Van huis uit nu het laatste verslag....
Opnieuw gaan we via de metro naar het centrum. Al vroeg in de morgen overvalt ons de hitte, de vochtigheid en de smog. Alle dagen dat we in Beijing zijn ligt de stad onder de smog. De zon zien we nauwelijks en toch is het vroeg in de morgen al 32 graden. U begrijpt dat we voor de zoveelste dag kletsnat thuis zullen komen.
Het metrosysteem hebben we intussen door, werkt feilloos en brengt ons snel op de plaats van bestemming: de verboden stad. De plek waar de MIng- en Qingkeizers leefden en werkten. Van 1420 tot 1911 deed het dienst als zodanig, centrum van de aarde moest het zijn, ontoegankelijk voor het gewone volk en tot aan de binnenhof hooguit voor degenen die op audiëntie kwamen of voor belangrijke ceremonies.
Onvoorstelbaar wat daar op 720.000 vierkante meter allemaal te vinden is en welke verhalen er achter zitten.
Maar zo makkelijk was voor ons de toegang nog niet. Nog voor we door de Tian’an Menpoort met de massa binnen komen stromen, komen we bij de securitycheck. Zoals op vele plekken. Weer moeten we onze paspoorten laten zien. Die hebben we in het hotel gelaten, maar opnieuw mag ik met mijn rijbewijs als identificatie naar binnen. Althans, twee jonge agenten (net 16?) twijfelen, een hogere laat ons toe. Zelfs Ada omdat ze bij me hoort en niet omdat ze een rijbewijs heeft laten zien.
Na meegestroomd te zijn (werkelijk één meute die naar binnen stroomt) naar de binnenpleinen en ons vast vergaapt te hebben aan gebouwen en stram in het gelid zingende en marcherende soldaten, komen we bij de buitenhof van het paleisgedeelte. De eigenlijke verboden stad, buitenhof dan voor diegenen die op audiëntie gingen en dergelijke, de binnenhof voor de keizerlijke familie plus personeel.
Hier moeten we een ticket kopen. Opnieuw een paspoort laten zien. Nee dus, rijbewijs dan. OK. Maar ik heb er maar één en kan dus maar één ticket kopen. Onverbiddelijk. Tja, alleen ga ik niet, al beweert Ada dat ik dat moet doen. Dat kan gewoon niet, want ik komt er straks op een ander punt uit en het bezoek duurt uren.
Even overlegd. Dan halen we eerst 1 ticket op het rijbewijs en vervolgens aan een ander loket weer 1 ticket met het rijbewijs? Proberen. Bij de eerste zie ik wel dat er iets in de computer wordt ingevoerd. Oei, geregistreerd. Wat voeren ze in, er staat zoveel op zo'n kaartje. Dan naar een ander loket. Nog een keer proberen. Een hogere pief wordt erbij gehaald? Kan dit wel, dit kaartje? Nummers worden ingetypt. Ik zweet peentjes. Of was dat van de warmte? Na enig overleg komt er een papier uit en krijg ik mijn 2e ticket mee. Pff. Gelukt? Een vluchtige blik laat me zien dat ze van de vele gegevens op het rijbewijs niet hetzelfde hebben overgenomen. Dat klinkt goed.
Dan naar de ingang. Tassen weer door de scanner en ticket tonen. De mijne? Wordt geaccepteerd. De tweede? Niet geaccepteerd. Zie je wel, daar heb je het al. Afgewezen, gearresteerd, gevangenis en geen Koolmeesweg in het verschiet. De juffrouw probeert het nog een keer. Lukt niet. Dan voert ze iets - het nummer? - met de hand in. En jawel, het licht gaat op groen. Zakdoek over mijn voorhoofd en lopen voordat het leger achter ons aankomt. Het werd bijna een verboden stad.

