Gisteravond heeft het nog flink geregend met onweer, dus ik ben benieuwd hoe de paden zullen zijn waar ik vandaag langs moet. Eerst de boel weer inpakken en de regenspullen maar bij de hand houden. Vanmiddag en ook vrijdag wordt er meer regen verwacht. Ik laat het maar over me heen komen (liever niet 😁).

Naar Poggio Bustone is het iets meer dan 20 kms, onderweg is er geen mogelijkheid om wat te kopen en in het hotel is ook niet veel bijzonders te krijgen, dus neem ik voor onderweg maar wat chocolade koeken mee. Je moet toch iets hebben om op de been te blijven.

Buiten is het lekker fris, dat is op 1170 meter ook niet zo vreemd, en het is licht bewolkt. Voorlopig ziet het 'weer' er nog goed uit. Het eerste stukje is nog over asfalt, waarbij ik diverse picknickplekken en een fontein (watertappunt) passeer. Bij het fontein staat ook een bouwsel, of zoals Aafke waarschijnlijk zou zeggen een kotje, waar je behalve koffie en frisdrank ook broodjes kunt kopen. Dat komt me goed van pas, want alleen chocoladekoek is toch niet alles. Een oude baas staat in het 'zaakje', en terwijl hij mijn broodje met rauwe ham klaar maakt, vertelt hij dat hij ook in Nederland is geweest. Hij wil graag even een praatje maken. Ik herken dat wel. Alleen lopen, vind ik geen probleem, maar er zijn van die momenten dat... Ik gun hem graag zijn moment en ook ik 'leer' hier weer van.

Met de lunch in de rugzak loop ik door en al snel wordt ik over een breed pad van de weg afgeleid. Veel kalksteen en tot dan heb ik nog weinig hinder van de neerslag van gisteren. Pas wanneer het pad zich versmalt, worden mijn schoenen sinds tijden weer een keer nat. Het kost mij echt moeite om me te herinneren wanneer dit voor het laatst is geweest en moet daarvoor terug in de reisverslagen. Ik vind het erg prettig om te lezen dat jullie de verslagen waarderen, maar ze hebben voor mij ook een toegevoegde waarde. Ondanks dat mijn dagelijkse beslommeringen zich beperken tot de basale zaken, vergeet je bepaalde waarnemingen heel snel, terwijl die juist op dát moment wel van invloed waren op mijn gevoelens en gedachten.

De pizzeria, waar je eventueel zou kunnen overnachten, is al twee jaar gesloten vanwege een ingrijpende verbouwing. Ik hobbel rustig door over de doorgaande weg, na wat chocolade te hebben gegeten, op zoek naar het pad dat naar de volgende col leidt. Door een beukenbos gaat het omhoog. Geen vliegende aanvallers meer. Af en toe verrassend, door een berg bladeren of over rotsen. Op een open stukje met gras tref ik een bungalowtent compleet met terras en BBQ uitrusting. Er is geen mens te bekennen. Wat later ben ik op het hoogste punt aangekomen (~1250 m) en neem ik toch eerst even pause aan de rand van een een klein dal. In de schaduw met een beetje wind is het prima uit te houden

Hierna is het voornamelijk afdalen, waarbij ik een fraai uitzicht heb over het Rieti dal. Alle insecten van me afslaand, kom ik halverwege de middag aan in Poggio. Bij de lokale bar hebben ze wifi en kan ik weer wat uploaden. Als ik het in de avond weer probeer, heb ik helaas geen verbinding.

Bij de albergo hebben ze geen wifi, dus dat schort weer wat zaken op. Ik raak daar in gesprek met een Italiaanse (Anna) die de Cammino di San Benedetto loopt, van Norcia naar Montecassino (310 kms). Samen eten we in de avond in de albergo en het is prettig en gezellig om zo wat te kunnen praten. Ze heeft twee jaar in Nederland (Utrecht) gewoond en gewerkt, maar is al weer enkele jaren woonachtig in Milaan. Morgen loopt zij ook naar Rieti, maar vertrekt al om zes uur. Voor mij is dat veel te vroeg.

Geschreven door JohnTube