(Op de mobiele telefoon foto's onder de reacties)

UlaanBaatar, altijd UB genoemd, is een wereld op zich. Een 'tonnenstad' met (officieel) 1.2 miljoen inwoners, waar iedereen in een hybride witte Prius rijdt met meestal het stuur rechts -goedkope tweedehands uit Japan-, in de bus zit of loopt. Fietsen is levengevaarlijk, maar wordt wel meer. De belangrijkste wegen stad in en uit staan permanent vast. Een rit naar Hustai, van 105 km, duurt soms 2.5 uur waarvan drie kwartier worstelen de stad uit. Plannen voor een metro zijn er al jaren, maar door geldgebrek liggen die vaak stil. Voor al dit soort infrastructurele werken is Mongolië afhankelijk van buitenlandse leningen, dikwijls uit Japan, zoals voor het nieuwe vliegveld. Leningen uit China zijn niet populair vanwege de wurgcontracten die China (in de hele wereld) eist. Die wurgcontracten maken dat bij in gebreke blijven China buitenlandse infrastructuur in handen kan krijgen met als doel, naar mijn smaak, om de wereld van China afhankelijk te maken...net als met alle maakindustrie nu al het geval is èn zoals nu het geval is in Europa met gas uit Rusland. Die landen denken net wat anders dan wij.

Het centrum is opgebouwd conform bekend Russisch concept met appartementsgebouwen van 4 lagen, maar wordt nu in rap tempo volgebouwd met high rises van glas en staal. Er omheen een enorm gerdistrict, veroorzaakt door de niet aflatende trek naar de stad vanuit de country side (platteland kan je hier niet zeggen). Daar wordt gestookt met slechte kolen in kleine ovens die in de winter enorme smog veroorzaken en daardoor aanzienlijke longproblemen. Als ik hier in de winter een week ben geweest, heb ik thuis soms nog twee weken last van hoesten en stinkt alles naar kolen.

Mensen uit het gerdistrict in flatgebouwen krijgen is niet mogelijk vanwege de armoede van de bewoners en de voorkeur van de overheid voor het bouwen van luxe wijken voor de rijken. Zoals bijvoorbeeld ten zuiden van de stad, waar gebouwd wordt in de Bogd Khan Stricly Protected Area. Het oudste natuurreservaat ter wereld uit 1738. Het blijkt niet zo strictly protected gelet op de zeer luxe locatie, hoog op de berg waar wij een fantastische lunch kregen aangeboden door onze vriend Bandi en zijn familie. In de omgeving diverse chique woonwijken en gated communities. Wat een contrast met de rest van het land en met 20 jaar geleden, toen in de enige pizzeria in de stad alles naar schapenvet stonk en nergens koffie te krijgen was.

Nu ook een bloeiend artistiek en cultureel leven en volledige vrijheid, itt het communistische, Rusland-afhankelijke verleden tot ca 1990. Berucht zijn de vooroorlogse moordpartijen van Boeddhistische monniken en de vernietiging van kloosters onder leiding van dictator Choilbalsan.

De politiek wordt gedomineerd door de Mongolian People's Party, de voormalige communisten die 65 van 76 zetels in het parlement hebben (de Great Khural). Dat maakt de kans op corruptie groot, wat ook wel blijkt uit de ranking van Transparency International: 110. Dat is beter dan Rusland (136) en Oekraïne (122), slechter dan China (66) en Nederland (8). Ons project heeft de afgelopen 30 jaar vzv ik weet niet met corruptie te maken gehad. De kleine corruptie is er niet meer, zegt men; grote corruptie wel, mijnbouw, infrastructuur etc. We hebben hier zelfs een rechtszaak tegen een voormalige minister van justitie gewonnen; die claimde het octrooirecht te hebben op reïntroductie van Przewalskipaarden (🙄) en vocht de rechtsgeldigheid van onze ngo naar Mongools recht aan. Natuurlijk terecht gewonnen door ons want het was een NL stichtingsmodel dat ik had gebruikt (haha), in lijn met de wetgeving hier, in samenwerking met Mongoolse juristen.

Geschreven door Cyclingcor.balticum18