Maandag, dinsdag en woensdag ging ik naar de basisschool. Aangezien het m’n eerste vakantie week was, maar verder iedereen aan het werk was, leek het me leuk om mijn tijd op die manier te besteden. De basisschool heeft ook bijna vakantie, maar voor het zover is, moesten er nog aardig wat projecten afgerond worden. Natuurlijk werd “miss Lisa the art teacher” weer met wat kinderen aan het werk gezet die de laatste hand moesten leggen aan hun knutselwerkjes en toen die afgerond waren, heb ik weer geholpen met sommen oplossen en zelf natuurkunde geven.

Donderdag was wel het hoogtepunt van de week. We (Melissa, Margot en ik) hadden erg veel plannen voor vandaag, vandaar dat de wekker al om kwart over zes stond en we keurig om kwart voor zeven in de auto zaten onderweg naar de Walmart in Aberdeen. Melissa moest daar twee uurtjes werken en omdat het zo vlak bij de kust is, leek het Melissa leuk om Margot en mij mee te nemen. Het was ongeveer 3 uur rijden naar Walmart en onderweg hebben we zoveel mooie natuur gezien. Het had op sommige plaatsten gesneeuwd en zo reden we door de “middle of nowhere”. Soms was alles om ons heen wit en dan was alles weer groen. Washington heet natuurlijk niet voor niks de Evergreen State. Toen we aankwamen bij Walmart hadden Margot en ik twee uur om rond te kijken. We zijn eerst een rondje door de winkel gelopen en kwamen de meest bijzondere dingen tegen die er in een supermarkt worden gekocht. Zo was er ook een “non-food” afdeling, zoals je bij de Albert Heijen ook hebt. Hier maakten de borden en bestek plaats voor geweren en bijlen. We hebben onze ogen uitgekeken en dan niet alleen naar de producten die hier te koop waren. Ook de mensen bij de Walmart zijn best vreemde types. We zijn daarom op een bankje gaan zitten en zo hebben we lekker mensen kunnen kijken. En geloof me, hier in de Walmart vind je nog veel meer rare mensen dan in Amsterdam. Er is niet voor niks een website gemaakt waarop je de mensen die bij Walmart rondlopen kan “bewonderen”. De twee uur die we in de supermarkt doorbrachten gingen erg snel voorbij en voor we het wisten was Melissa klaar met werken en nam ze ons mee naar een plaatsje genaamd Ocean Shore waar we gingen lunchen. Melissa’s favoriete Ierse pub is hier te vinden, dus besloten we daar heen te gaan. De pub was in tweeën gesplitst. Links mochten alleen mensen van 21 jaar of ouder zitten en recht was voor de minderjarigen. De linkerkant van het restaurant had een bar en een speciale plek om whisky te drinken en nog wat andere drankgerelateerde plekken. De eigenaar van de pub was zo aardig om ons een snelle rondleiding te geven. Eigenlijk mag dit niet, want als minderjarigen daar betrapt zouden worden, kan de vergunning om te schenken worden ingenomen, dus zoals ik al zei: we kregen een heel snelle rondleiding. Na de rondleiding kwam ons eten er al aan. Margot en ik konden niet kiezen wat we wilden, dus hadden we besloten te delen. Ik had een hamburger en wafels en Margot soep en wafels. Die rare combinaties zijn ze hier ondertussen al van ons gewenst, want een keuze van de menukaart maken is hier gewoon heel erg moeilijk.
Ocean Shore, de naam zegt het al, ligt aan de kust. We zijn daarom met de auto naar de zee gereden. Letterlijk!! De strandopgang is niet zoals in Nederland beschermt of heel drukbezocht. Er was bijna niemand op het strand te bekennen, dus hoefden we vanuit de auto maar tien stappen te zetten en dan stond je al in de zee. Margot en ik droegen rubberlaarzen, omdat we de zee in wilden. Melissa had ons nog gewaarschuwd dat de laarzen misschien niet helemaal water dicht zouden zijn en dat klopte. Mijn linker laars was niet waterdicht. Ik had natuurlijk de zee uit kunnen lopen toen ik dat merkte, maar het leek Margot en mij een goed idee om m’n laars en sok uit te trekken. Waarom? Dat kan ik me ook niet meer herinneren. Margot hield me vast waardoor ik niet kon omvallen en ik trok m’n laars uit. Vervolgens probeerde ik hetzelfde te doen met m’n sok, maar helaas was het een lange sok die ik met geen mogelijkheid, omdat de sok ook al nat was, uit kon trekken. De daar stond ik te hinkelen in de zee, totdat er een iets te grote golf aan kwam en zo bij m’n rechter laars naar binnen spoelde. Toen maakte het me niet meer uit dat m’n laarzen, sokken en inmiddels ook broek helemaal nat waren en daarom ben ik terug naar de kant gelopen. Daar heb ik me snel omgekleed, want ik had droge kleding meegenomen en ben ik in de auto gaan zitten opwarmen.
Melissa had een leuke verrassing voor ons. Wij mochten kiezen hoe we terug naar huis wilden rijden. We mochten kiezen uit dezelfde als de heenweg of via Forks en natuurlijk kozen Margot en ik voor de laatste optie. Voor de mensen die niet weten waarom we zo enthousiast op Forks reageerden: Forks is het plaatsje waar de boeken- en filmserie Twilight zich afspelen en ik en Margot vinden dat toevallig allebei een erg leuke serie. We konden de weg naar Forks alleen niet erg een terug weg noemen, want het lag bijna drie uur naar het noorden, terwijl Ocean Shore ook al ten noorden van Auburn lag. We hebben dus echt heel veel in de auto gezeten. Toen we in Forks aankwamen was het al donker, dus was het moeilijk om nog goede foto’s te maken. Toch zijn we langs het ziekenhuis, de school en het politiebureau gereden om dit alsnog te proberen. De andere belangrijke plaatsen uit de films, zoals de huizen van Bella, Edward en Jacob waren hier helaas niet te vinden, omdat die scénes zijn opgenomen in een andere staat. Toch ben ik Edward, Jacob en Bella zelf wel tegengekomen in een souvenirwinkel. Inmiddels was het al zeven uur ’s avonds en daarom besloten we te gaan avondeten om daarna aan onze lange terugreis te beginnen.

