verder door Lynden waar we allemaal gebouwen met trapgevels tegenkwamen en andere Nederlandse architectuur. Ook waren er veel windmolens. Het was dus erg leuk om dit plaatsje te bezoeken en zien wat voor sporen de Nederlanders ooit hebben achtergelaten.
De reden dat we zo ver naar het noorden reden, was dat we Corlee moesten ophalen bij een vriendin. Op de terugweg zaten we dus met z'n drieën in de auto. Melissa heeft een regel dat als zij rijdt en dus wakker moet blijven, dat iedereen in de auto wakker blijft. Corlee en ik waren allebei best moe, dus werd de muziek super hard gezet, zodat we allemaal wakker zouden blijven. We waren best laat thuis en ik was van plan om lekker uit te slapen de volgende dag.

Vrijdag is het uitslapen niks geworden, want ik was rond half acht wakker. Ik had niet heel veel te doen, dus besloot ik Melissa te verrassen door alvast alle kerstspullen op één punt in het huis, de keukentafel, te zetten, zodat zij het makkelijker kan inpakken. Corlee hielp me hiermee en we zijn ruim twee uur bezig geweest.
De rest van de dag hebben we niet veel bijzonders gedaan, dus ben ik verder gegaan met m'n koffer pakken.
's Avonds zijn we een stuk gaan rijden om naar de kerstverlichting te kijken in de buurt. De meeste versieringen worden hier op 1 januari weggehaald, dus was dit één van de laatste keren dat dat kon.

Zaterdag ging ik er om kwart voor zes uit. Melissa en ik moesten namelijk naar het vliegveld om Sharon, een vriendin van school, op te halen. Ze had haar kerstvakantie doorgebracht met haar familie in Indonesië en kwam weer terug, omdat school bijna gaat beginnen.
's middags zijn Melissa en ik naar een Dodge Dealer geweest. Een Dodge RAM 2500 is echt mijn droomauto, dus zijn we naar een dealer gegaan om te kijken of we een testrit konden maken, zodat ik misschien ook een keer zou kunnen rijden. Nadat Melissa heel goed geacteerd had en ik bijna zelf geloofde dat ze een Dodge wilde kopen, mochten we een testrit maken, helaas ging de verkoper mee, dus mocht alleen Melissa rijden. We gaan misschien maandag naar een andere dealer en het nog een keer proberen.
Zaterdag was het natuurlijk oudjaarsdag. In Nederland betekent dat vuurwerk, appelflappen, oliebollen en gezellig samen wachten tot het twaalf uur is. Hier in Amerika is dat heel anders. De grote steden hebben wel feesten, maar in steden zoals Auburn, is er niet veel te doen.
Ik had Sharon gevraagd om oud en nieuw bij ons te komen vieren en daar was ik heel blij mee, want Melissa, Paul en Corlee gaven er maar weinig om dat het de laatste dag van het jaar was. Paul en Corlee gingen om negen uur naar bed. Sharon en ik hebben oliebollen gebakken en ze waren redelijk gelukt. Toen Melissa naar bed wilde gaan, vroegen we of ze alsjeblieft wakker wilde blijven, omdat dat zo hoort, dus bleef ze na heel lang zeuren toch maar beneden. Sharon en ik waren benieuwd hoe het met Margot was, dus hebben we met Margot geskyped en met z'n allen afgeteld. Om 12 uur precies barst in Nederland het vuurwerk los. Hier in Auburn was dat wel anders, want vuurpijlen zijn hier illegaal. Toch gingen Sharon en ik naar buiten om te kijken of er toevallig iemand was die stiekem iets afstak. We hadden geluk. We hebben we geteld één vuurpijl gezien en we zijn die persoon erg dankbaar. Ze hebben we toch nog een beetje het gevoel gehad dat we er een nieuw jaar begon.
Toen we weer binnenkwamen om vijf over twaalf was Melissa naar boven gegaan. Sharon en ik waren dus alleen over. We hebben evengoed nog wel heel gezellig geklets, dus hebben we alsnog een gezellig avond gehad, ook al was het heel anders dan ik me had voorgesteld.

Zondag was ook een rustig dagje. Ik heb niet veel bijzonders gedaan. Corlee en ik hebben 's middags wat spellen gedaan op de Wii. Ook ben ik nog even met Paul en Corlee naar T-mobile geweest om ervoor te zorgen dat ik het juiste abonnement heb, zodat ik overal internet heb tijdens m'n roadtrip.
Natuurlijk moesten er ook nog wat souvenirs gekocht worden en toen was de dag alweer om.

Morgen (maandag 2 januari) gaat deel twee van mijn avontuur in Amerika beginnen. Dan vlieg ik van Seattle naar New York om daar mijn rondreis te beginnen.
Gelukkig kan ik me morgen nog wel even jarig voelen, want ik hoef pas 's avonds laat op het vliegveld te zijn, dus heb ik genoeg tijd voor andere leuke dingen overdag.

Geschreven door Lisa.op.reis