En eindelijk kunnen we genieten van al het moois.
In de buitenhof bewonderen we de prachtige constructies en kleuren van de gebouwen. Drie grote hallen staan er, bedoeld voor allerlei ceremonies. Ik ga hier geen (confusianistische) beschrijvingen geven, bekijk de foto’s. Ze dienden vooral voor de ceremoniële plechtigheden.
Veel later (je blijft kijken en telkens even zitten in de schaduw en water drinken) komen we door de Poort van de Hemelse reinheid in de binnenhof. Vooral van bovenaf gezien is het als een dorp, met vele straten en woningen. Gigantische bordespartijen, pleinen en balustrades. Onmogelijk te beschrijven.
Het geheel bestaat uit een aantal groteske gebouwen die centraal in het midden staan en vele, vele bijgebouwen eromheen. Die centrale as vormt de keizerlijke vertrekken. Het eerste was bijv. het keizerlijke slaapvertrek en werd later werkkamer en banketzaal. Het tweede was voor de keizerinnen, later werden er de keizerlijke zegels bewaard. Een belangrijk iets om je macht te tonen!. In het derde was oorspronkelijk het slaapvertrek van de keizer, maar later was het uitsluitend in gebruik voor de keizerlijke huwelijksnacht. Als je weet dat zoiets met een hele ceremonie gepaard ging, met ingewikkelde rituelen, ja, zelfs een moeizame keizerlijke huwelijksnacht werd, dan mag u blij zijn geen keizer daar geworden te zijn. En als de keizer wist hoe de zwetende voeten van duizenden van het gewone volk en andere nieuwsgierigen daar rond zouden lopen, dan had hij de deur op slot gelaten en het zelf wel uitgezocht.
Nee, ik zal niet teveel meer beschrijven. Niets zeggen over de zes oostelijke paleizen en ook niet over de zes westelijke paleizen en geen grapjes maken over de speciale vertrekken voor de concubines, of over de hal van de onthouding of voor de voorouderverering. Allerlei Chinese gebruiken komen naar boven. Maar vooral stuiten we op die enorme tegenstelling tussen de grootsheid en groteskheid van dit alles en de wetenschap dat het volk in grote armoede leefde. Tegenstellingen die overal in de wereld steeds zichtbaar zijn, tegenstellingen die de mensheid laat zien zoals ze is, geneigd tot alle kwaad. Tegelijk wel geweldig dat dit soort plekken nu gewoon toegankelijk zijn en het publiek daardoor een stukje terugkrijgt.
Al met al komt er een einde aan deze schitterende reis. Een reis met vele, vele indrukken, diverse culturen, met een trektocht van bijna tienduizend kilometer over spoor. Soms duizelt het je allemaal. Een tocht om nooit te vergeten. Zoveel jaren was het mijn droom, maar ja, zoals dat wel vaker gaat blijft het erbij. Totdat een doortastende dochter de droom - samen met de andere kinderen - werkelijkheid laat worden. Om dankbaar voor te zijn! Zo super!
Onze laatst avond zoeken we een plek om te eten in een drukke winkelstraat om de hoek. Nog even duiken we onder in die echte Chinese cultuur met niet te begrijpen menu’s en een overvloed aan personeel dat je direct bij binnenkomst de menukaart onder ogen brengt en wacht tot je wat besteld hebt.
We worden binnen gesleurd met mooie beloften. De menukaart bestuderen we ijverig. Tot er elders in het restaurant iemand kennelijk zeer kwaad wordt, er allerlei serviesgoed door de lucht gaat, iedereen doodstil wordt en de menukaart alleen maar visproducten laat zien. We staan op en gaan weer weg, worden vriendelijk bedankt bij de uitgang. Gelukkig vinden we een betere gelegenheid. We bestellen er gerechten met broccoli (wat er uitzag als spinazie met een dikke steel), eend (heerlijk!) en kip (wat in geen geval naar kip smaakte). Nou ja, wat we uiteindelijk gegeten hebben weten we niet helemaal. Dat hoort hier bij dit Chinese leven. Maar het smaakte goed. En tenslotte nemen we langs de straat nog ergens ijs. Op de brede stoep staan krukjes. Toch een begin van een terrasje.
Alleen de terugvlucht wacht ons nog. Die gaat snel genoeg. Vlak voor twaalven vliegen we weg. Even na drieën landen we op Schiphol waar dochterlief met zoontje ons heerlijk staat op te wachten.

En als laatste foto nog even een overzicht van de papierwinkel die we mee kregen van het reisbureau (nee, namen noemen we niet). Alles keurig verzorgd in enveloppen per etappe. Lijsten met stations en tijden, overzichten, foto's en routes van alle verblijflocaties. Tips, wat te bezoeken, metrokaartjes. Er kon niets mis gaan. Petje af.

P.S. 1: de genoemde antilopen op de Mongoolse steppen zijn Mongoolse gazellen. Leven bijna alleen daar.
P.S. 2: Mogelijk komen nu alle raadselachtige spreuken van Lennart tot een ontknoping. Iedereen wacht erop....

Geschreven door Mari.ada.op.reis