I’m a rich lonesome cowboy
Zo ongeveer eindigde altijd het verhaal van Lucky Luke, alleen dan als poor lonesome cowboy. En zo ongeveer voel ik me, als ik door de woestijnachtige gebieden van Nevada rijd. Zojuist hebben we een korte wandeling gemaakt. Diepe kloven doorsnijden het woeste en eenzame landschap en onder de hitte van de nog altijd brandende zon lopen we het stoffige pad langs, waar tussen de schaarse grassprieten en struikjes allerlei cactussen amechtig in de droogte proberen te overleven. Een diepe kloof strekt zich voor ons uit, steil oprijzende wanden doen vermoeden dat weinigen ooit de bodem hebben bereikt, maar in dit gebied waar de indianen ooit leefden in hun oorspronkelijke habitus, liggen hun sporen, de hoefadrukken van Lucky’s paard. Als we bij het parkeerterrein terug enkele kraampjes ontwaren kan het niet missen, moderne indianen met mooie sieraden proberen wat te verdienen en doen dat vandaag ook aan ons. En dan rijden we verder dit eenzame en woeste landschap door. Inderdaad, dan speelt het door mijn hoofd. Eens, zo gingen die Indianen, toen nog in volle vrijheid, hoewel elkaar als stam voortdurend bevechtend, maar nu mag ik, gezeten achter een stuur, met zoveel pk onder de voeten, de brede en voor ons vreemde wegen opgaan. Alleen dan met een rijk gevoel. Vandaar die titel. Rijk, omdat we de afgelopen dagen zoveel indrukwekkends gezien hebben. Dat overvalt je dan vaak weer, de grootsheid van Gods Schepping. En die machtige Bouwmeester, die dit moois heeft laten ontstaan.
Vanaf Seligman waren we nog een stuk de Route 66 gevolgd om via Williams naar de Grand Canyon te gaan. Een van de wereldwonderen der natuur, een kloof, een breuk, in de aardkorst die een niet te beschrijven schouwpel geeft. Je staat bovenaan, kijkt elke keer de peilloze diepte in en verwondert je voortdurend over het lijnenspel van de rotsen. Je loopt vijftig meter verder en kijkt weer en alles lijkt anders. Met geen pen te beschrijven die schoonheid van deze kloof. Hoe is het mogelijk geworden, dit alles. Een betoverd schouwspel van begin tot eind.
We hebben nog niet eens de ideale omstandigheden. Door het hete weer is het behoorlijk heiïg. De Coloradorivier, waarvan we af en toe een glimp opvangen en die zo’n 1400 meter dieper ligt, heeft een modderachtige kleur en toont zich niet op zijn mooist. Ik heb veel mooiere foto’s gezien. maar hier sta je zelf, loopt er rond en proeft de indrukken die het op iedereen maakt. Je ontmoet mensen, praat over wat je ziet, je komt telkens weer dezelfde mensen tegen die ook die hele route afleggen.
Opvallend is vooral de rijke schakering aan kleuren. Elk moment zijn ze weer anders. Elke keer kijk je anders tegen de rotsen aan en denk je dat je die plek nog niet gezien hebt. Geen moment verveelt het, vele uren hebben we nodig, die eerste dag om vanaf het bezoekerscentrum naar het 15 mijl verder gelegen eindpunt te komen. Op veel foto- en videomateriaal hebben we een en ander vastgelegd, maar tegelijk beseffen we dat we nooit de indrukken van deze pek kunnen overbrengen.
Hoe kun je overbrengen dat je in een duizelingwekkende diepte keek als je slechts een scherm van een aantal inches voor je hebt? Hoe kun je de warmte proeven als je thuis in totaal andere sferen verblijft? Hoe kun je de echtheid van het licht laten meebeleven. Dit schouwspel waar je nooit op uitgekeken raakt, dit grootse en meeslepende natuurwonder, dit raakt je helemaal. We worden er stil van.
We begonnen zoals velen bij het bezoekerscentrum. Aan het begin werd aangegeven dat alle parkeerplaatsen vol waren en we zes kilometer verder zouden moeten (op zich niet erg omdat overal shuttlebussen rijden), maar na even zoeken bleek de tweede plek aan het begin leeg te komen. Zo op het eerste gezicht heb je het gevoel in een compleet dorp terecht te komen. Village heet het ook, maar zodra je op weg gaat kom je in een andere sfeer. Weliswaar blijven veel toeristen in de omgeving van dat bezoekerscentrum hangen. Daar is het bijna ellebogenwerk om een glimp van het geheel op te vangen. De hele strook waarlangs we kunnen gaan bedraagt echter zo’n vijftig mijl, dus we kunnen even vooruit. Een netwerk van shuttlebussen brengt je naar allerlei punten en vandaar lopen we, soms kilometers lang, langs de South Rim, zoals deze zuidelijke kant heet. Er is ook een North Rim, maar van daaruit kijk je tegen het zonlicht in en dat is minder.
