Kennelijk was het een fikse prestatie. Alle medewerkers klapten toen we onze leenfietsen weer naar binnen reden. We hadden immers de Golden Gate Bridge "genomen". Een adembenemende tocht die je gemaakt moet hebben, een indrukwekkende brug over de baai van San Francisco. Zeker met een stralende zon erbij. Een geweldig begin van een lange reis door Amerika. Hoewel, de start ging minder, problemen op Schiphol, in Londen een vliegtuig dat beschadigd was en vervangen moest worden, maar met 25 uur van deur tot deur waren we uiteindelijk toch ins ons hotel beland voor de eerste twee nachten. En zoals meestal op vakantie was er ook onderweg al een verrassende ontmoeting. In een gesprek in het vliegtuig naar Londen lieten we de plaatsnaam Barneveld vallen. Gelijk keek een echtpaar voor ons om, ze hadden jaren heel dichtbij ons gewoond, al kenden we hen niet persoonlijk. Nu op weg naar San Francisco, bleven daar ook eerst twee nachten en zouden dan met een camper op stap gaan. Zij voor ‘slechts’ vier weken. Wij nog twee langer.
En zo beleven we dan onze eerste dag in SF. Alles Amerikaans om ons heen. Ook de opvallende verschillen, de ontelbare daklozen, de mensen die raar uitgedost over straat gaan, de velen die aan obesitas lijden en niet te vergeten de grote auto’ s (kleintjes niet kunnen ontdekken), de hamburgerzaken en vooral de grote mok koffie bij het vette ontbijt.
We staan die vrijdag al vroeg bij de beroemde Cablecar te wachten. Helaas niet als enigen. Na meer dan een uur zijn we pas aan de beurt. Maar het wachten is de moeite waard. De rit is de moeite waard. Vooral als de Cablecar een steile helling afduikt. De Gripman - zo heet de bestuurder - grijpt zich een ongeluk aan allerlei hendels, staat af en toe boven op de rem te dansen en doet er alles aan om de toeristen - want geen Franciscaan (of heten die hier anders?) waagt zich daar nog in - het naar de zin te maken. Het liefst trekt hij voortdurend aan het touw om met het vrolijk belgetinkel de stad tot leven te brengen. Voor sommigen is het vooral een rit om staande op de treeplank mee te kunnen rijden. Het liefst zo ver mogelijk naar buiten hangend.
Beneden bezoeken we het beroemde gebied van de Fisherswarf. Een oud havengebied, nu volop met toeristische attracties. Zoals dat museum van mechanische dingen, waar je gratis in mag, maar wel voor alle dingen die je wil laten draaien, spelen, lawaai laat maken of wat dan ook, een kwartje betalen. En dan de vele eettentjes! En oude legerschepen, monumenten voor alle marineschepen die in de oorlog vergaan zijn (23% van de vloot, oftewel 52), herinneringen aan de havens waar de militairen geëmbarkeerd werden. Deze kant van Amerika was vooral op de oorlog met Japan gericht. Dat heeft zijn sporen ook getrokken.
Daarna gaan we de fietsen huren. Een leger van enthousiastelingen (Hi guys!) staat gereed, ze behandelen ons als mensen die nauwelijks weten hoe je fietsen moet (gaat u even deze hal op en neer.... loopt u het eerste stuk maar, het is hier druk...), die verbaasd zijn als je later zegt dat je elke dag fietst (een jonge deerne van ergens in de twintig zegt dat ze al tien jaar niet meer gefietst heeft). En dan de grote brug over. Indrukwekkend is hij zeker. Een heel aantal foto’s heb ik er gemaakt. In de fotoreportage zie je er wat van. Eerst de gebruikelijke foto, het aanzicht van de brug. Genomen over het dak heen van de gebouwen aan de kades waarvandaan decennia lang de soldaten wegvoeren.
Van de brug dan een aantal foto's. Ik heb geprobeerd niet de standaardfoto's weer te geven, die je altijd ziet. Wel uit allerlei posities, steeds weer anders. Met aan de voet een oud fort.
Aan de overzijde zoeken we een restaurant op met geweldig uitzicht over de baai. Een heerlijk gevoel met zicht op de skyline van SF. Met de veerboot maken we de rit terug af. Zeehonden duiken naast ons op, water spat in je gezicht, de zon brandt al heerlijk op je. Een geweldige start.
Morgen de camper. We kijken er naar uit.

Geschreven door Mari.ada.op.reis