Ik werd vanochtend om 7u30 wakker omdat de vrijwilligers van het hostel heel luid waren toen ze opstonden. Vandaag waren mijn nieuwe beste vrienden misselijkheid en diarree ook weer van de partij. Het goede nieuws was dat de zon scheen in Tetebatu! De eerste keer sinds ik er was! Ik heb mijn schoenen snel in de zon gezet zodat ze sneller konden drogen, want ze waren nog steeds nat van de regen van vier dagen geleden. Daarna maakte ik mij rustig klaar totdat de andere meisjes klaar waren. We ontbeten samen, maar ik had echt het gevoel dat ik moest overgeven. Het ontbijt heeft dit gevoel wel weggenomen. Ik heb ook nog een tijdje op het toilet gezeten voor ik kon vertrekken. Aan het ontbijt vertelde een nieuw meisje dat ze echt een fantastische tijd in een hostel in Senggigi had gehad, waardoor Dorothee hier ook naartoe wou. Voor mij stond Senggigi sowieso al op de planning voor overmorgen dus we hebben een bungalow geboekt voor ons tweeën! Super leuk om te weten dat we elkaar terug gaan zien! Ik vertrok voor de tocht naar Sembalun, dit zou 1,5 uur zijn, maar onderweg bleef er maar tijd bijkomen! Dit was omdat ik een berg over moest en voor een bepaald deel van drie km rekende google maps tien minuten per kilometer. Dit was uiteindelijk helemaal niet het geval. Vanboven aan de berg stopte ik om enkele foto’s te maken, want het was er echt heel mooi. De groene bergen hadden een laag wolken rond zich. Er waren wel heel veel apen die mensen hun eten stelen. Ik wou vertrekken en ineens kwam er iemand zeggen dat ik moest betalen om mijn scooter te parkeren. Ik wist dat dit niet zo was, want niemand moest betalen. Ik had op dat moment een hoesje in mijn mond en mompel dat het niet waar is waarop de jongen afdruipt en een andere naar mij komt om te zeggen dat ik moet betalen. Ik schudde met mijn hoofd nee en die zei gewoon “no problem” en die liet mij gerust. Het was dus overduidelijk een scam! Mijn verblijf was nog maar 15 minuten rijden vanaf daar en het was steil bergaf! De motor heb ik niet moeten gebruiken en de remmen van de scooter zijn bij deze grondig getest! Ik kwam aan bij het verblijf rond 12:00 en kon direct in de kamer, de vloer was nog nat! Ik ging naar een cafeetje hier, waar ik koffie dronk. Om 14:30 was ik terug in mijn kamer en wou ik een dutje doen. Vanaf dan liep het mis, constant diarree. Om 17:00 wou ik naar de Bukit Selong berg rijden voor de zonsondergang, maar daar ben ik vanaf gestapt. Ik ben gestopt bij de winkel voor water en vroeg achter een apotheek. Het is hier een mini dorp met weinig toeristen dus al die voorzieningen zijn niet aanwezig. In de winkeltjes verkopen ze wel basic medicatie zoals paracetamol, maar ik had wat straffer nodig. Blijkbaar was er 50 meter verder een apotheek ( ik zou er zelf los voorbij gereden zijn), daar vroeg ik antibiotica omdat Hélène zei dat ik hier achter moest vragen. De vrouw vroeg of ik diarree had en gaf één specifiek daarvoor. Ik nam een pil in en een uur later kreeg ik zoveel pijn aan mijn darmen, er was allemaal gas aan het opbouwen. Ik heb een uur op het toilet gezeten. Eerst gas, daarna diarree, daarna overgeven. Het was de hel.
De planning voor morgen moet ik aanpassen, normaal ging ik de Pergasingan hill hiken, maar dat kan mijn lichaam echt niet aan. Misschien rijd ik even naar de Bukit Selong berg, maar buiten de scooterrit naar Senaru zit er niet meer in morgen.
Ik wil jullie niet ongerust maken met het reisverslag. Ja ik ben ziek en voel me echt niet goed en ja in België zou ik naar de dokter gaan, maar die is er niet in deze omgeving. Ik probeer nu gewoon heel goed te rusten en ik hoop dat de medicatie van hier zal aanslaan. Ik weet ook dat als ik echt niet meer kan ik wel naar de dokter zal gaan ook al is het een rit van drie uur. Laat ons hopen op beterschap voor morgen!

Geschreven door Marie.vincke