Rond half 7 zijn we aangemeerd in de haven van Jakarta, Tanjung Priok. Jakarta is de hoofdstad van Indonesië. Ik ben er wakker van geworden en dat komt goed uit want om 8 uur begint onze excursie al. Mart heeft al een heerlijk kopje cranberry Apple tea voor me gehaald. Even bijkomen, aankleden, spullen voor onderweg inpakken, zoals bijvoorbeeld paraplu’s en poncho’s en naar het ontbijt buffet.
Op de kade staat al een dans en muziek groep die ons in Jakarta onthaald. Het ziet er leuk uit en klinkt even leuk maar het wordt al snel kattengejank.
Ons ontbijt nuttigen we heerlijk op het achterdek, waar we zien dat het dan al 32 graden is.
We hebben bij de uitgang afgesproken met Ruud en Jolande en dan kunnen we uitchecken van het schip. Zodra we de veiligheidsrituelen door zijn, staat er een klein Indonesisch vrouwtje op ons te wachten met een bordje Cruise travel. Mooi we hoeven niet te zoeken. Ze spreekt Nederlands. Top! De groep van cruise travel is 22 personen en met deze mensen zullen we alle excursies doen. Goed geregeld, we hebben een volledige touringcar, dus ruimte genoeg.
Onze gids is Ankie. Een voedvrouw die wat bijverdiend. Een leuk een komisch mens. Hier vermaken wij ons wel mee.
Ze begint met wat feitjes over Indonesië en Jakarta. Een van de feitjes is dat er in Jakarta vooral heel veel files zijn en dat tussen de auto’s door zo’n 18 miljoen brommers rijden.
Zodra we de haven uit zijn zitten we er ook direct midden in.
Ze hebben hier ook veel brommer taxi’s rijden. Bijvoorbeeld van Uber, het zier er geweldig uit.
De route gaat langs erg veel krottenhuizen. Ankie vertelt dat er ook erg veel armoede is in Jakarta. En dat zien we overal om ons heen.
Vanaf het schip kon je ook een skyline zien met vele wolkenkrabbers. Maar daar komen wij vandaag niet.
Onze route wordt als snel aangepast om de files een beetje te ontwijken, anders komen we vandaag helemaal nergens.
Ankie vertelt ook dat mensen hier heel erg vroeg van huis weg moeten om op tijd op hun werk te zijn, soms wel rond half 6 en dan al staan ze in de file. Daar kan ik me nu alles bij voorstellen. Gelukkig zijn er ook lijnbussen. Deze zijn goedkoop. Een enkeltje door de hele stad kost ongeveer 25 cent.
Onze eerste stop is bij de grootste moskee van zuid oost Azië (er is plaats voor 50.000personen), de Istiqlal Mosque en aan de overkant van de straat de kathedraal.
De moskee is niet mooi en ziet er ook niet uit als een moskee. De kathedraal is mooier maar ook niet bijzonder. Het leven op straat erom heen is eigenlijk veel leuker om te zien.
Na het fotomomentje stappen we weer in de bus en rijden we, natuurlijk weer in de file, naar het Monas monument. Het nationaal monument. Een 137m hoge naald met een vlam erop van 15 meter hoog en gemaakt van 50kg goud. Je moet van een grote afstand fotograferen anders krijg je hem er niet helemaal op. Dit monument staat op het Wilhelminaplein en ik begrijp dat elk jaar hier haar verjaardag op 31 augustus ook nog uitgebreid gevierd wordt. De Nederlandse invloeden zijn hier overal nog zeer duidelijk zichtbaar en een aantal daarvan gaan we vandaag ook nog zien. President Soekarno heeft de naald in 1981 later bouwen.
Tegenover de naald staat het presidentieel paleis. Het witte huis in het klein met veel veiligheidsmensen ervoor. Foto’s hiervan nemen is nauwelijks mogelijk zonder auto’s erop.
We vertrekken weer naar de volgende highlight en worden in de bus voorzien van water, want het is nog warmer geworden. Maar de zon schijn en het ziet er niet naar uit dat het gaat regenen vandaag.
We rijden naar het Fatahillah plein. Het grote plein van Kota Tua, de oude stad, waar we het Wayang puppet museum en het Bank Indonesië museum gaan bezoeken en dan gaan lunchen in Café Batavia. Het duurste restaurant van Jakarta.
Rond het plein staan allemaal neon gekleurde omafietsen en die worden gretig gehuurd voor € 2,50 per uur. Vooral kinderen zie je er op het plein mee fietsen. Een erg leuk gezicht.
Gids Ankie weet overal veel vanaf en het is erg leuk hoe ze ons als vertelt en ook wandelend door de oude stad leidt.
Op het plein wordt ik nog aangesproken door kinderen die van school uit Engels moet leren en op een briefje een paar vragen hebben staan. Hoe ik heet, waarom ik in Indonesië ben en wat we nog meer gaan doen. Ik beantwoord de vragen netjes, een jongen filmt het gesprek en het meisje is erg blij.
