En dan komt het einde. Aan de ene kant lijkt het zo snel gegaan. Zes weken! Aan de andere kant lijkt het bezoek aan San Francisco, de fietstocht over de Golden Gatebrug. zo ontzettend lang geleden. We hebben ook veel meegemaakt. We voelen ons erg rijk en gezegend. We hebben genoten van Gods grote schepping. We zijn diep onder de indruk van de zo totaal andere natuur dan in Europa. Nee, voor stedenschoon en stedencultuur hoef je niet te gaan. Althans in de steden die wij bezochten. Hoewel, de moderne cultuur heeft ook zijn aantrekkelijke kanten. En uiteraard was de cultuur van de Indianen erg boeiend. Die nemen een veel grotere plaats in dan we ooit dachten.

Van de inmiddels 2500 foto’s hebt u maar een klein deel gezien. Een aantal zal straks wel ergens een plekje in ons huis krijgen. Daar verlangen we al wel naar. Al zal het straks ook wennen zijn. Dan moeten we alles weer omrekenen naar mijlen, yards, feet en inches. We zaten er net zo helemaal in. En hoeveel gallon is een liter ook al weer? En dan de dollars die over zijn nog inwisselen. Nou ja, genoeg te doen.

Zullen we veel missen? Jazeker, ook gewoon de manier waarop de Amerikanen heer in het verkeer zijn. Ik schreef het al, hufterig gedrag zie je nauwelijks. Jawel, zoals hier rond SF, dan rijdt men wat agressiever, maar verder heel beleefd. We vroegen ons wel af hoe die Amerikanen dat toch doen. Iedereen heeft een auto (gewoon fietsen is er niet bij). Enkele sportfietser. Je ziet soms bij huizen wel vijf zes auto’s staan. Maar, we hebben geen enkele autorijschool gezien. Kennelijk wordt de baby’s dat met de paplepel ingegoten. Wat we ook niet gezien hebben? Nou ja, nauwelijks: moslims. Eén keer een hoofddoekje. Nog iets specifieks in dit land zijn de beroemde gele schoolbussen. Nodig i.v.m. de afstanden. Helaas hebben we het niet een keer meegemaakt dat dergelijke bussen het verkeer stilleggen. Want als een schoolbus ergens stopt mag niemand er voorbij. Van beide kanten. En ja, hier beginnen de schoolvakanties vroeg, dus geen stoppende en knipperende schoolbussen.

Zullen we ze missen? De plastic tassen die we bij de boodschappen telkens kregen? Als ik voor elke plastic tas een dubbeltje had gekregen, dan had ik vast en zeker mijn vakantie terugverdiend. We zullen er weer aan moeten wennen dat afval gescheiden ingezameld wordt. Het lijkt op dit gebied wel of Amerika totaal achterloopt. Milieubewustzijn is een begrip dat men niet kent. Iets wat we eigenlijk wel wisten. Hoezo klimaatopwarming? Hier en daar is een begin zichtbaar.

Over de aardige mensen heb ik al geschreven. De meest gestelde vraag: Where are you from? En: How are you? Aan ons accent te horen schatten veel mensen dat we uit Duitsland kwamen, dus dat zit wel in de buurt. Gelukkig weten de meesten NL te liggen. Niet dat ze denken dat het een stad is (à la Trump met België). Meest gehoorde uitspraak: Skjoes me! Ongelooflijk, waarvoor ze zich niet allemaal verontschuldigen. En waar Amerika ook om bekend zou staan, dat iedereen die drie woorden van OMG in de mond zou nemen... nauwelijks gehoord. Zo zie je maar... vooroordelen.

En dan nog weer ontdekken hoe klein alles is. Je kunt het niet opnoemen of het is groter. De eerste dag in Amerika bestelde ik koffie. Medium, dat leek me wat. Maar dan heb je toch een slok! Small is groot genoeg. Niet alleen de wegen, de auto's en de huizen, maar ook alle voedingsmiddelen. Kleine porties vind je niet (hoe doen de mensen dat die alleen wonen). Zelfs de prei is groter dan in Nederland, de kroppen sla zijn dikker. Of ga je nu alles op het laatst door die Amerikaanse bril bekijken?

