(Wijziging nu we thuis zijn: Foto's toegevoegd. Ik heb ook filmpjes, van paardrijden bijv. maar de bestandsextensies kan Pindat even niet lezen...morgen volgt meer. Door de zes uur tijdsverschil nu even uitgeteld....)

En inderdaad, als we opstaan biedt de zon gelijk haar verwarmende stralen aan na een zeer koude nacht, die de warmte van het vuur van de vorige avond in de tent helemaal heeft verdreven. We ontbijten met zijn vijven en dan komt het paardrijden. Voor allemaal bijna een onervaren bezigheid. Zal dat wel lukken? Houden we het drie uur vol? Houden we spierpijn over. We krijgen de dringende waarschuwing mee bij het doorwaden van de rivier niet naar beneden naar het water te kijken, maar naar de wolken.
En dan de eerste stappen. Al of niet met stramme lenigheid hebben we ons op het paard gehesen. De drie begeleiders nemen ons aanvankelijk aan een touw mee, zodat we alleen maar volgen kunnen, maar dat lukt dan ook aardig. We genieten van de afwisselende omgeving, doorkruisen drie keer een rivier en tellen de oneindige wolken. Iedereen is in opperbeste stemming over de schoonheid van de schepping, we ontdekken nieuwe bloemen, afgekloven botten en ronddwalend vee. De eerste helft eindigt bij een imposante rotspartij waar we pauzeren en - om de uitputting helemaal tot een hoogtepunt te brengen - klimmen we de rotspartijen nog weer helemaal op. Inmiddels zijn er al bijna twee uur om en moeten we nog terug. De terugtocht verloopt weer anders. Onze begeleiders laten ons vrij lopen, menigmaal gaat het in galop en voelen we ons als cowboys die het land doorkruisen, scherp spiedend naar de vijand. We kijken tegen de coulissen van het “resort” aan, waar de snelle slagschaduw van de wolken over de kale heuvels heen scheert. Een boeiend spel, waar we eindeloos van genieten.
Inmiddels is het bijna één uur en zijn we benieuwd of de volgende groep is aangekomen. Het gezin van Tooske Ragas zou namelijk arriveren samen met een TV-ploeg van RTL4. Zij is met haar gezin bezig aan een reis van bijna vier maanden door allerlei landen. Doel is te ontdekken hoe Nederlanders in het buitenland leven. En hoe zij met weinig toekunnen, tegenover ons Nederlanders die zo verwend zijn en alles al hebben en kunnen. Een spannende bezigheid. Voordeel voor ons is dat er gelijk een aantal verbeteringen aan het sanitair zijn aangebracht.
We maken op allerlei manieren kennis met het gezin en de begeleiders, worden zelfs gevraagd te figureren in sommige activiteiten. Dan weer een camera, dan een drone die het terrein in kaart brengt. Gezamenlijk eten en kletsen we, de kinderen genieten volop van dit primitieve leven.
Altijd prachtig om te merken hoe gesprekken zich ontwikkelen en hoe je in korte tijd veel van elkaars leven weet. Zodra onze partners, waar we ook mee paardreden, weten wie we zijn en dat ik predikant bent, blijkt dat de gesprekken al gauw weer gaan over kerken en religie. Op mijn vraag om stilte voor de maaltijd blijken ook zij graag dat moment te willen. Zo leren we zomaar mensen kennen die we mogelijk nooit meer zullen ontmoeten. Intussen hebben we al menig gegeven uitgewisseld, ook al om de wederzijdse paardrijfoto’s (Wordfeud!) te kunnen uitwisselen.
Al met al een zeer boeiende dag geweest. Morgen gaan de Saipanees en de twee Hagenezen weer weg, maar het gezin Ragaz blijft nog. Opnieuw: boeiend. Al met al kun je wel zeggen dat dit een hoogtepunt van de reis is, dit verblijf hier. Ondanks alle ontberingen. Zo primitief, een met de natuur, heerlijke ontmoetingen en gesprekken. Toch zal ook dit verblijf ten einde komen.

Geschreven door Mari.ada.op.reis