Aan de hoeveelheid botercupjes lag het niet. Daarmee kunnen we het in de trein wel even volhouden, crackers en broodjes smerend. Dankzij Linda hebben we genoeg bij ons. Tenslotte is dé reis nu eindelijk begonnen. Daarom gingen we immers naar Rusland. Nou ja, stuurde onze oudste dochter die samengespannen had met de rest van de kinderen en kleinkinderen ons op weg. En deden we dat maar al te graag ook.
Nu moest die lang gekoesterde wens - opgekomen toen het woord bucketlist nog niet niet uitgevonden was - dan eindelijk in vervulling gaan. De Trans Mongolië Express. Zeven volle dagen in de trein zitten. Van Moskou tot Beiijng, 7810 km lang, We hebben de reis wel in stukken geknipt zodat we ook nog een beetje cultuur en historie kunnen snuiven en de reis ook aantrekkelijker kon worden.
En zo verlaten we het Moskouse hotel, zoeken de metro en scheuren even later met duizelingwekkende snelheid door de nauwe ondergrondse pijpen onder hevig gekras en geratel. Zeulend met onze zware koffers (waaronder de boterberg) belanden we uiteindelijk weer bovengronds. We kijken om ons heen en ontwaren zowaar station Yaroslavsky. Perfect! En heel erg op tijd.
Toch spannend hoe zoiets allemaal zal gaan. We zoeken onze wagon, de provodnitsa checkt kaartjes en paspoort en even later betreden we onze coupe voor de eerstkomende bijna 30 uur. Voorlopig alleen nog Rusland, als we aankomen in Jekaterinenburg zitten we op de grens met Siberië oftewel Azië. Het landschap aan de Russische kant is veelal groen. Bossen, natuurgebied, niets gecultiveerd uitgezonderd de moestuintjes in de kleine dorpjes met houten huizen in vaak niet al te beste staat. Veeteelt en akkerbouw valt niet te ontdekken.
Kennelijk heeft het land in de communistische tijd hoofdzakelijk geïnvesteerd in infrastructuur en industrie. Dat is te zien aan het uitgebreide spoorwegennet en het alsmaar doorgaande goederenvervoer. Soms moeten we op een station 20 tot 30 minuten wachten, maar dat betekent niet dat de lijnen nauwelijks gebruikt worden. Heel intensief worden die juist gebruikt. Maar voornamelijk met goederenvervoer. De ene na de andere trein komt ons in hoge frequentie tegemoet. En het verleden is te zien aan de verwaarloosde fabrieken, zoveel ruïnes vind je nergens als langs deze spoorlijn.
Trouwens, tijdens het wachten hoef je je niet te vervelen. Even het perron op, wat velen doen. uit alle hoeken en gaten komen vrouwen tevoorschijn om hun waar aan de man te brengen.Een bezigheid voor veel vrouwen. Dingen verkopen. Net zoals we dat al in St. Petersburg zagen. Overal vrouwen die tentjes bemannen (Eh, bevrouwen?), als suppoost in de Hermitage (slechts één man gezien). In Moskou ook overal vrouwen die van alles verkopen. En hier weer. Ze bieden van alles aan op het perron. Als we al mannen zien, lopen ze met krukken, missen een been of een hand. Ongemerkt denk je dan: oorlogsslachtoffer? Want de geschiedenis van Rusland is zeer bloedig. Vroeger al. Nu nog.

Duidelijk was aangegeven dat er geen eten bij de reis was inbegrepen. Als die middag dan iemand van de restauratie voorbij komt om te vragen wat we eten willen, nemen we aan dat we dat betalen moeten. Aardig dat ze het komen vragen. Ze spreekt, zoals de meesten nauwelijks Engels, maar het lijkt alsof ze het heeft over iets als chicken. Ja, doe maar! Het zal om zes uur gebracht worden. Veel later wordt er uiteindelijk een doos bezorgd. Maar geen chicken te ontdekken, alleen iets wat op peperkoek lijkt en er naar smaakt. Wat krijgen we nou? Dus maar een broodje erbij. Tot tegen half acht er nog wat komt, waar je als je even heel goed kijkt stukjes kip in kan ontdekken (maar meer pasta). En van betalen is totaal geen sprake. Dus toch inbegrepen? Benieuwd naar de volgende reizen.

En dan de eerste nacht in een rijdende - en regelmatig stoppende maar vooral schommelende - trein. Kennelijk heerst er een streng regime, want de provodnitsa die al eerder het raampje in de gang heel demonstratief sloot doet rond half elf de grote verlichting uit. Het wordt behelpen met nachtlampjes. Dan maar vroeg gaan slapen dus. Na meer dan twee uur schommelen, draaien en woelen denk ik: waar ben ik aan begonnen en lag ik maar thuis in mijn stille bed. Dit wordt een regelrechte ramp. Daar gaan je mooie verhalen! Je stort in en houdt het niet vol! Wie doet zoiets nou op die leeftijd!
Maar eindelijk, als het even na tweeën buiten al licht begint te worden (echt waar, we zitten ook veel hoger dan in NL, Noorderbreedte) dan slaap ik in (hetzelfde geldt voor Ada) en met tussenpozen maken we een eerste nacht.

Tijd voor het ontbijt. Helemaal erop in gesteld om zelf ontbijt te maken. Alles bij ons. We noemden het al, de botercupjes, ja, smeerkaas, noem maar op. We laten het ons goed smaken. Als alles opgeruimd is - we waren ook vroeg wakker dus vroeg ontbijten - komt de juffrouw van de restauratie weer en bezorgt twee bakjes. Nog meer! Wat krijgen we nu weer? nergens om gevraagd toch? Een dikke rijstebrij met een vette klont boter erin. Hum, niet direct onze smaak. En we zitten al vol. En hoe dat dan op de rest van de reis zal gaan is onbekend. We wachten af en rijden verder. Om bij het volgende station weer te stoppen. Als een boemel. Met af en toe een stop van wel een half uur. Straks zitten we drie nachten in die trein. Dat wordt nog wat.
En dan eindelijk komen we in Jekaterinenburg, Hotel vlak bij het station en morgen een dagje lekker door de stad dwalen. Vooruitzichtelijk wordt het negen graden. Hoera. Jas- en truienweer dus.

P.S. Pindat heeft de mogelijkheid de route die je gaat te "volgen" . Die mogelijkheid heb ik kennelijk te laat aangezet, maar tegelijk wordt het een hele vreemde route als je op de kaart kijkt. De trein reed heel normaal, niet zo heen-en-weer. En Pindat denkt gewoon dat we met het vliegtuig gegaan zijn. Zo'n afstand.... Nou ja, volg het verhaal maar...

Geschreven door Mari.ada.op.reis