BHet regent vanmorgen, maar dat heb ik pas door als ik buiten kom met mijn ontbijtje. Ongelofelijk, ik heb vanmorgen de paraplu”s uit mn rugtas gehaald omdat het toch noet regende. Die doe ik er dus voor we vertrekken toch maar weer in.
Ontbijten doen we toch lekker buiten, maar dan op het overdekte terras gedeelte.
Het is weer redelijk vroeg. We hebben geen georganiseerde excursie vandaag. We zijn te zn 4en in een taxi op pad geweest.
Voor we de taxi in kunnen moeten we wel nog heel wat regelen. Eerst een tender ticket om mee te kunnen met een tender. Omdat Ruud en Jolande al 4 sterren cruisers zijn hebben ze voorrang bij de tenders en wij hebben gewoon geluk dat we samen met hun zijn want wij mogen mee. Dan een kwartier met de tender naar de wal, natuurlijk nog even kijken naar het ontvangstcomité op Lombok en dan de juiste taxichauffeur kiezen uit alle taxichauffeurs die op hun prooi afkomen. We onderhandelen met een chauffeur en komen op een prijs uit van 800.000 rupia. Dat is ongeveer 60 euro voor de hele dag met zn 4en. Wat ons betreft weer een goede deal. De prijs begon op 1,3 miljoen rupia of 150 dollar.
We hebben een mooie auto met airco en genoeg ruimte en een Engels sprekende chauffeur. Altijd handig.
We vertrekken direct, om 9.15 uur zijn we al op pad. We willen vandaag 3 tempels bekijken, een kunstmarkt, lunchen aan het strand, het echte leven van de mensen van Lombok bekijken, rijstvelden en nog een tempel waar veel apen rondlopen.
Met Dan, onze chauffeur vandaag overleggen we wat de beste route is. We beginnen bij de water tempel Taman Mayura. Alle tempels die we willen zien zijn in de hoofdstad van Lombok, Mataram, dus we moeten eerst een half uurtje rijden.
Onderweg komen we al leuke plekken tegen, Dan stopt dan netjes en wij kunnen maar aan klikken met ons fototoestel. Bijvoorbeeld bij een weverij waar 2 dames min of meer in hun weefgetouw zitten. We kijken even en Jolande en ik worden dan gevraagd of we het ook willen proberen. Natuurlijk. We worden ook elk in een weefgetouw ingebouwd en de dames helpen ons een beetje met het weven. Ik maak 2 strengen, hartstikke leuk om te doen.
Ook fotograferen we nog een mooie sawa, waar druk wordt gewerkt en komen we langs een enorme drukte op straat met muziek en politiebegeleiding. Er staan lange rijen mensen. Dit blijkt het registreren voor de verkiezing van de gouverneur van Lombok, over een paar maanden, te zijn. Uiteindelijk komen we vol verwachting aan bij de water tempel.
De water tempel viel een beetje tegen. Wel water en achteraf ziet het op de foto er best aardig uit, maar het was eigenlijk maar een oud vervallen geheel.
De volgende stop is nog een 100 meter verder. Ook een tempel, de Pura Meru tempel. Deze is totaal anders, de heeft een paar echte tempel torens, maar ook deze is slecht onderhouden. Dat gaan dus snel, want lang blijven we er niet. Een paar kiekjes en we gaan weer verder. Wel moesten we bij beide tempels 50.000 rupia pp betalen (€ 3,75). We besluiten de 3 tempel maar te laten voor wat het is, mede omdat Dan ook zegt dat die niet veel mooier is.
We rijden dan naar een houtbewerkingsbedrijfje. Erg mooi om te zien hoe met de hand bijvoorbeeld meubels gemaakt worden, maar ook bewerkt en ingelegd met schelpen. Als ik het zo schrijf, lijkt het niks, maar het is echt wel mooi. Hoewel ik het thuis niet wil hebben, hoor.
De ochtend is nu wel voorbij en onze magen geven aan dat het tijd is om te lunchen Dan rijdt naar Sengigi beach. Een iets meer toeristisch gedeelte. Daar weet hij een mooi luxe restaurant aan het strand met een Italiaanse eigenaar. Café Alberto. Het is inmiddels weer helemaal droog, maar nog wel bewolkt en natuurlijk warm. Echt aan het stand lunchen we heerlijk en hebben we WiFi om onze appjes en mail weer binnen te halen. Het is hier nu rustig, maar ik kan me goed voorstellen dat op een zonnige dag het uitzicht nog mooier is dan nu en het strand ook veel voller is. De uitgebreide lunch, inclusief drank, kost pp ongeveer € euro, dus dat valt erg mee.
Voldaan, rijden we naar de volgende stop, een pottenbakkerij. Ook hier zien we de mensen weer aan het werk. Ik heb gekeken hoe ze een hagedis maken. Hier is natuurlijk ook weer een grote winkel bij met mooi koopwaar, maar het is niet te doen om zo iets in je bagage mee te nemen. Er zijn hier ook een paar fruitbomen. Durian, dit zijn enorme vruchten, zo groot als meloenen, die enorm stinken als ze opengemaakt zijn om op te eten En er zijn bomen met de lychees. Bij de pottenbakkerij staat ook excursie bus met mensen van de HAL. We zijn blij met de manier zo als wij het vandaag geregeld hebben, want ze hebben veel minder gedaan voor echt heel veel meer geld.