Veel verschillende landschapstypen hebben we gezien. Per staat weer anders. Eindeloze woestenijen, onafzienbare gebieden waar niemand woont. Of zomaar een gebied waar iedereen zijn huisje lijkt te hebben neergezet, zoals het uitkwam. Een eigen gebied afgebakend, en een oude caravan erger gezet. Dat typeert gelijk het verschil in levenstandaard. Enerzijds de rijkdom, de Amerikanen die met hun bijna afgrijslijke grote campers de weg op gaan. Met daarachter een autotje meeslepend, waarop dan weer fietsen staan. Of een golfkarretje achter op een aanhanger-in-golfkargrootte meeslepend. Zodra die grote joekels staan gebeurt er van alles: links en rechts schuiven huiskamers naar buiten. En verder zie je nauwelijks wie er in woont. Contact krijg je nauwelijks tussen deze reuzen.
We hebben twee keer op een camperplek gestaan die eigenlijk het predicaat camperplaats niet waard is. Eerder een parkeerplaats ingericht voor campers. Zo klein mogelijk, voorzien van alle aansluitingen. En de prijs? Schrik niet, de laatste hier in SF kostte 85 dollar. Maar dan wel zonder dat je gebruik kan maken van WC of douche… Niet te geloven. Op andere plekken stond je heerlijk in het bos. Schaduw, picknicktafel. En contact met de buren. Leuke gesprekken soms.
Je kunt zien dat Amerika meer ingericht is voor campers. Sommige mensen wonen er in. Campers die zowat ingegraven zijn, zomaar ergens in het land.

Ik begon net over het verschil in levensstandaard. Daarnaast is er veel armoede. We hebben nauwelijks grote steden gezicht, dus daarvan hebben we geen voorbeelden, maar in de kleinere plaatsen en in de buitengebieden zie je dat. Armoedige huizen, veel caravans en andere bouwsels waarin men huist met een hoop rotzooi eromheen. In gebieden waar Indianen wonen is het trouwens veel rommeliger dan in andere gebieden. Hoort kennelijk bij de levensstandaard.

En dan nog iets. Iemand zei dat er hier veel te doen is in de aanloop naar de verkiezingen. Horen jullie daar wel eens wat van? Hier hebben we er niets maar dan ook niets van gemerkt. Het enige zou kunnen zijn dat een gebouw in Las Vegas waar de naam Trump op stond er iets mee te maken hadden? Maar misschien was het zijn achterneef die daar een wolkenkrabber had.

Straks vliegen we (lokale tijd 19u, donderdag). Dan ligt Nederland op één oor. Vrijdagmiddag om vijf uur hopen we bij leven en welzijn te landen. We hopen op een goeie vlucht, eerst naar London en dan door naar Schiphol. Altijd spannend. Toen we eergisteren aan de oceaan stonden zei Ada het nog: dit zal wel voor het laatst zijn dat aan de Stille Oceaan staan. Ja, er zijn dingen in het leven die niet meer terug keren. Dan kan je soms even wat melancholisch worden. Dat zien op die oceaan was ook ineens abrupt afgelopen. We reden die morgen weg van de plek die we in het vorige verslag noemden (mooie flora was dat hè), werden ieder keer nog getroffen door prachtige uitzichten. En ineens zeg ik: hè, al een tijd de oceaan niet meer gezien.
Bleek dat we een verkeerde weg waren ingeslagen, die volgens TomTom de kortste was. We wilden eigenlijk de andere, langere. Maar toen was het te laat om om te keren. En maar goed ook. Want het verkeer rond Sf gooide roet in het eten en vervolgens waren er zoveel stressmomenten dat je bijna zou vergeten dat je vakantie had. Tot ik ineens weer die typische Amerikaanse bergen zag en zei: O ja, we zijn er nog steeds. Ik val u niet lastig met die laatste besognes. Hooguit die laatste tank (want de tank moet vol terug): 109,60. Dollar. Dat zal straks weer meevallen.

En dan door de douane. Inderdaad, strenge controle, schoenen, riem, alles uit. En ja, dan moet de trolly open. Hebben ze iets gezien bij de röntgencontrole? Alles wordt eruit gehaald. Aha, daar een plastic zakje! Wilt u het openmaken? Zelf doen ze dat niet. Wat zit er in? Een potje met kruiden, restant van de reis. Openmaken! Een beetje wordt op een stripje gestrooid, flaconnetje met vloeistof tevoorschijn gehaald. En als de laboratoriumproef geslaagd is mag de trolly weer ingepakt worden. ja, kom daar maar eens om als alles lekker omgewoeld is....

P.S. kijk nog even terug bij die vraag over Ped Xing (4 juli)...

Geschreven door Mari.ada.op.reis