Hoe verder we van het bezoekerscentrum weggaan, hoe rustiger het wordt. Uiteraard is de grootste uitdaging de kloof zelf in te gaan. Op allerlei wijzen wordt duidelijk gemaakt welke voorzorgsmaatregelen je nemen moet en dat je absoluut niet in één dag naar beneden en naar boven mag. Met onze stevige wandelschoenen - aan het begin zien we mensen op slippers, die zullen niet ver gegaan zijn - gaan we uiteraard ook een van de paden een stuk af. Stukje wel te verstaan. Om even de sfeer te proeven. De diepten te zien en de hitte te voelen.
Het is een onbeschrijfelijke ervaring om daar te staan waarvan je al vaker beelden hebt gezien. Een film bijvoorbeeld over een groep jongeren die door de kloof over de rivier aan het raften is, is spectaculair. Je kunt je er iets bij voorstellen, maar nu sta je daar zelf. Het is echt. Bovenaan weliswaar, maar toch, op deze unieke plek.
Bijzonder is ook dat deze streek juist door de Indianen werd bewoond. Op allerlei wijze door informatie en verhalen wordt dat levendig gemaakt. Herinneringen aan stammen, maar ook aan de blanken die zo langzamerhand dit schouwspel gingen ontdekken komen overal tot leven.
In een van de bussen die ons een stuk verder voert zitten we plotseling achter een echtpaar uit de Amishgemeenschap, herkenbaar aan hun klederdracht. Ik knoop een gesprek aan en dat wordt nog een kort en leuk gesprek, waarbij ze vooral naar ons achterland nieuwsgierig zijn. De Amish zijn een zeer archaïsche leefgemeenschap uit Pennsylvania, alles wat modern is daar maken ze geen gebruik van. Dat blijkt ook nu. Het enige wat ze bij zich hebben zijn twee waterflessen. Het zijn de enige bezoekers die niet lopen te fotograferen, met dure toestellen, smartphones of ipads, of met wat dan ook.
Onderweg staat ergens een ranger met een zeer grote kijker waar je door mag kijken en allerlei details onderin de kloof ziet. Maar wat graag legt hij een en ander uit. Een enthousiaste astroloog heeft zijn speciale kijker op de zon gericht en legt uit hoe je de zonnevlammen kunt zien opspatten. En werkelijk, je ziet het voor je ogen gebeuren. Ergens verderop is iemand met een groep jonge mensen bezig. Wat daar gebeurt roept vragen op. Ineens moeten die personen allemaal - op veilige afstand van de rand van de kloof weliswaar - languit op de grond gaan liggen. Is dit een poging om een te worden met de Grand canyon? Het karma over te nemen of zoiets? Ik krijg er geen hoogte van.
Moe maar voldaan rijden we die avond het park uit en nemen een plek op een camping net erbuiten (er binnen was alles vol). Ze weten van prijzen! Zesenveertig dollar voor een nachtje staan. Met elektra, vooruit. En water. Zonder afvoer, dat kost nog eens vijf dollar. Maar we staan vlak bij het park zodat we de volgende ochtend er weer in kunnen. We hebben een jaarpas voor de nationale parken en kunnen erin wanneer we willen. Die volgende morgen pakken we het oostelijke deel. Vanaf het bezoekerscentrum nu nog 35 mijl tot aan de uitzichttoren waarmee je over de woestijn heenkijkt, waar ik in het begin over schreef. Hier geen wandelpad langs de Rim, maar elke keer een parkeerplek en uitzichtspunten. En opnieuw vallen we van de ene in de andere verbazing. Dit is niet weer te geven. Hier word je alleen maar klein en stil van. Een zestal plaatsen hebben we om stil te staan en het kost ons opnieuw vele uren om naar het einde toe te trekken. Zo komen op het punt waarop je het begin van de kloof ziet ontstaan vanuit het landschap. Een uitkijktoren brengt ons naar het hoogste punt van de Rim. Naast ons klinkt ineens een stem die zegt: dit is de eerste keer dat ik Nederlands hoor praten. Het blijkt een uit NL afkomstige vrouw te zijn die heel lang in Nieuw-Zeeland woont en nu op weg is naar NL. We hebben opnieuw een heel leuk gesprek. En dan verlaten we deze plek. Stil geworden door alle indrukken. En daarom: I’m a rich lonesome cowboy. Nou ja, zo alleen was ik natuurlijk niet.

(Foto' s komen nog, bij vorige verslagen al bijgevoegd)

Geschreven door Mari.ada.op.reis