Maandag had ik een rustig dagje. Ik voelde me nog steeds niet helemaal fit, dus ben ik de hele dag thuis gebleven. M'n dag begon met het verslag schrijven die ik zondagavond vergeten was. Na ruim twee uur denken, typen en teruglezen (ja, er gaat altijd erg veel tijd in zitten) stond hij dan eindelijk online. Inmiddels was Margot thuis gekomen, want die was even naar school geweest om te werken. Zij moest ook haar verslag nog maken en was daarom ook een tijd achter de computer te vinden. Ik heb in de tussentijd koekjes gebakken. Dit keer niet omdat Melissa nóg meer (kerst)koekjes wilde, maar omdat ik zelf een lekker recept had en ik die weer eens wilde proberen. De koekjes waren goed gelukt, maar voor ze helemaal konden afkoelen, was er al een groot deel opgegeten door Paul, Melissa en Corlee. Dat gebeurt hier dus met alles wat je bakt. Je moet eigenlijk twee keer zoveel bakken als je nodig hebt, want op het moment dat ze zijn afgekoeld, heb je er precies zoveel als je wilt. 's Avonds zijn Margot en Paul eten gaan halen bij Dickies. Ik heb jullie hier al eens eerder over verteld. Dit is het restaurant met onbeperkt softijs. Margot had zelf in de auto op de terugweg al een bak softijs naar binnen gewerkt. Toch had ze genoeg ijs meegenomen als toetje, want het eerste wat ik zag toen ze terug waren, was een stapel van allemaal bakjes gevuld met ijs. We blijven toch Nederlanders hé...

Dinsdag hebben Margot en ik alle kerstcadeaus die al onder de boom lagen voorzien van een strik. Melissa had ons deze opdracht gegeven en hoewel ik het niet echt nodig vond, omdat ze toch al waren ingepakt, zei Melissa dat dat nou eenmaal bij Kerst hoort. Dus zijn Margot en ik hier een uur mee bezig geweest. Ja, echt zo lang. Dit kwam omdat Margot erg precies is met het uitzoeken van de kleur van de strik. Het moet natuurlijk wel bij het pakpapier passen.
Na al het plakken, ben ik voor het laatst naar de basisschool gegaan. Vandaag was de laatste schooldag en vanaf nu hebben de kinderen vakantie, dus heb ik afscheid van ze genomen en natuurlijk wat leuke klassenfoto's gemaakt. Na de vakantie ben ik niet meer in Washington en daarom kreeg ik een lief afscheidscadeau van de klas. Alle kinderen hadden een kerstkaart voor me gemaakt. Toen het drie uur was en dus tijd om naar huis te gaan, kreeg ik heel veel knuffels. Best raar om afscheid te nemen, maar dat gaat nu toch echt beginnen.
Van de basisschool ben ik naar Green River gefietst. Daar had ik een afspraak met Mike. Voor degenen die het vergeten zijn: Mike is de man die de internationale studenten een zo fijn mogelijke tijd aan Green River wil garanderen. Hij heeft mij aan het begin van het jaar geholpen met de vakken krijgen die ik wilde. Ook heeft hij ervoor gezorgd dat ik stage kon gaan lopen bij de president's office en de basisschool. Hij vertelde me dat hij trots is op wat ik in deze korte tijd heb gedaan, zoals deelname aan veel verschillende activiteiten die door de school georganiseerd werden, maar dus ook de stages. Lang niet iedereen doet in zo'n korte tijd zo veel, daarom zei hij dat hij erg blij was met studenten zoals ons (Margot ook) die een gapyear gebruiken waar het echt voor bedoeld is: zoveel mogelijk ontdekken van de omgeving, maar ook over jezelf. Zo zei Mike dat ik erg veranderd ben sinds m'n eerste dag aan Green River. Één van de dingen die hij noemde, was dat ik veel zelfverzekerder ben geworden. Dat was te zien aan dat ik overal op afstap en voor wil gaan. Ook zei hij dat ik de allereerste student ooit ben die ooit heeft mogen helpen/stage lopen bij de president's office, want er worden maar weinig mensen toevertrouwd om daar belangrijke klussen te doen. Mike vertelde me dat hij het gap year programma heeft bedacht en dat veel ervaringen opdoen het doel ervan is. Dat is mij dus goed gelukt.

