We bezoeken het Beihaipark, vroeger de keizerlijke tuin. In de tiende eeuw was dit al het zomerverblijf van de keizers. Daarom heeft men er allerlei fraais kunnen aanleggen: paviljoenen, vijvers, landschappen. We hebben er gewandeld, gezeten en vooral bekeken. Ik bedoel dit ook in de passieve vorm. Bekeken worden. Want uiteraard liepen er veel Chinezen rond, toeristen uit dit immense land. Beduidend meer dan in Rusland, waar er al veel waren. Maar buitenlanders zijn een aanblik waard. Het bestuderen soms. Eerder in een restaurant zochten Chinezen contact, boden een sigaret aan en wilden weten hoe oud ik was. Toen vielen ze van verbazing van hun stoel. Of ze wezen naar mijn enigszins behaarde benen. Een ander - met behaarde armen en benen - werd zelfs aangeraakt, geaaid. Dus zo werden we bekeken.

Maar ook actief: we bekeken veel. Wie de Chinese bouwwerken bekijkt wordt vooral getroffen door het spel van lijnen, vormen en kleuren, door de altijd weer andere beschilderingen, het spel met draken en andere figuren. De ontwerpen, de structuren, de symmetrie. Prachtige kunstzinnige bouwwerken zijn het keer op keer. Vooral als je het vergelijkt met de hutongs waar we menige keer doorheen gelopen zijn, saaie omgevingen, grijs en vergrijsd, smalle straten, rommelig, kabels dwars overal overheen, hoewel daar pas het echte huidige Chinese leven zich afspeelt.
Alles van die bouwwerken te beschrijven zou te saai worden. Wanneer ik bijv. de naam noem “studio van het Rustige Hart”, dan stelt u zich er van alles bij voor, maar niet een complex van zalen, vijvers, bruggetjes, waarbij je al slingerend wandelt (dat slaat meer op de paden hoor!), je tegelijk verbaast over alle technieken die gebruikt werden om dit neer te construeren en af en toe weer stil zit te kijken en genieten van het uitzicht.

En waar denkt u aan bij een verjaardagscadeau voor de moeder van de keizer? Een cadeau van 1200 vierkante meter, een hal met torens en grachten en poorten omgeven. In schitterende luister hersteld. Ik moet zeggen dat mijn cadeaus voor mijn moeder minder waren. Ik hoefde er ook niet twee jaar aan te bouwen.
In een “veerboot” over het meer naar het Pagode-eiland treffen we twee Nederlandse meisjes aan. Een leuk gesprek over studie en stad ontwikkelt zich. Überhaupt komen we weinig NL-ers (of andere buitenlanders) tegen. De Chinezen hebben zich de laatste tien jaar sterk (economisch) ontwikkeld en daardoor is de levensstandaard verhoogt en zijn ze zelf met een inhaalslag van toerisme bezig. Daarom zie je overal alleen maar Chinezen. En veel.

Als we uiteindelijk dit park verlaten willen we nog even de kolenheuvel bezoeken. Weer een park, aangelegd met een heuvel omdat dit hoort bij een paleis. Als we er doorheen lopen zeg ik ineens: ik hoor het Rijssens Mannenkoor. Zo klinkt het althans, totdat er ook vrouwen invallen. Dan is mijn illusie weg hen hier aan te treffen. Maar het gezang blijft. We zoeken het op. Horen zelfs op meerdere plaatsen zingen. Het blijken spontane ontmoetingen te zijn van mensen, waarbij iemand de leiding neemt en de meesten spontaan en uit hun hoofd meezingen. Het klinkt als koorzang, hoewel het ook communistische strijdliederen kunnen zijn. Kennelijk muziek die hen als kind werd ingeprent, maar nu spontaan tot gratis concerten leidt. Geweldig dit aan te horen.
Als het ene gelegenheidskoor is afgelopen en mijn aanwezigheid door meer dan mijn lengte alleen is opgevallen zoek ik contact met de dirigent die me al hartelijk begroette. Hij haalt er een dame bij die een mondje over de grens spreekt en we hebben nog een leuk gesprek. Maar als ze vragen wat mijn beroep is en ik vertel wie ik ben vallen hun monden en gezichtsuitdrukkingen even stil. De christelijke kerk staat in China immers niet in hoog aanzien.
Op de Chinese ggle zocht ik er naar en vond eigenlijk niet meer dan dat het een minderheid is (klopt) die nog gelooft in een hiernamaals en daarom naar de kerk gaat (opium van het volk, zo was altijd de communistische uitdrukking) en dat het uiteindelijk gebaseerd is op oude Chinese tradities (zo, da’s nieuw voor mij).

Geschreven door Mari.ada.op.reis