Vrijdag ben ik weer naar de basisschool geweest. Deze keer om ergens mee te helpen wat ik zelf ook nog nooit heb gedaan: gingerbread houses maken.
Iedereen kreeg een klein kartonnen doosje als basis en moest daar een laag frosting overheen smeren om zo de koekjes ertegenaan te plakken. Vervolgens moest er een laag frosting over de koekjes heen en daar konden dan de snoepjes worden opgeplakt. Als ik het zo vertel klinkt het niet zo moeilijk, maar de kinderen hadden er toch iets meer moeite mee. Ten eerste ging de helft van de frosting in hun mond in plaats van op het huisje. Hetzelfde geldt voor de snoepjes. Als er aan me werd gevraagd of ik kon helpen, was het natuurlijk leuker om mijn vingers in te smeren dan de koekjes. De frosting zat overal. Toch was er nog wat over, waardoor ik zelf ook een gingerbread house heb kunnen maken. Iedereen was tevreden met het eindresultaat. Nu alles nog veilig mee naar huis…

Zaterdag was ik ziek, maar voor ’s avonds hadden we wel iets leuks leuks op het programma staan, dus ben ik de hele dag in m’n bed gebleven, zodat ik ’s avonds toch mee kon.
Om vijf uur gingen we uiteten bij The Old Spaghetti Factory. Mijn drankje vond ik nog leuker dan m’n eten. Ik had een Suikerspin Limoenade. Inclusief een suikerspin bovenop m’n glas. Mijn hoofdgerecht was, heel verrassend, spaghetti. Na het eten zijn we naar The Singing Christmastree gegaan. Dit was een optreden in een kerk. Op het altaar stonden zo’n honderd mensen in de vorm van een kerstboom. Ze zongen allemaal kerstliedjes. Op de voorgrond was er een toneelstuk. Het ging over een speelgoedwinkel waarin het speelgoed tot leven kwam. Het speelgoed hielp een engel zoeken naar de sleutel die ze nodig had om een speciaal lied te zingen. Toen de sleutel gevonden was zong ze over hoe Kerst gevierd moest worden. Dat het niet draait om cadeautjes en lekker eten, maar dat het draait om samen zijn met de mensen van wie je houdt. Er zat dus een mooie boodschap achter.

Zondag was ik helaas nog steeds niet helemaal fit, dus heb ik bijna de hele ochtend en middag in bed gelegen, omdat ook deze avond weer iets leuks op het programma stond. ’s Avonds zijn Melissa, Jill (Melissa’s moeder), Margot en ik naar de musical van De kleine zeemeermin geweest. Natuurlijk konden we dit niet doen op een lege maag, dus hebben we eerst gegeten bij… The Old Spaghetti Factory. Ook deze keer had ik een heerlijke spaghetti (wel een ander soort dit keer). Margot had het deze keer meer naar haar zin dan zaterdag. Niet dat ze het zaterdag niet naar haar zin had hoor, maar deze keer had ze sjans met een ober. Bij binnenkomst keek hij al steeds naar haar. Dat was Melissa, Jill en mij wel opgevallen, maar Margot had hier niets van gemerkt. Pas toen we er wat van zeiden en Margot en hij wat vaker oogcontact kregen, stelde Jill voor dat ze wel wat zou regelen. Zo gezegd, zo gedaan. Jill is met hem gaan praten en een paar minuten later stond de ober aan de tafel en vroeg hij heel beleefd om Margots nummer. Natuurlijk waren we allemaal heel blij voor Margot en daarom liepen we allemaal met een grote glimlach het restaurant uit, Margot met de grootste.
We kwam iets te vroeg in Seattle aan waar de musiscal zou zijn, dus besloten we naar een hotel te gaan waar de hele lobby volstaat met gingerbread houses in het thema van Harry Potter. Wat ik vrijdag had gedaan op de basisschool stelde natuurlijk niks voor bij wat er hier in de lobby was. Heel Zweinstein was nagebouwd van koek. Net als verschillende personages zoals Dumbledore en de dementors.
De musical was erg leuk. Ik heb de film van de kleine zeemeermin heel vaak gekeken, maar ik had hem nog nooit in het Engels gezien, dus was het leuk om alle liedjes ook een keer in het Engels te horen. De musical was niet heel laat afgelopen, maar we moesten nog wel Seattle uitkomen met de auto en naar huis reizen. We waren om elf uur thuis en ik kon me er echt nier meer toe zetten om nog een heel verslag te maken, vandaar dat die nu pas online staat.

Ik zal proberen m’n verslag volgende week wel op tijd online te zetten. Dan lezen jullie natuurlijk van alles over Kerst, want dat is waar ik het meest naar heb uitgekeken tijdens m’n hele verblijf in Amerika. Ook lezen jullie welke kleur m’n haar is geworden en ik zal vast wel een foto op Facebook zetten dan, (want voor degenen die het nog niet weten, ik ga woensdag m’n haar laten verven).

Tot dan!!

Geschreven door Lisa.op.reis