Een dag vol verrassingen, ondanks dat we excursie van een hele dag hadden geboekt en dus eigenlijk het programma vaststond.
Als we buiten komen zien we in de haven ook een mooie viermaster liggen. Dezelfde als gister in Lanzarote lag. Dat heeft hij snel gedaan.
Er liggen ook nog 2 andere cruiseschepen. Mein Schiff en Ventura van P&O cruises. Dat wordt een dolle boel in Las Palmas.

Om kwart voor negen moesten we al weer buiten zijn bij de bus. Het is bewolkt en er wordt een druppeltje regen verwacht, dus voor de zekerheid ook een jack meegenomen.
Het is bewolkt, maar dat maakt niet uit in de bus.
Cran Canaria is ook een eiland ontstaan uit vulkanen. Maar dit eiland is veel groener. Er is ook al vele honderden jaren geen vulkaanactiviteit meer geweest. Hier regent het ook veel meer, wat het groene verklaart, met name in de omgeving van Las Palmas, de hoofdstad waar we met het schip liggen.
Las Palmas is een grote stad en lijkt in niet op de gezellige plaatsjes waar we op de andere eilanden zijn geweest. We rijden door een grote betonnen stad. Onze gids zegt dat er wel een mooie Altstadt is, maar daar komen wij niet. Ze zegt dat het ook een echte multi culti stad is. Dat komt door de grote haven, waar velen aanleggen en dan blijven. Vooral uit Afrika.

Wij rijden naar Arucas. Een klein gezellig dorp met een marktje en een mooie kathedraal. Hij lijkt oud, maar de bouw, in gotische stijl, is pas 100 jaar geleden begonnen en heeft zo’n 40 jaar geduurd.
We gaan naar binnen. Er wordt een doop gehouden, maar we kunnen wel even rond kijken.
Als we weer buiten komen, ja hoor, regen! Snel de bus weer in, want ik had mijn jack natuurlijk nog niet aan. Op naar de volgende stop.
Dat is in de bergen. We rijden langs vele suikerplantages, waar de gids mooie verhalen over vertelt en ook bananenplantages. Hier zijn weer kleine dorpjes, deze keer niet helemaal wit. Meer een allegaartje van kleuren.
Het is pas 10 uur als onze gids een formulier laat rond gaan, we moeten opgeven of we voor de lunch, kip of vis willen. Ik moet er nog niet aan denken, maar we vullen netjes wat in.

De volgende stop is Teror, weer een gezellig klein plaatsje. Waarom we er stoppen weet ik eigenlijk niet, maar we mogen in de regen er zo’n half uur rondkijken.
We lopen langs een klein parfumerie museum, waar ik als ik binnenstap direct aangesproken wordt en uitleg krijg over het familiebedrijf en hoe ze de parfum maken. Ik heb het aangehoord, maar daarna ook weer snel naar buiten gegaan. we willen nog meer zien. We wandelen een stukje en komen in een soort motorevenement terecht. Allemaal “kramen” waar oude of nieuwe motoren tentoongesteld worden. Op het plein staan vele motoren te ronken om een rit te maken. Het plaatsje is ook vol met stoere motormuizen met leren kleding en tatoes. Mart wordt helemaal enthousiast van alle oude motoren en klikt heel wat af met z’n telefoon.

Dan gaan we pas echt de bergen in. We slingeren om hoog en voor elke haarspeldbocht toetert de chauffeur dat hij er aan komt. We gaan vol de wolken en mist in en zien echt helemaal niets meer. En het blijft ook regenen, dus echt een mooie tocht is het niet. Dat was vast anders gepland. Het enige wat we doorkrijgen en een beetje kunnen zien is dat kilometers lang alles zwart geblakerd is. In augustus heeft hierheen enorme brand gewoed. Het is in de regen en mist een luguber gezicht. Helemaal boven, op 1050m komen we bij restaurant Yolanda. Normaal zal het hier best mooi zijn, maar we zien nu niets. Het is al een kunst om in het restaurant te komen door de enorme wind en regen.
Het eten is niet speciaal, wel uitgebreid en we krijgen het hoofdgerecht dat we besteld hebben. Het is een soort Duits restaurant met een gebloemd tafelkleed met plastic erover. Erg sfeervol, of niet, wat was het ook al weer.

