Het was een verschrikkelijke nacht want ik was mijn oordoppen kwijt en om 2u werd ik wakker van mensen die zich klaar aan het maken waren voor een tour en heel de tijd aan het praten waren, om 4 uur van iemand die aan het overgeven was en om 5:30 terug van iemand die zich klaar maakte. Nadien kon ik niet meer slapen, dat was wel lastig. Na een uur woelen besloot ik dan maar op te staan en me klaar te maken. Tegen 7u vertrok ik naar het treinstation, hier kocht ik nog een croissantje als ontbijt en die was wel echt goed voor Indonesische normen! Ik wou ook een cappuccino, maar ze deden geen drankjes in het treinstation, heel raar. De treinreis tussen Malang en Yogyakarta duurt zo’n 6,5 uur en ik heb heel de tijd Netflix gekeken en van de uitzichten genoten. Er waren hele mooie rijstvelden op de weg. Om 14:30 kwam ik dan eindelijk aan in Yogyakarta, ik liep naar het hostel wat 15 minuten wandelen was. Cammy was ook in het hostel! Hij was zijn reis verder aan het plannen. Ik checkte ik en ik wou naar het waterpaleis gaan, maar dat sloot dus al om 15u! Super jammer! Ik besloot dan maar om naar de beroemde Maliboro straat te gaan, onderweg moest ik nog even geld wisselen. Ik was nog geen twee minuten op de straat of werd al aangesproken. Het was een mannetje en hij vertelde dat er vandaag nog tot 17u een tentoonstelling was van Batik (schilderen op doek op een speciale manier). Dat is maar eenmalig per jaar voor independence day en de tentoonstelling was 3 dagen. Hij nam me mee naar de tentoonstellingruimte, daar toonde een man hoe de doeken gemaakt werden. Eerst smelten ze bijenwas om de doek te beschermen en dan smelten ze een andere was en kleuren ze de doek van licht naar donker, laagje per laagje. Er werd echt wel wat aangespoord op het kopen van een doek en ik zag een die ik zo mooi vond, maar ik heb niet eens achter de prijs gevraagd omdat het waarschijnlijk toch wel duur zou zijn. Eens ik de tentoonstelling buitenkwam werd ik weer aangesproken, of ik geen cake wou kopen, ik bedankte vriendelijk, maar het mannetje vroeg van waar ik was en kon me de hele geschiedenis van België en zijn buurlanden vertellen. De man heette Harri en we hadden echt een hele fijne babbel. Hij had kunst gegeven op de universiteit en was nu op pensioen. Om zijn tijd te vullen maakte hij Batik kunstwerken. Hij gaf me nog wat aanbevelingen van wat ik moet doen in de buurt en we namen afscheid. Ik ging een ijsje eten, amai dat was kei goed! Ze verkochten minimum 2 bollen en ik nam speculaas en chocolade en echt de speculaas was een van de betere die ik ooit had. Ik kwam weer buiten en liep Harri weer tegen het lijf, we hadden nog een kort babbeltje. Nadien struinde ik wat rond in de straat, dat voornamelijk bestaat uit winkels met souvenir t-shirts. Op de terugweg werd ik nog 3 keer aangesproken, maar probeerde ik het wel kort te houden. Om 17:45 was ik terug in het hostel, ik passeerde bij de wasservice in de straat en deze bleek veel goedkoper dan het hostel dus ik bracht wat was hierheen om mijn laatste dagen door te komen. Om 18:30 was het avondeten in het hostel en bijna iedereen at hier! Het was fijn om heel veel mensen te ontmoeten. Opeens kwam er een vrouw met een slang aan de tafel zitten!! Ik denk dat het de eigenares is, maar ze heeft ook een opvangcentrum voor dieren. Na het avondeten bleef iedereen gewoon nog gezellig kletsen. Vannacht wordt het weer vroeg opstaan om 3:30 want ik doe de sunrise tour naar de tempels hier.

Geschreven door Marie.vincke