Woensdag stond er veel op het programma. Het hele huis moest opgeruimd worden voor Kerst, er moesten nog cadeaus worden ingepakt en het gingerbread huis moest in elkaar worden gezet en worden versierd. Margot en ik kregen de eer om dit allemaal te doen. We begonnen met het gingerbread huis. We lijmden stukken gingerbread aan elkaar met frosting tot er een huis ontstond. Helaas hield dit niet lang stand, want toen we het even loslieten stortte het huisje in. Poging twee bevatte veel meer frosting, maar het hielp wel: het bleef staan. Toen konden we beginnen met versieren. Beiden kregen we de helft: een stuk dak, een van de twee zijkanten en een voor- of achterkant.
Ik was na het versieren van het dak toe aan een pauze, dus besloot ik te kijken welke liedjes er in de top 2000 zaten. Vervolgens had ik Margot gezegd dat ze ook wel delen van mijn kant mocht versieren. Toen ze klaar was besloot ik weer verder te gaan en alle overige snoepjes op mijn kant te plakken. Het is daarom absoluut niet moeilijk om te raden wie wat heeft gedaan. Toen ook ik klaar was, omdat alle snoepjes op waren, moest er op geruimd worden. Niet alleen de tafel die onder de frosting zat, maar ook de rest van de benedenverdieping. Daar zijn Margot en ik samen mee begonnen, maar ze had besloten om 's middags te gaan werken, dus heb ik het afgemaakt. En nu maar hopen dat het er daadwerkelijk zo opgeruimd uit blijft zien tot en met Kerst, want dat is/was ten slotte het doel van het opruimen.
Toen Margot klaar was met werken moesten we nog wat kerstcadeautjes inpakken die we dinsdag vergeten waren. De tijd ging erg snel, want plotseling was het vijf uur en stond Pauls zus, de kapster, voor de deur om m'n haar te verven. Vorig weekend had ze gevraagd wat voor kleur ik wilde. M'n antwoord was "light reddish brown". Zij was degene die de kleur had gekocht, dus ik was heel benieuwd of mijn korte omschrijving genoeg was geweest om de goede kleur te kopen. Toen ik de verpakking te zien kreeg, werd ik niet veel wijzer, want er stond geen voorbeeld op. Toen ik de vraag kreeg hoe ik het precies wilde hebben, was het best lastig om dat uit te leggen, dus zijn we maar wat gaan proberen om te zien hoe het uitpakt. Een uur later was het klaar, maar ik had me het eindresultaat heel anders voorgesteld. In plaats van roodbruin wat dus de bedoeling was, is het donkerblond geworden. Niet alles is geverfd. Ze noemen dat hier "foils", dus ga ik nu met (donker)blond haar mijn avontuur in Amerika afsluiten.