Na het eten snel weer naar beneden met de bus, we slaan een uitzichtpunt over, want we zien toch niks en komen dan toch weer onder de wolken en de mist uit. We gaan zelfs de zon zien.
Dan toch nog maar een mooi uitzichtpunt. Mirador de tunte. We kijken op de bergen. Erg mooi, de grand canyon van Cran Canaria.
Hier neem ik een lekker drankje, le mumba noemen ze het. Warme chocomel met bananenlikeur. Die heb ik wel verdiend, na zo’n tocht.

Op naar Maspalomas, naar de beroemde zandduinen. Hoe verder we komen, hoe mooier het weer wordt. Hier is alleen maar zon, ongelofelijk. En het schijnt dat dat normaal is. Altijd zon daar aan de kust en bij Las Palmas altijd bewolkt. Dat het er ook regent heb ik niet gehoord.
De bergketen deelt Cran Canaria qua weer in tweeën vertelt onze gids. We zijn nu in het zonnige gedeelte.

Als we Maspalomas binnenrijden. Is het er een drukte van jewelste en er zijn ook wegen, waar onze chauffeur in wil, afgesloten. We kunnen niet komen waar hij wil. Dus we stappen ergens in de buurt uit en wandelen de drukte in naar de duinen.
We zien steeds meer raar uitgedoste mannen lopen en niet lang daarna komen we erachter dat hier vandaag de gaypride is. En wij moeten langs het startpunt. Wat een attractie is dit. De één loopt er nog gekker bij dan de ander. En de één heeft nog minder aan dan de ander. De optocht gaat bijna beginnen. 2 grote open dubbeldekkers vol met uitgedoste mannen staan klaar voor vertrek en een hele optocht er achteraan. Een geweldig schouwspel, waar we van genieten.

En dan natuurlijk ook nog naar de zandduinen. Dat is nog een klein stukje verder wandelen. Ik had er niet veel van verwacht, want duinen zijn toch duinen en die ken ik wel, maar dit ziet er hartstikke mooi uit en door de harde wind, waait het zand constant omhoog. Je wordt werkelijk gezandstraald. Ondanks dat de zon volop schijnt ligt er hier ook niemand. Maar misschien mag dat ook wel niet.
Dit was de laatste stop vandaag. Eigenlijk dus niet heel bijzonder allemaal, maar door dat motorevenement, de barre tocht omhoog en naar beneden, en de gaypride toch een bijzondere.

We rijden nog 20 minuten terug naar het schip en hebben dan 220km gereden. Wat mij betreft te veel. Maar ja, misschien met mooi weer boven op de berg had ik er wel heel anders over gedacht.

Vanavond hebben we weer in het Oceanrestaurant gegeten. Vlak achter ons kwam de kapitein met zijn vrouw en kind zitten. We dachten al dat het een jonge vent zou zijn, maar door het kind op z'n arm gingen we bedenken hoe oud hij echt zou zijn. Onze hulplijn heeft het antwoord gegeven. Pas 36. Een jonge kapitein hoor, zeker om op zo’n groot schip de leiding te hebben en te varen. We horen dat hij in 2016 zelfs kapitein van het jaar was. Dat geeft wel veel vertrouwen voor de laatste dagen van onze reis. Al was dat er eigenlijk al wel.

We zijn nog naar het theater geweest en hebben daarna nog wat rondgewandeld en gekeken voor de hut opzochten. Morgen richting Madeira, waar we weer een hele dag voor moeten varen. Hopelijk kunnen we genieten van een mooie dag.

Geschreven door Kirstens.reisverhalen