Op naar de Gunung Pengsang tempel. Hier moeten veel aapjes los rondlopen. Dan zegt dat het handig is om wat bananen mee te nemen, dus we stoppen bij een kraampje langs de weg en geven Dan 50.000 rupia. Hij gaat voor ons even bananen kopen. Hij komt terug met zeker 40 bananen en nog een soort lychees. Zoveel bananen, wat moeten we daar nou mee? De lychees zijn erg lekker.
Gunung Pengsang ligt op de terugweg, dus we rijden weer richting de haven in Lembar. En dan zien we de aapjes. We zetten de auto neer pakken allemaal een paar bananen en doen de autodeur dicht, want het zijn er ontzettend veel en ze zijn brutaal. Dit was echt geweldig. De aapjes vlogen op ons af en aten stukjes banaan uit onze hand. Je kon goed de hiërarchie in de groep zien, want zodra als er een hogere in rang aan kwam, ging de rest aan de kant en waren ze gelijk in rang, dan gold het recht van de sterkste. Soms kom je ook echt een aap een stukje geven. Die aap pakte het dan netjes aan, met 1 of 2 handen. Er lopen hier ca. 100 apen rond dus de 40 bananen waren toch zo op. Naast het voeren, hebben we nog gekeken naar aandoenlijke moeders met baby’s en gelachen bij vlooiende apen. Lekker hoor, alles wat ze bij een aap tussen de haren vandaan halen, eten ze heerlijk op. Het maakt niet uit waar het zit, echt elk plekje wordt doorzocht.
De tempel hebben we eigenlijk niet gezien, maar die was dus ook niet indrukwekkend.
Na een klein uurtje zitten we weer in de auto en praten we met Dan over waar hij woont en zijn familie. Hij vindt het leuk en zegt dan, nadat wij onderling al gezegd hebben dat het leuk zou zijn zijn kampong en huisje te bekijken, willen jullie bij mij thuis kijken. Waarschijnlijk heeft hij het dus wel een beetje begrepen wat we zeiden. We zeggen natuurlijk ja. Hij woont vlak bij de haven, dus dat komt mooi uit. Als we in de buurt komen zegt hij, wille. Jullie het echt zien, het is klein hoor. Natuurlijk, maar alleen als jij het zelf wilt en je familie het niet vervelend vindt. Nee hoor, we kunnen dan ook zijn vrouw en dochter van 7 ontmoeten en zijn ouders en misschien 2 broers, die allemaal daar wonen.
Ze wonen in een kapong zoals we er onderweg al vele hebben gezien. In onze ogen, zijn het arme mensen, maar zo voelen zij dat zelf, volgens mij, helemaal niet. Dit is de standaard in Indonesië. Het is overal zo. Dan heeft een mooi huis. Het is een stenen huis, een mooie stenen vloer en verschillende kamers en keukentjes. Alle gezinnen hebben hun eigen gedeelte en het gedeelte van Dan en zijn ouders moeten we helemaal bekijken. Tot en met de slaapkamers toe. Erg privé hoor, maar hij en vooral zijn moeder zijn er trots op.
Zij vrouw runt ook een kraampje voor het huis met fruit en eigengemaakte pittige rijstgerechten. Van het drukt mogen we natuurlijk ook wat proeven. De familie vindt het fantastisch dat we er zijn. Dan geven we hier vast een grote fooi, want we hebben een beetje geïnformeerd hoeveel procent hij krijgt van het bedrag dat wij betalen. Het is namelijk niet zijn eigen taxi, hij werk voor een taxibedrijf. We nemen afscheid van de hele familie en Dan brengt ons naar de haven. Daar ontvangt hij het afgesproken bedrag en hij heeft ook een leuke en goeie dag gehad.
We nemen afscheid en kijken nog even bij de kraampjes voor we in de tender naar het schip stappen. Wat een geweldige dag weer, met de apen en bij Dan thuis als hoogte punten.
Voor het diner gaan we net als alle andere dagen naar het restaurant waar we weer heerlijk en gezellig dineren. Onze obers Andi en Adi kennen ons inmiddels een beetje. Zij zijn ook erg enthousiast, geïnteresseerd en maken grapjes en weten precies dat Mart elke avond Franse uiensoep eet en we bij de broodjes olijfolie willen hebben. Dat wordt ook zonder vragen geregeld. Daarnaast hebben we ook altijd leuke gesprekken met ze, omdat ze aan het eind van de avond meer tijd hebben, de meeste mensen zijn dan namelijk al weg. Die jongens werken trouwens erg hard en veel, 7 dagen per week, rond de 11 uur per dag. ‘s Morgens 2 uur bij een buffet, ‘s middags 3 uur bij een buffet en ‘s avonds 5,5 uur in het restaurant. Petje af hoor! En ze blijven altijd vriendelijk en gezellig.
Als afsluiter van de dag pikken we de show nog mee. Rock legends. Een show met de 4 zangers en 6 dansers van het schip met allemaal bekende nummers. Het was erg hard vanavond. Maar de nummers waren leuk en de dans en kleding ook. Dus weer genoten.
Morgen weer een nieuwe mooie dag. Dan zijn we op Bali.

Geschreven door Kirstens.reisverhalen