Donderdag was het weer tijd voor een mini roadtrip. Melissa moest werken bij een Walmart in een plaatsje twee uur ten noorden van Auburn. Voor we daar waren, zijn we naar een grote winkel gegaan waar ze allemaal opgezette dieren hebben als versiering. Deze winkelketen heeft de grootste collecties van geweren in Amerika, dus die opgezette dieren verbaasde me niks. Een half uur later zaten we weer in de auto onderweg naar Walmart.
Margot en ik moesten nog wat kerstinkopen doen, dus was het goed dat er wat winkels in de buurt waren. We begonnen in een winkel met onder andere knutselspullen. Voor we er naar binnen gingen, waarschuwde Melissa ons dat de winkel erg groot was. Als je alle paden zou aflopen zou je zo twee kilometer lopen. Dit leek ons nogal raar, maar ze had gelijk. Het was een heel grote winkel. We zijn hier erg lang geweest, maar helaas hebben we geen leuke kerstcadeaus kunnen vinden. Op naar de volgende winkel: Fred Meyer, die na een koude zoektocht helemaal niet in de buurt bleek te zitten. Dan maar de volgende klus: naar de bank. Eerst gingen we naar Margots bank. Daarna zijn we naar mijn bank gelopen. Helaas waren de pinautomaten stuk, dus zijn we weer naar Margots bank gelopen voor mij. We waren ruim een half uur aan het lopen en besloten even warm bij een winkel naar binnen te gaan en daar op te warmen. Ook in deze winkel hebben we alle paden gehad en toen we eenmaal opgewarmd waren, was het tijd om Melissa op te zoeken bij de Walmart drie kilometer verderop. Het komt er dus op neer dat we heel veel gelopen hebben, dus waren we blij met de heerlijke lunch bij een van Melissa's lievelingsrestaurants. Na de lunch zijn we naar een mooie plek gereden op een eiland tien kilometer van de Canadese grens af. Margot en ik zijn hier een klein stukje gaan lopen. Melissa bleef in de auto zitten. Ze heeft erg last van hoogtevrees en het uitzichtpunt was daarom iets te hoog gegrepen voor haar. Margot en ik zijn daarom niet heel lang weggebleven. We stapten snel weer in de auto naar onze volgende stop: Coupeville. In Coupeville zit een winkel genaamd "A touch of Dutch". Hier hadden we voor school al ons Sinterklaaseten besteld. Het was erg leuk om er in het echt te zijn. Het zijn de kleine dingen die een mens blij maken, want Margot en ik bleven maar naar elkaar roepen wat voor leuke bekende producten we tegenkwamen zoals hagelslag (van De Ruijter), limonade, roosvicee, pakken soep van honig, allemaal soorten drop en nog veel meer. Natuurlijk hing aan alles wel een prijskaartje, want importen is erg duur. Toch besloten Melissa en Margot van alles te kopen. Ik ben over vierenhalve week weer thuis, dus heb ik me kunnen inhouden. De eigenaar van de winkel vond het zo leuk dat wij uit Nederland kwamen dat we ook wat spulletjes gratis kregen. Ik kreeg een zakje Fisherman's friend (met salmiak smaak!) waar ik heel blij mee was.
Inmiddels begon het al te schemeren en besloten we naar huis te gaan. Onderweg zijn we gestopt om te eten bij een geweldig Mexicaans restaurant. Een geslaagde roadtrip dus.

Vrijdag was het wéér tijd om het huis op te ruimen. Een dag voor kerstavond is het toch wel de bedoeling dat je er met een fijn gevoel doorheen kan lopen. Margot en ik waren alleen thuis en hebben dus wat klusjes gedaan en vervolgens een heel ontspannen ochtend en middag gehad. Aan het eind van de middag reden we met Melissa naar het vliegveld om Margots familie op te wachten. Zij kwamen namelijk Kerst met ons vieren. Na een tijd wachten en mensen kijken, kwamen ze eindelijk tevoorschijn. 's Avonds hebben we gezellig gegeten bij een restaurant genaamd 13 Coins. Het restaurant heet zo, omdat alle tafels 13 muntjes erop geplakt hebben. Na het eten hebben we Margots familie bij het hotel afgezet en zijn wij naar huis gegaan.

Zaterdag hebben we veel gebakken en gekookt, omdat Margots familie langs zou komen. Melissa en ik zouden samen Wontons maken. Ja inderdaad "zouden". Ze gaf me het recept en zei: "kijk, de keukenmachine staat al klaar", vervolgens liep ze weg. Toch ben ik met mijn kookskills een heel eind gekomen, helemaal tot het eind zelfs. Ik was bezig met de vulling in een soort deeg te plaatsen. Margot kwam me daarmee helpen, gelukkig maar, want dat klusje was niet echt m'n favoriete. Melissa had dit door en gaf me een andere opdracht.
Toen we klaar waren, hebben we een klein deel van een kerstfilm kunnen kijken, want toen stond iedereen al voor de deur. We hebben gezellig met z'n allen gekletst en gegeten en zijn daarna naar Fred Meyer gegaan om ze te laten zien hoe een Amerikaanse supermarkt er uitziet. Voor Margot en mij voelden het al heel vertrouwd om door zo'n mega winkel te lopen. Het was heel leuk om te zien hoe haar familie reageerde. Vier maanden geleden stonden wij ook zo in de supermarkt.
's Avonds zijn we naar vrienden van Paul en Melissa geweest. Ze hebben een heel groot huis aan een meer en organiseren elk jaar een feest op kerstavond. Er was veel lekker eten en erg veel aardige mensen.

