Aangekomen in Beijing verspreiden alle bekenden uit de trein zich onmiddellijk. De een wordt opgehaald, de ander - zoals wij - moet zijn weg zoeken. Eerst uitzoeken hoe alles zit, temidden van een wriemelende massa. Allerlei mensen schieten gelijk op je af om hun diensten aan te bieden. Maar we zoeken zelf onze weg. Eerst pinnen. Ik laat Ada achter en ga op zoek. Dat kost de nodige moeite. Uiteindelijk vind ik een plek met geldautomaten. Transaction failed. Dat is het enige wat ik eruit krijg. De automaat stond in een soort geldwisselkantoor, dus mogelijk niet zo betrouwbaar. Dan naar het postkantoor. Transaction failed. Oei. Eerst even checken… wereldopname toch ingesteld? Dat bleek OK. Toen aan een loket gevraagd. En ja, ik moest speciaal naar een ATM van de bank. Weer op weg. En Ada zat moederziel alleen te wachten op dat stationsplein.
Maar wees gerust, alles kwam goed (later heeft zelfs de kerk ons gered, maar dat komt nog). Uiteindelijk kwamen we in de wijk waar het hotel zou zijn. Door een straatje waar je normaal voorbij zou lopen moesten we heen. Later werd het vertrouwder. Echt Chinese omgeving. Alles krioelt door elkaar, alles oud en verwaarloosd, in de avond pikkedonker, smal, zodat er vaak nauwelijks gepasseerd kon worden, fietsen, scooters, auto's, transportkarretjes, het schiet allemaal langs elkaar heen, maar we kwamen er. En vonden alles in goede orde.
En ja, dan dat eerste bezoek aan Beijing. Richting het zo overbekende Plein van de Hemelse vrede. Het metrosysteem werkt goed al is het even puzzelen hoe het kopen van een kaartje werkt (en betaald wordt, afhankelijk van de afstand). Dan stappen we uit.
Terwijl de toeristenmassa haar fotomoment heeft door zich massaal door de Tian'an Men (poort van de Hemelse Vrede) te dringen bezoeken wij eerst het park ernaast, waar bijna niemand te vinden is (ook de ingang niet echt). Het is het Tai Miao, met zijn schitterende bouwwerken, het “cultuurpaleis van de arbeiders” als eerste, een vooroudertempel van de Ming- en Qingkeizers (14e - 16e eeuw), en verder de centrale hal waarin offerceremonies werden gehouden en nu de zogenaamde "Chinese Peaca Bell" te vinden is, klokken die bedoeld zijn om het nieuwe millennium welkom te heten. De verschillende bellen hebben allen verwijzingen naar delen van China, etnische groepen of perioden uit de geschiedenis.
Op het plein ervoor zijn fotografen bezig bruidjes en anderen in allerlei standen te vereeuwigen. Soms mag de bruidegom er ook op...
Daarna steken we over (eigenlijk onder de weg door, steken we onder dat klinkt zo raar) naar het Plein voor de Hemelse Vrede. Allerlei namen klinken bekend, maar je moet je eerst oriënteren om de samenhang te zien. Zo staat er ook de Poort van de Hemelse vrede, de Tian’an Men, die het plein aan de Noordzijde afsluit, hoewel er een brede verkeersweg tussen plein en poort ligt. Een poort, nou ja, een immens gebouw, met de beeltenis van Mao Zedong. Tegelijk de ingang naar de verboden stad.

Wat ons intussen vooral opgevallen is, is de enorme security. We hebben niet geteld hoe vaak onze bagage door een scanapparaat heen moest. Onvoorstelbaar. Waarbij dan ook nog bij elk apparaat tot zeven man stond om alles te regelen en elkaar te checken. Meen niet dat je verder ongezien blijft. Waar je ook kijkt, altijd is er wel een camera die jouw kant op gericht is. En dan de opgestelde politieagenten ter controle. Volmaakt in de houding blijven ze staan, hoe heet het ook is, twee-aan-twee (of meer) marcheren ze, in het gelid. Bijna komisch om te zien. Een enorm apparaat om alles in de gaten te houden. En o wee, als je ergens een cm overheen gaat. Ik ben verschillende keren tot de orde geroepen, wilde het elke keer natuurlijk even uitproberen.

Zo bewaken honderden agenten dit plein. Het is ook immens met zijn 800 meter lengte en 500 meter breedte. Hoewel het niet direct opvalt door de verschillende bouwsels. Een menigte aan mensen dwaalt er rond en toch lijkt het leeg. Het is een plein dat met bloed besmeurd is, een hele geschiedenis kent. Een plein waarop je nog proeft hoe de communistische dictatuur nog altijd heerst, zij het gematigd. Een plein dat wereldwijd symbool staat voor het verlangen naar mensenrechten, democratie en vrijheid. Een plein waar alleen maar plein is. Geen bankje om te rusten en te overdenken, geen schaduw voor de verzengende zon van die dagen, geen plek voor een terrasje, alleen maar een paar systematisch opgestelde verkoopwagens (ja ja, in het gelid) die flesjes warm water verkopen en verder alleen maar veel zoete koekjes en snoepjes. Nergens een lekker broodje of een verfrissing waar je naar snakt.

Het immense monument voor de volkshelden trekt als eerste de aandacht. van een afstand dan. Want de trappen opklimmen is er niet bij en agenten-in-het-gelid kijken er op toe. En dan staat er dan kolossale mausoleum van Mao. Daar is hij nog steeds te bewonderen, daar waart zijn geest rond. In de middag als wij er zijn is het gesloten. De hekken zijn dicht maar in de verte bewaken agenten angstvallig de deuropeningen.
Intussen slaat vermoeidheid toe, we zoeken een zijstraat, eten wat, zoeken contact met onze reisorganisatie omdat we niets weten over de trip naar de muur en keren later weer terug op het plein om aan de zuidzijde de machtige Qian Men, twee tegenover elkaar staande grote gebouwen die de poort vormden die toegang gaven tot het plein.
Ook rondom het plein staan de nodige gebouwen. Wat denkt u van de Grote hal van het volk? Met een grote zaal voor 10.000 mensen. En een feestzaal waar maar de helft in kan. En zo nodig kunt u in een van de overige 33 zalen terecht. Voldoende? Tenslotte omgrenzen nog twee musea dit immense en indrukwekkende plein.
Een dag vol met eerste indrukken. Moe maar voldaan keren we huiswaarts, sorry hotelwaarts.

Geschreven door Mari.ada.op.reis