In de loop van gisteravond zijn er nogal wat gasten bijgekomen die wij als vroege vogels gelukkig voor het ochtendritueel voor zijn.

Het ontbijt bestaat uit 'home made cakes' wel lekker allemaal en het ziet er ook goed uit, maar voor ons te zoet als ontbijt. Bij het ontbijt zit ook Carmen, een Mexicaanse, die onderzoek doet naar de wijze waarop we in de Westerse wereld omgaan met de geneeskrachtige planten die een aantal eeuwen geleden vanuit Z-Amerika als sierplanten werden overgebracht, bijvoorbeeld de Dahlia. De kennis die erover bestond is te vinden in de bibliotheek van het Vaticaan....de macht van de farmaceuten zal hier ook vast wel een grote rol in spelen. Wat later blijkt dat ze een cursus vanuit Collepardo verzorgt en dat de cursisten gisteravond zijn aangekomen.

Onze wandeling vanuit het dorp is op deze zondagochtend een soort cardio-fitness. Eerst 150 meter steil omhoog, dan een korte afdaling om de hartslag weer even te temperen, dan weer 200 meter omhoog door het bos en zorgen dat je 'systeem' blijft draaien en vervolgens een kort intermezzo op een picknick plek. Hier komt ook een ouder stel aan per auto die voor hun zondagse picknick de auto uitladen met van alles en nog wat. Ze blijven daar de hele dag en het zal er vast nog wel drukker worden. Rustig dalen we af naar het fraaie klooster 'Di Trisulti'. Even een bezoekje en het lijf en geest laten ontspannen voor we aan het laatste deel van de cardio-training gaan beginnen. Langs de weg over asfalt is het met haarspeldbochten een eindje naar beneden en vervolgens weer omhoog naar het dorpje Civita, het hoogste punt van vandaag. Daar aangekomen even in het gras uitdampen. Voor de cool-down lopen we nog steeds over het asfalt door een brede vallei. Een fraai gezicht, maar na enige kilometers heb je dat wel gezien. Gelukkig gaat de route van de weg af over een stevig pad langs een huisje met een stel vervelende honden. Aafke besluit over de weg door te gaan en zo loop ik twee kilometer solo door de weilanden, even geen asfalt. Wanneer ik weer op de weg kom, zie ik Aafke een paar minuutjes later met verhit hoofd langs de weg naar beneden komen. Zere p... van het asfalt en waar blijft dat beloofde restaurantje....de brandstof is op. Niet zo vreemd na een Italiaans ontbijt en de inspanning van die ochtend.

Het is dan nog tien minuten lopen tot we bij de agriturismo zijn. Toch wel 10 lange minuten. Als we er aankomen blijkt het vol te zitten in verband met een communie feest. We kunnen wel water krijgen en uitrusten. Dat is al fijn, dus de schoenen zijn snel uit. Wat later komt de man langs met een bordje anti-pasti en zegt dat als het wat rustiger is in de keuken ze een pasta voor ons klaar maken. Voor Aafke is dat aardige gebaar na de verrichte inspanning net iets te veel en haar ogen worden wat 'vochtig....', wanneer ik ga afrekenen is dat niet nodig, 'pellegrini di olanda'!


We stappen uitgerust en met een goed gevoel weer op. Nog 10 km en wat hoogtemeters te gaan. De route is daarna ook niet meer zo eentonig. Over gras, stenige paadjes, een geiten pad, asfalt en langs een bar belanden we aan de voorzijde van Het klooster van Casamari. Over de brug komen Angelo en Carlos ons tegemoet. Ook zij slapen bij de 'suores,' waar we bijzonder hartelijk ontvangen. Wanneer Aafke een tukkie doet, loop ik nog even rond om te kijken waar we kunnen eten.

Uiteindelijk belanden we in een 'trattoria' waar we Leon en Wil uit Roermond ontmoeten. Zij lopen de 'Via Francigena del Sud' naar Bari. Tijdens het gesprek blijkt dat Wil op één van de pelgrimsdagen is geweest waar zij mijn presentatie heeft bijgewoond over mijn wandeling naar Rome. Later dan gepland en afgesproken, gaan we richting de 'zusters', maar met de 'saluti' van de eigenaar van de trattoria, Renato, op zak wordt daar door de 'suore' niets van gemaakt, alleen een hartelijke lach en een twinkeling in haar ogen.

Geschreven door JohnTube