Ik ging gisterenavond om 20u slapen omdat ik al om middernacht moest opstaan. Ik droomde dat ik de tour had gemist en pas om 5:30 was wakker geworden. Het was verschrikkelijk om midden in de nacht op te staan en zoals gedacht protesteerde mijn maag. Ik werd als eerste opgepikt, gevolgd door Francesca uit Roemenië en vier vrienden uit Singapore. We reden twee uur naar het viewpoint en kwamen daar aan tegen 2u30. Ik probeerde te slapen onderweg maar dat is me niet gelukt. Mede omdat Francesca tegen de chauffeur begon te roepen dat hij niet snel mocht rijden. Ze haalde echt uit naar de chauffeur, terwijl het in mijn ogen vrij onterecht was. De route was echt de max. Heel veel steile stukke en scherpe bochten, maar ook een deel off-road door het zand terwijl de zichtbaar maar zo’n twee meter was. Echt knap hoe de chauffeur dat deed! Eens aangekomen kregen we eerst warme chocolademelk en gefrituurde banaan (heb ik niet gegeten). Francesca klaagde over letterlijk alles en dat is zoooo vermoeiend. Want zelf probeer je wel te genieten. Tegen 4u gingen we naar het viewpoint, onze gids kende het beste plekje onder de balustrade. We zaten hier alleen als groep, het was er minder koud en ze probeerden je niet constant een deken aan te smeren. Het was wel lang wachten op de zonsopkomst, de lucht begon roze te kleuren tegen 5u. Het was ook gewoon heel koud, ik had een topje, t-shirt met korte mouwen, t-shirt met lange mouwen en trui aan. Tegen 5:20 werd het lichter waardoor ook Mount Bromo zichtbaar werd en het werd echt de moeite. Een prachtige zonsopkomst en dan ook het zicht op de berg was ongelofelijk. Ik leerde nog 3 andere soloreizigers kennen, dat waren echt heel fijne mensen en we denken er aan om misschien morgen samen naar de waterval te gaan. Maar ik hoop een beetje dat Francesca niet mee gaat omdat ze zo zo negatief is… Om 6u leerden we terug naar het koffietentje waar we nu ontbijt kregen, dat was een doos met sneetjes brood, kaas, confituur, eitje en een banaan. Natuurlijk heeft Francesca er niks van gegeten want het was niet goed genoeg… We moesten verder naar Mount Bromo rijden om nog een kilometer te hiken naar de summit, maar het verkeer stond helemaal vast. Over een route van 35 minuten hebben we 3 uur gedaan. Eerst reden we wat, stonden een kwartier stil. Reden 5 meter, stonden een uur stil en zo ging het verder. Er was een zwaar ongeval gebeurd met een 4x4 en een scooter liet de chauffeur zien, daarom gingen we geen meter vooruit. Ik zat ook echt op de lastigste plaats, want comfortabel kan er 5 man in de auto en wij zijn met 6, waardoor de pook constant in mijn bil port. Maar je kan natuurlijk al raden wie er tijdens de rit aan het klagen was. We kwamen aan bij de krater en deze mochten we omhoog lopen, dus we liepen met het groepje van 5 (Joel, Francesca, Jade & Cammy) naar boven. Dat was wel pittig was het was echt sterk bergop in losliggend zand. Er maakten ook veel toeristen gebruik van paarden en dat was heel lastig, want eigenlijk was het te smal voor wandelaars en dan nog paarden. Het laatste stukje was nog 243 trappen omhoog en dan kwamen we bij de krater. Die was echt heel diep en het stonk verschrikkelijk! We zijn er dan ook niet lang gebleven. Joel stond er bijna over te geven. Terug beneden splitsten we weer op in de verschillende auto’s. We reden de weg terug en dan zie je pas waar je eigenlijk ‘s nachts hebt gereden en dat is ongelofelijk hoe de chauffeur dat deed met zo’n slechte zichtbaarheid. Onderweg maakten we opeens een stop langs een waterval, bleek dat de jongens dat gevraagd hadden. Francesca ging niet mee (al een geluk) en ik liep met de jongens naar de waterval. Op een bepaald moment hoorde ik ze allemaal één voor één what the fuck zeggen. De waterval was super imposant! Echt knap! Eén grote stroom water dat sterk naar beneden kletterde, ongelofelijk. We keerden terug en dat was een pittige klim naar boven. De jongens dachten dat ik veel hikete in België omdat ik een stevig tempo had en ze niet konden volgen. Het was nu al 15u en we hadden nog geen lunch gehad dus heb ik maar wat chipjes gekocht. De terugrit was nog een uur en eens in het hostel wou ik een powernap doen, maar geraakte ik maar slecht in slaap. Om 17u ging mijn wekker af en wou ik eigenlijk een scooter gaan huren, maar 1. Dat is énorm duur hier, 2. Ze vragen je paspoort als borg. Omdat we nu al met drie waren die naar de waterval wilden ging ik aan Jon van het hostel vragen of we niet een chauffeur voor een dag konden hebben. Dat kon, ik vroeg Joel of hij toch niet meekwam en hij wilde meekomen. Al heeft hij net afgezegd want hij is ziek geworden! Ik wilde nog wat eten, maar het is hier zo moeilijk, zeker vegetarisch! Ik dacht gewoon wat frietjes te bestellen in het hostel maar dat ging niet meer, dus liep ik naar de overkant. Daar was maar één ding vegetarisch, dat waren loempia’s maar in een speciaal korstje en dat was wel kei lekker. Nadien nam ik nog Es Teler, een traditioneel dessert met kokosmelk en dat was kei lekker! Ik moest nog een douche nemen en zag dat ik geen handdoek was. Dus ik vroeg aan een jongen naast me of hij een had en die vraag leidde tot een gesprek van 1,5 want Rutger kwam uit Nederland! Mijn plan was om tegen 21u te gaan slapen, al is het ondertussen 22:30… Morgen is het weer om 6:30 opstaan, want om 7u komt de chauffeur!

Geschreven door Marie.vincke