De 2 musea zijn interessant. Allerlei mooie Indonesische poppen en in het bank museum staan zelfs nog oud Hollandse termen, zoals kas- en wisselafdeeling en effecten afdeeling.
In het museum is ook Mart een bezienswaardigheid. Met zo’n grote reus willen allerlei dames en kinderen op de foto. Giegelend wordt hij gevraagd of het mag en hij gaat er rustig voor staan.
Hier is ook een kamer met een grote stapel goudklompen. Achter glas, dat wel.
Om 11 uur gaat het museum gaat dicht. We mogen om 1 uur weer terugkomen. Maar daar hebben we geen tijd voor. Dus we gaan weer verder. We wandelen door de oude stad en eindigen weer op het grote plein, waar we nu Café Batavia ingaan om te lunchen. Hier krijgen we een soto ajam (soep) en een soort rijsttafel en als dessert crunchy ijs met verse tropische vruchten. Het restaurant is van binnen net een bruin café en er zijn hele wanden met foto’s van bekende mensen die er gedineerd hebben.
Ons buikje is weer gevuld en we gaan door naar het volgende en het laatste onderdeel van deze excursie, Sunda Kelapa. De oude haven waar vele schoeners liggen die hout, rijst, cement, matrassen enz vervoeren. Ook dit is weer een belevenis, ondanks dat alles oud en vervallen is. Medewerkers van de schepen zullen hier niet rijk van worden. Ankie vertelt dat ze per dag ca. 60.000 rupia verdienen. Omgerekend ca. 4 euro. En dat voor hard en zwaar werk.
Hier zijn wij als groep Nederlandse toeristen voor de werknemers ook een bezienswaardigheid. Iedereen is vriendelijk en heeft even tijd om naar ons te zwaaien of uitgebreid te bekijken en ze vragen of wij een foto van hen willen maken. Wat ze daar aan hebben weet ik niet. Waarschijnlijk gaat het om de aandacht die ze krijgen.
We wandelen door de haven en maken mooie foto’s van de oude schoeners en de bedrijvigheid eromheen.
Als we teruglopen is er een schoolklas die met zn allen op de foto gaan. Als ze mij zien wordt ik gevraagd of ik samen met ze op de foto wil. Een grote blonde witte vrouw is blijkbaar ook iets aparts. Ik word tussen de groep gezet en ook Mart wordt aan de groep toegevoegd samen met nog een man van onze groep. De klas vindt het geweldig en we worden uitgebreid bedankt.
Dan weer terug door de file naar het schip. We vertrekken al om 4 uur. Dus om half 4 moeten we weer present zijn. Het lukt gelukkig. Al rond 3 uur stopt de bus voor het schip. We bedanken Ankie uitgebreid en worden daarna zoals altijd weer door de HAL ontvangen met een koel handdoekje en een glaasje limoen limonade. Heerlijk met deze warmte.
We zien ook allerlei personeel weer afscheid nemen van hun familie. Veel personeel op de HAL schepen is Indonesisch en vandaag mochten de werknemers uit Jakarta en omgeving per persoon 4 familieleden op het schip ontvangen. Wat zal het afscheid voor hen weer zwaar geweest zijn. Personeel zit namelijk 9 maanden achter elkaar op het schip. Zo’n dagje is voor hen dan ook wel fantastisch.
Even na vieren zwaaien we Jakarta uit en varen we weer weg. Op de kade staan nog een aantal familieleden ook te zwaaien.
De zee is erg rustig, zoals hij eigenlijk tot nu toe steeds is geweest. En het weer is nog steeds warm en benauwd. Met het windje op zee erbij is het toch aangenaam.
Vanavond heb ik heerlijk bosbessen gazpacho gegeten en daarna zalm. Als dessert weer bosbessen met mango chrunch en vanille-ijs. En het is heel erg, maar van de amuse ben ik al weer vergeten wat het was. Alles smaakte vanavond wel weer erg goed.
Natuurlijk ook weer naar de show geweest. Een zanger met bandje die evergreens zong uit de 50er en 60er jaren. Lekkere en bekende nummers.
Als laatste vandaag deze blog versturen. Daar moet ik ook echt de tijd voor nemen. Hopelijk gaat het vandaag sneller dan de vorige keer. Toen duurde het 13 minuten voor hij verzonden was. Maar ja, je moet er wat voor over hebben en s avonds laat zijn de minste mensen op het internet dus de grootste kans dat het iets sneller gaat.
In het volgende blog zal ik vertellen of dat gelukt is.

Morgen leggen we aan in Semarang ook op Java. Vandaar hebben we een excursie naar de Borobudur. De grootste boeddhistische tempel ter wereld. Het moet fantastisch zijn. Net als de weg er naar toe en terug. Onder politiebegeleiding zullen we de rit van 3 uur heen en 3 uur terug maken, omdat ook hier het verkeer zo ontzettend druk is. De belevenissen hierover schrijf ik ook morgen.

Geschreven door Kirstens.reisverhalen