Zo zongen we dat vroeger:
Even enkele woorden veranderen en dan klopt het met het beeld van de laatste dagen van ons. Woestijnen door. Jawel, de woestijnen van Arizona. Een hele lange weg, 50 mijl (ruim 80 km), dan een bocht om en weer 60 mijl. Even een stad en weer 60 mijl niks. Nee, wel telkens een ander landschap. Een en al boeiend, dat woeste deel van Arizona. Goed, er zaten een paar stukjes in die eentonig waren, het stralend oog uit het liedje keek wel verlangend naar het einde, de blijde zin - zeker voor als je naast de chauffeur zit - werd wel eens wat minder (maar dan vroeg ik weer gewoon ergens om en dan was er weer activiteit). De goed gevulde tas (lees: koelkast en zelfs diepvries!) hield de zin erin en de zon lachte ons vrolijk toe. Nou, van ons mocht dát minder. Vandaag, vrijdag, nu ik dit schrijf ook weer 34 graden. En nu vanavond om half tien nog 27. De liters water zijn niet aan te slepen, maar steeds uit die goed gevulde koude tas.

Ja, zo zagen die laatste dagen er ongeveer uit. U herinnert zich nog hoe ik schreef over de Grand Canyon die we achter ons lieten? Vervolgens dalen we enigszins af maar blijven de komende dagen voortdurend op een hoogvlakte rond de 1500mtr schommelen, het Coloradoplateau. De wegen zijn lang, het landschap er omheen heel wisselend. Vooral de rotsen. Soms aan de ene kant van de weg een totaal andere kleur en vorm rotsen dan aan de andere. Wonderlijk. Elke keer weer is er die verwondering, hoe is zoiets toch mogelijk. Die woestheid is geweldig aantrekkelijk. Nee, geen zandwoestijn als in de Sahara, velden zijn soms begroeid, maar dan wel zo schaars dat er niets mee te beginnen is. De eindeloze mijlen lijken te vervelen, maar doen dat geen enkele keer. Inspirerende landschappen hebben we gezien, boeiend tot de laatste grasspriet of cactus (wat bloeien die mooi!).

Wanneer we vanaf de Grand Canyon richting Flagstaff rijden, rijden we een bergketen tegemoet. Uren van tevoren al zichtbaar. Voor het zover is eerst die eindeloze vlakte. Langs de weg soms twee, drie brievenbussen. En een zandpad die eindeloosheid in. Dan weet je: daar wonen weer Indianen. Want dit hele gebied is bewoond door Indianen. op deze eerste weg zien we een monument: het Wupatki monument. Daarvoor hadden we bij de bezichtiging van een woeste kloof bij stalletjes gestaan en ons verwonderd over die fragiele en kunstige sieraden die ze maken. Dat waren dus Indianen van deze stam. We zullen de komende dagen nog veel te weten komen over die Indianen, hun levensstijl, hun gewoonten. Later zullen we die stalletjes nog vaker tegenkomen. We weten iets prachtigs voor onze kinderen op de kop te tikken (Lennart, straks met een indianenhoofdtooi door Well! Joehoe!). Als we in Flagstaff aankomen zoeken we buiten die plaats een camping, vinden die niet, maar wel een plek ergens aan de rand van een groot bos. De avond valt, hoewel het vlakbij de snelweg niet erg rustig wordt die nacht.

De volgende dag gebruiken we eerst om een en ander te shoppen. Volgens ons stijgt de Amerikaanse economie met sprongen. En als de rente ook in NL straks weer omhoog gaat, dan weten jullie waar je dat aan te danken hebt (mijn nieuwe Galaxy S6 is prachtig, het nieuwe scheerapparaat werkt ook goed en ga nog maar even door). In de middag bezoeken we het pioniersmuseum daar. We zien hoe de voortrekkers geleefd hebben. Ook hoeveel moeite hen het kostte, die trek naar het Westen. Want daar werd route 66 immers door bekend, in de tijd van de grote depressie zocht men hun heil in de kuststreek van Arizona (ik schreef er al eerder over, 5 juni). De armoede, de wilskracht om te gaan, het op de proef gestelde geduld, het wordt hier allemaal uitgebeeld. Dan leggen we weer een stukje Pieterp… eh route 66 af (sorry Nathan!). Alleen is route 66 hier totaal veranderd in een gewone snelweg, waar je met 75 (ja, even blijven rekenen hè, 120 km) mag rijden. Dat haalt de camper net, meer hoeft ook niet, maar als je dan door kolossale vrachtwagens nog ingehaald wordt dan vraag je je af of dat wel is toegestaan. Wat een snelheden ontwikkelen die. Brute kracht, met de vlam in de pijp, om van de ene naar de andere staat te rijden.

Nadat we afslagen Two Arrows en Two guns gepasseerd zijn (waar een totaal verlaten en vervallen saloon annex pompstation nog staat) gaan we de snelweg af om naar een plek te gaan waar de best bewaarde krater ter wereld te zien is. Ooit, zo men zegt 50.000 jaar geleden, we vallen niet over een paar dagen, is daar met een snelheid van ergens rond de 15 km/seconde een meteoor ingeslagen die een verwoestende werking op de bodem heeft gehad, een gat met een omtrek van bijna vier kilometer heeft nagelaten een gat dat 550 feet (167 meter) diep is!
Op het eerste gezicht een kuil vol stenen. Maar als je er van bovenaf op kijkt, imponeert het geheel en dwalen je gedachten weer af naar het heelal met al zijn geheimen, naar de wonderlijke schepping, waarin sterrenstelsels ronddolen, om elkaar heenzwieren, aan alle kanten stralen, aantrekkingskrachten uitoefenen, banen veranderen. En daar dan die ene planeet is, waarvan bij de schepping beschreven stond dat ze woest en ledig was, de aarde. Iets van die woestheid en leegheid zie je hier voor ogen.

