De camper ophalen. Het hi guys werd you folks, maar veel veranderde er niet. Toen we om de camper kwamen was het net als bij de fietsen, een geoliede machine begon te draaien, vulde formulieren in (of liet ze invullen) las in een rap tempo de voorwaarden voor, noemde zo mogelijk alle angstscenario’s die ons konden overkomen en gaf ons over aan een instructeur die met ons om de camper heenliep en alle klepjes en aansluitingen demonstreerde. Wel zo snel dat je achteraf lang moet nadenken hoe het ook al weer ging (vooral het scenario met het legen van het zwarte en grijze water, resp wc en afvalwater, waarbij een speciale slang gebruikt wordt en de volgorde goed aangehouden moet worden om er geen knoeiboel van te maken). Intussen weten we het verschil tussen water dat links en water dat rechts gevuld moet worden en hebben na een paar honderd mijl de nodige ervaring met de automatische versnelling opgedaan, zodat het aantal keren dat we de "koppeling" in drukken (dat uiteraard bij een automaat de rem is) steeds minder wordt en het aantal duikelingen van Ada naar voren navenant minder. Ons eerste doel is bereikt, Yosemite. De rit erheen was niet makkelijk. Doordat het deze maandag memorialday is (een soort 4 mei, maar dan de hele dag, al hebben we er niets van gemerkt) waren er heel veel mensen onderweg. Zaterdag en maandag. Zondag stonden we op een campground vlak voor de ingang van het park. Midden in het bos, vuurtje maken (nee kinderen, geen worstjes braden), nauwelijks voorzieningen en zeker geen verbindingsmogelijkheden.
Onderweg daarheen viel het ons al op hoeveel er van de bossen beschadigd is door bosbranden. Het ging maar door. Ook in Yosemite, het eerste nationale park dat we wilden bezoeken. Ondanks de warme nacht, waardoor we met de ramen open gingen slapen, met dromen over de vurige vlammen van de bosbranden, daalde de temperatuur die nacht heel snel en heel ver. Toen we halverwege met bevriezingsverschijnselen wakker werden bracht een extra deken uitkomst. In de ochtend steeg de temperatuur echter weer met sprongen nadat de eerste zonnestralen tussen de bomen verschenen waren.
En dan wordt er ineens een droom vervuld. Yosemite is namelijk een schitterend park, met in het centrum een dal tussen hoog oprijzende wanden. Vele jaren lang sierde een prachtfoto van dat gebied mijn laptop als bureaubladachtergrond. Met de droom daar zelf eens te zijn. Nu werd die droom ineens vervuld. De donderende waterval die van het scherm afspatte lag nu ineens voor me. Een foto zien of een foto beleven, dat is het verschil. De drukte valt weg, al die Japanners met hun selfies (eerst een met mij, dan een met jou, dan een met samen) zien we volledig over het hoofd. Daar ligt die geweldig indrukwekkende bergketen en het water stroomt er nog steeds donderend vanaf.
We hebben een wandeling - met pauzes - van bijna drie uur gemaakt en veel foto’s genomen. Overal overvolle parkeerplaatsen en picknickplekken. Inderdaad, veel mogelijkheden om zich te verpozen. Opvallend is dat bij bijna elke picknicktafel ook een grote kast staat. Een kast om etenswaren in te zetten. Met uitdrukkelijke aanwijzingen erbij niets te laten slingeren omdat de beren op de reuk afkomen. Een berenkast dus. En adviezen wat te doen als er beren opduiken. Nou, bij de hoeveelheid mensen lijkt het mij toe dat de beren het hazen.. eh, berenpad kiezen.
Het Yosemitepark is een ontzettend groot park met een behoorlijk aantal kampeerplekken, maar heus, je moet een half jaar van tevoren precies vastleggen waar je wilt kamperen. En de procedure om dat te bereiken is bijna met geen pen te beschrijven. Het lijkt een lot uit de Statesloterij als je daar een plek kunt bemachtigen. Daarbuiten overnachten in het park is geen mogelijkheid. Daarom waren we eerst tot aan die campground, die ik eerder noemde, vlak voor het park gereden en wilden in de avond net het park uit zijn, de Tiogapas over.
Het was nog de vraag of we die pas over zouden kunnen. Nog maar kort daarvoor was hij afgesloten wegens sneeuw. En anders hadden we het hele programma moeten omgooien.
Niet niks trouwens, deze pas. Eerst ga je een pas over van slechts 8000 feet, daarna daal je weer en stijg je naar 9900 feet. Een feet is - voor u het vergeten bent - 30.48 cm. U ziet maar weer wat voor rare maten we in Europa hebben. Rare lui, die Europenan.
Zo moest ik tanken. Goed, je geeft eerst binnen 100 dollar af en kunt dan tanken. Wisselgeld komt nog wel. Vervolgens tank je 20.21 gallon voor 68,69 dollar. Daarmee hebben we 182 mijl gereden. Klein puzzeltje: hoeveel is het verbruik nu uitgerekend in die rare Nederlandse maten? En wat kost een liter benzine (ja die campers rijden gewoon op benzine)? De antwoorden hoor ik graag van de puzzelaars onder ons.
Die Tiogapas is niet een pas zoals we die vanuit de Zwitserse wereld bijvoorbeeld kennen, met tig haarspeldbochten. We klimmen, dalen, klimmen nog meer en komen zo langzamerhand boven. Op meer dan 3000 meter hoogte komen we zo aan de uitgang van het park. Opvallend wel dat we nog steeds midden door de bossen rijden. wat boomgrens? Waar lag die ook al weer? Wel overal sneeuw, maar de weg is schoon. Boven ontmoeten we nog een Duits stel met een vrolijk campertje, zij vragen of we weten waar je in het park kunt overnachten. Nee dus. Ze moeten terug, want ze willen het park bezoeken. Intussen geven ze ons wel informatie waar we onderaan water kunnen vinden en een campground (een camping waar je vrij kunt gaan staan als je maar wat dollars in een brievenbus gooit). De tips volgen we op en zo staan we in de avond aan de andere kant van de pas, vlak voor Lee Vining. Totaal ander landschap, een nieuwe wereld om morgen te ontdekken.

Geschreven door Mari.ada.op.reis