Op onze wandeling gaan we weer dwars door de hutongs. Hier vindt het leven van de Chinezen plaats. Schitterend, hoewel je de tegenstelling zo ervaart tussen de rijkdom die er in de hoofdstraten vanaf straalt en de armoedige situaties in de hutongs. We slingeren er links en rechts doorheen, vermijden de snel toerende vervoersmiddelen, groeten of worden gegroet.
En wat komen we dan tegen? Altijd fijn als je een echtgenote bij je hebt die het ziet: een christelijke kerk. Dat is heel bijzonder. We nemen foto’s, proberen of het hek open is en eindelijk verschijnt er iemand. Een sleutel wordt gehaald, we mogen binnenkomen, de dominee komt er bij en we hebben onverwachts een bijzondere ontmoeting en gesprek. Als ik vertel ook een ‘preacher’ te zijn verstaat hij priester en komt het gesprek op de verschillende kerken, maar uiteindelijk begrijpt hij mij. Als we afscheid willen nemen heb ik nog een dringende vraag. Waar kunnen we pinnen?
Want even tussendoor dit. Riksjarijders willen je graag vervoeren. We zochten een bepaald restaurant. Het zou in de buurt moeten zijn. Hij bracht ons er wel even. Het kostte slechts drie, maakte hij in gebrekkig Engels duidelijk. Juan, dacht ik natuurlijk. Maar hij wilde er - na afloop - 300 hebben. Dank je de koekoek. Dat zou bijna 40 Euro zijn. Zo worden Chinezen gauw rijk. Dat werd dus een heel heftig gesprek. Uiteindelijk droop hij met 50 hoewel lachend af.
Maar al wandelend besefte ik ineens dat ik geen geld mee zou hebben om de metro te nemen. Dus vroeg ik aan de eerwaarde waar we konden pinnen. Nu was er ook nog een soort kandidate die daar hielp en voorging en die moest net op weg en wees ons de weg, die we anders nooit gevonden zouden hebben (pinautomaten zijn er schaars!). Uiteindelijk heeft de kerk ons dus gered.
En dan uiteraard de muur. De Muur. The Great Wall. Daar gaan we natuurlijk ook heen. Voor een bezoek hadden we een speciale tour geboekt. We dachten aan een groep en een bus, maar om acht uur haalt een gids ons op. Met een privéauto gaan we zo op weg. Erg luxe. We zijn vroeg op weg en bereiken dus tijdig ons doel. We hebben inzoverre pech dat net een paar dagen de cabine van de kabelbaan buiten bedrijf is en we met een stoeltjeslift moeten. Maar dat betekent - in combinatie met het begin van de Chinese zomervakantie en dat al genoemde toenemende eigen toerisme - dat er een enorme wachtrij is. Het kost ons ruim een uur. Hoewel dat in het niet valt bij de rij als we terug komen, dan kost het wel tegen de drie uur.
Heel bijzonder, dat gevoel, op die wereldberoemde muur geklommen te zijn. Het wordt inderdaad een klimpartij, zeer steile trappen zijn het af en toe. Eerlijk gezegd, wanneer we onze prestaties vergelijken met die van jongeren die hijgend en puffend naast ons neerzonken, dan hebben we het voor onze leeftijd echt niet slecht gedaan.
Dé muur is een prestatie ooit van formaat. Hoe is het mogelijk dat men vroeger dit daar boven op die bergkam heeft kunnen bouwen. En dat het de tand des tijds heeft doorstaan. Niettemin hebben we een heel bijzonder bouwwerk bezocht en heel wat spannende minuten beleefd bij het dalen en stijgen op die vreselijk steile trappen. Want eng zijn sommige stukken best wel. En dan dat gevoel, daar gestaan te hebben. Te kunnen zeggen: ja, ik was op de muur. Niet zomaar even op de plek waar de kabelbaan eindigt (gelet op het aantal mensen dat mee naar boven ging zou het toch enorm druk op die trappen moeten zijn), maar een enorm eind. De muur bewandeld!

Eten en drinken valt in China niet mee. Het begon al - wat denk je, bij die hitte en droogte! - met bier uit borrelglaasjes. Dat schiet niet op. En vervolgens met stokjes eten. Ada wil niet anders meer :=)). En dan kies je van mooie plaatjes iets wat er lekker uitziet en krijg je iets wat er in de verte niet op lijkt. Of kip die absoluut niet naar kip smaakt. Of je bestelt een groene salade. Welaan, een halve kropsla plus een aantal reuze spinaziebladen op een bord, dat is het. Met stokjes eten hè. En broccoli ziet er uit als spinazieblad met een vingerdikke steel. Nooit gezien. En dan die geuren, daar maak je in de hutongs wel kennis mee. Af en toe draait je maag. En wat we verder allemaal nog gegeten hebben? We weten het af en toe niet eens goed. Maar een ervaring rijker in ieder geval.

Geschreven door Mari.ada.op.reis