Vanaf half zeven begint in de slaapruimte iedereen een beetje in beweging te komen. Het was een rustige nacht, geen snurkers of andere bijgeluiden. De hele meute gaat richting het zuiden naar Ventimiglia en ik zal in oostelijke richting geen medegangers(sters) hebben. De Duitse dames, die gisteren druipend arriveerden (niet van het zweet), hebben de spullen niet helemaal droog kunnen krijgen en vertrekken met drijfnatte schoenen, erg vervelend en hoe bekend.

Vanaf nu is het voorlopig 'gemiddeld' omlaag en laat ik de 2000-plussers achter me en dat heeft niets met leeftijdsdiscrminatie te maken. Rustig daal ik af door het dal, genietend, de zon tegemoet en overal waar ik kijk, zie ik de marmotten wegschieten. Een enkeling blijft nieuwsgierig zitten om te kijken naar die vreemde snuiter. Ik blijf dan even staan, net zo nieuwsgierig 😀.

Het dal vernauwt zich tot een doorgang van slechts enkele meters en daarachter ontvouwt zich een nieuw panorama. Een kloof die langzaam breder wordt met aan weerszijden bossen en steile wanden. Het dorpje Canino (1370 m) zie ik wat verderop beneden in het dal liggen. Het pad kronkelt langs een van de wanden omlaag. Ik voel me er erg nietig.

Eerst nog via rotspaadjes, maar al snel loop ik weer tussen één meter hoog gras en ander groeiend/bloeiend spul en daarbij allerlei soorten en formaten vlinders, ook weer die blauwtjes. Ik weet nu ook waarom ze zo op een kluitje zitten.....op uitwerpselen. Het zijn dus eigenlijk de strondvliegen onder de vlinders. Nog een stukje bos en ik loop Canino binnen, een paar huizen, een kerkje en smalle straatjes. Daarbij bestaat het uit een hoger en lager gelegen deel. Scheelt nog net geen kilometer (niet in hoogtemeters 😁). In het lagere gelegen Canino is ook een rifugio/bar/ristorante "Foresteria di Canino" voor mij de gelegenheid om even te pauzeren. Een leuke, gezellige locatie met 'free-wifi', dus meteen mijn schrijverij van gisteren kunnen uploaden en de laatste reacties gelezen...de GPS staat op 1665km, mijn verhaaltjes worden gelezen voor het slapen gaan 😴 en bij het ontbijt 😶. Ik blijf de reacties zeer waarderen, hoe kort ze ook zijn 👍.

Na Canino moet ik weer over een col, een klim van 200 m 😄, een peulenschilletje met de ervaring van voorgaande weken. Onderweg tref ik een oudere dame met een klein rugzakje, die kruiden en jonge scheuten van planten aan het plukken is. Ze komt uit Savona, is een paar dagen in deze omgeving en plukt de kruiden voor pesto en soep. Ze vertelt me hoe ze de soep maakt, 'heel simpel en smaakt prima'. Op de col aangekomen heb ik 'uitzicht' over het dal waar ik morgen doorheen trek.

De hangbrug waar ik me zo op had verheugd, is enigszins beschadigd als gevolg van wat 'steenslag' 😕. Er is gelukkig een omleiding die bovenlangs gaat en een mooi uitzicht over het dal en de vernielde brug geeft. De volop bloeiende brem geeft wat kleur en bedwelmd de hele omgeving met zijn geur. Ik ben blij dat ik geen last heb van hooikoorts! Om half twee kom ik bij het Rifugio Mongioie aan. Er zitten een aantal mensen te eten, niet overdreven druk, maar wel gezellig. Ik beland in een amusante discussie, het Franse woord voor hoofd is 'tête', in het Italiaans betekent dit iets heeeel anders....😂 daar sta je dan als Hollander met je goeie gedrag. Het was een vrolijk gezelschap en ik heb me prima vermaakt.

's Middags een tijd zitten praten met Ngima, een Nepalees die 9-10 maanden per jaar bij het Rifugio werkt. In Nepal werkt hij het resterende jaar als gids, maar door het afnemende toerisme is het niet mogelijk om daar nog van rond te komen. Dan ben je toch even een puur tijdje van huis om de kost te verdienen. Zo heeft iedereen zijn verhaal.

Om halfacht is het aan tafel. Pasta met kaassaus en pasta met groente, kalfsrollade en gebakken aardappeltjes, gevolgd door nog wat regionale kaas. Het is zoveel, dat ik het niet op kan krijgen. Mijn tank is in ieder geval weer nokkie vol voor de wandeling van morgen.

Geschreven door JohnTube