Zondag was het de dag waar ik me tijdens mijn tijd in Amerika het meest op verheugd had: Kerst! Melissa had ons gezegd dat we om vijf uur IN DE OCHTEND, beneden klaar moesten zitten om de cadeautjes uit te pakken. Wij hadden dus braaf onze wekker gezet om vijf uur, maar er was beneden nog niemand te bekennen. We zijn weer in bed gaan liggen en gaan wachten tot we beweging hoorden van de anderen. Rond kwart over vijf ging Melissa de trap af, dus gingen wij ons bed uit om te vragen wat nou de bedoeling was deze ochtend. Ze zei dat als iedereen hun bed uitkwam we cadeautjes gingen uitpakken. Om kwart voor zes was er nog niemand beneden. Margot was inmiddels aardappels aan het prikken. Zo hadden wij kerstochtend niet helemaal voorgesteld, dus besloten we de anderen te halen. Margot, iets enthousiaster dan ik, begon op Pauls bed te springen en daarna hard op Corlees deur te kloppen. En ja hoor, eindelijk kwamen ze naar beneden. Een uur later dan verwacht, konden we dus onze cadeaus uitpakken. We begonnen met de stockings die helemaal vol zaten met kleine cadeautjes. Daarna was het tijd voor de cadeaus onder de boom en dit waren er heel erg veel. We hebben ruim een uur cadeaus uitgepakt. Hier gaat het niet een voor een, maar allemaal tegelijk. Er wordt niet echt op elkaar gewacht. Een uur doen over cadeaus uitpakken is dus echt heel lang. Nadat we de cadeaus hadden uitgepakt, moesten we wachten op de familie van Margot en daarna konden we lekker ontbijten. Het was een groot ontbijt met koekjes, aardappels, ei, english muffins (wat absoluut niet lijkt op de muffins zoals wij die kennen) en het hoogtepunt: beschuit met muisjes. We waren van plan dit zaterdag (de 24e) te doen, omdat dat natuurlijk kerstavond is, maar daar waren we niet meer aan toe gekomen, dus besloten we dit tijdens het ontbijt te doen. De Amerikanen reageerden allemaal hetzelfde: "gross, het smaakt naar drop". De Nederlandser konden er daardoor meer eten, dus wij zaten daar niet mee. Na het ontbijt was het tijd voor een tweede cadeautjes ronde. Voor mij zat er ook nog iets bij. Dat was meegenomen door Margots ouders. Ik had niet om een beter cadeau kunnen vragen. Ik kreeg een cadeaukaart van de Hema! Super klein, dus heel makkelijk om mee te nemen. Ik was er daarom ook erg blij mee. Na deze cadeautjes ronde was het weer tijd om de keuken in te gaan. Ik zou namelijk Nederlandse appeltaart maken en die belofte moest ik natuurlijk wel nakomen. De vader van Margot kwam me helpen en samen hebben we twee heerlijke appeltaarten gemaakt. Na al die voorbereidingen was het alweer tijd voor het avondeten. Dit ging op dezelfde manier als Thanksgiving: er was een lopend buffet en iedereen schepte natuurlijk weer zoveel op dat ze maar een keer hoefden op te staan om eten te halen. Vandaar dat het diner zo voorbij was. Het was trouwens wel heel gezellig hoor, maar toch doen wij het in Nederland anders en daarom moet ik nog steeds aan de Amerikaanse gewoontes wennen. Rond een uur of zes was het tijd voor de toetjes. Een moment waarop Margot en ik al een maand naar toe leven. Wij hebben namelijk vanaf eind november koekjes gebakken voor kerst en die kwamen allemaal op tafel te staan net als de twee appeltaarten, een pumpkinpie en ijs. Ik kreeg veel complimenten over de appeltaart die natuurlijk ook voor Margots vader zijn bedoeld. We hebben heel lekker gegeten en het was een leuke avond, maar voor de Amerikanen geldt dat gezelligheid wél tijd kent en daarom was het huis om half acht weer leeg.
Kerst was echt heel leuk om hier mee te maken en ik ben blij dat ik dit van m'n bucketlist kan afstrepen.

Dit is m'n laatste verslag van 2016.
Mijn volgende verslag is op 1 januari en ik ga jullie dan niet teleurstellen door het weer twee dagen te laat te posten.

Geschreven door Lisa.op.reis