Als we wegrijden zien we - het is deze dag gelukkig even wat koeler, slechts 27 graden - in de verte een bui die daar als een plaatje zijn vocht laat neerkomen en tegelijk windstromen opwekt, en een werveling van lichte en donkere kleuren, strepen en vegen, neerzet alsof het een schilderij betreft. Overigens was ons op deze weg opgevallen hoe oneindig ver je kon kijken. 360 graden in het rond. De hemel als een ronde koepel erboven, en de begroeiïng telkens van kleur wisselend en soms zover het oog reikt een en dezelfde kleur.
Die avond kost het enig moeite in Winslow een camping te vinden. Ik meen een bord gezien te hebben voor een RV-park, rijd erop, vind een plek, sluit alles aan, maar omdat het al donker wordt zien we niemand. De volgende morgen zien we de eigenaar die vertelt dat ze op last van de brandweer eigenlijk geen RV’s meer mogen hebben. Maar verder is hij vriendelijk, als we maar goed geslapen hebben. Ik vraag wat ik betalen moet, maar dat wimpelt hij af. Have a nice day! Op het bord naar deze plek blijkt achteraf niet eens meer RV te staan...

We volgen dan weg 87 (juist ja, oneven, dus naar Noord - of Zuid - maar wij gaan noordwaarts) dwars door het Hopireservaat. Schitterend in al zijn woestheid en eentonigheid. Machtige rotsen doemen tientallen mijlen voor je al op, eerst klein, en dan als een wolkenkrabber. Midden in het land ineens weer een kerkje. Daar zullen ze op zondag dan van heinde en ver naar toe komen. Express maken we een omweg, dwars door dit gebied. Overal wonen ze, hoewel we de armoede duidelijk zien. Soms niet meer dan een stacaravan met veel rommel eromheen. De foto’s zullen het laten zien (daar nog weer even geduld voor). Het gebied is vlak, totdat we na zestig mijl de hoek omgaan. Even stoppend in Second Mesa (=tweede tafelberg) en het landschap is totaal anders. Rotsen en kloven, stijgen en dalen, Indianendorp na Indianendorp, met vrolijke uitnodigingen om te komen. Maar we kunnen niet overal stilstaan. Hoewel, op een gegeven moment is men bezig de slechte staat van de weg op te knappen. Mijlenlang is het afgezet en voor we verder kunnen is 35 minuten stilstaan voorbij. En het is weer warm geworden…

Uiteindelijk komen we in Tuba City, waar we overnachten om de volgende morgen te vertrekken naar Monument Valley. Nog maar 100 mijl. Via weg 160 rijdend zien we ergens een verwijzing naar het Navaja monument. Inderdaad, weer een ander reservaat. We draaien van de weg af en gaan op zoek naar dit “monument”. Niet een monument zoals wij dat in NL verstaan, maar een plaats die herinnert aan. We moeten een hele wandeling maken, langer dan we dachten, zonder water, pet en zonnebril, maar het is boeiend, die canyon, hoe kun je daar nu in gaan wonen. Grote uithollingen in de Canyon blijken vroeger bewoond te zijn geweest. Heel boeiend om zo in hun leefwereld binnen te treden. Dan vervolgen we de weg naar Monument Valley. Een heel bijzondere plek waar temidden van de woeste vlakten ineens reuzen van rotsen oprijzen, alsof ze daar gebouwd zijn met de bedoeling toeristen te lokken.
Al direct na Kayenta, waar we bij de Indianen boodschappen hebben gedaan en dus geen bier konden krijgen, staan we stil. Vol bewondering staren we naar de reuzen die ons aan alle kanten omringen. En hoe dichter we het park naderen, hoe boeiender het wordt. Als door een reuzenhand lijken her en der blokken opgestapeld te zijn. In rode kleuren (ijzerdioxide!) springen ze eruit en trekken alle aandacht naar zich toe. De ene nog mooier dan de andere. Op de grens van de vier staten Arizona, Utah, New Mexico en Colorado strekt zich dit unieke schouwspel uit. Dit is het decor van menige Westernfilm, deze onmogelijke rotsformaties roepen herinneringen op van beelden die je lang geleden gezien hebt. Vaak is het hét symbool van het Westen in vakantiecampagnes, het meest gefotografeerde gebied van Amerika, zo zegt men. Maar hier te staan en overweldigd te worden door die 300 meter hoger rotspieken dat is opnieuw een hoogtepunt van deze vakantie. We zijn er weer stil van. Hoe lang gaat dit nog door?

P.S.: Terwijl ik dit schreef zat ik buiten in de warme avond. Even later, terwijl ik dit verstuur steekt er een warme storm op en moeten we snel alles binnen zetten, het rode zand stuift om onze oren. Een heerlijke storm in deze avond om elf uur, terwijl jullie in NL net beginnen aan de zaterdagse croissanten (waar we naar snakken omdat die hier niet te koop zijn!). Overigens, dit verhaal komt pas echt tot zijn recht als je de foto's gezien hebt. Dus kom terug zodra die er staan!

Geschreven door Mari.ada.op.reis