Niet iedereen is 's morgens even opgewekt, dat weet ik inmiddels wel, maar de Duitse dame in het gezelschap is er wel één van het soort die ik liever niet meeneem. Een en al negativiteit, wat een zuurpruim, ze kijkt alsof ze 2 citroenen heeft gegeten en levert alleen maar commentaar op het Italiaanse ontbijt en inmiddels zou ze beter moeten weten. Je zou niet zeggen dat ze al een paar keer in Italië is geweest om te lopen, want behalve Duits spreekt ze volgens mij geen enkele andere taal.

Als ik van de kamer kom met mijn spullen, vertrekken de Duitsers richting Limonetto. Voordat ik op pad ga sta ik nog een tijdje te kletsen met de uitbaters, erg aardige mensen. Ze moesten me namens het Italiaanse echtpaar van gisteren, de man met de groene stropdas 😀, ik weet precies wie ze bedoelen, een goede reis wensen. Ik loop met een 'sorrisso' de mist in.

Het is een verstilde wereld met af en toe wat geluid van vogeltjes. De laatste dagen hoor ik, net als nu, veelvuldig de koekoek. Het doet mij denken aan de reisverslagen van Jacco Robijn uit Delft. Hij is nu ook onderweg naar Rome, maar met een andere achtergrond en bij de roep van de koekoek, wordt hij herinnert aan zijn vorig jaar overleden echtgenote. Zo hebben we allemaal onze eigen reden om een tocht als deze te ondernemen. Ik stap, en soms is het ploeteren, nu mijn eigen route.

De aanloop naar de Passo di Ciotto Mieu, 2270 m, is een relatief kort tracé en het gaat daardoor ook snel omhoog. Af en toe is het flink schakelen. Had ik in het begin nog mijn regenjack aan, al snel heb ik deze weer uitgetrokken, ondanks de mist. Gisteren kon ik op afstand goed zien waar ik vandaag over heen zou gaan. De werkelijkheid is nog weerbarstiger. Het is echt scherp omhoog, veel losse stenen en met behulp van een zekeringskabel is het laatste stuk, over een hoogte van 75 meter, klauteren. Geen terrein voor sportschoentjes en zeker niet voor bikers. Af en toe werp ik een blik, kloing, naar achteren....slik. De rugzak gaat het liefst een kant op die ik niet aantrekkelijk vind en ik ben blij (opgelucht) dat ik zonder mankeren boven ben gekomen. In dit geval vond ik de aanwezigheid van de Duitsers toch wel prettig....

Aan de andere kant van de bergrug is het zicht een stuk beter en is de afdaling minder ruig. Limonetto ligt op 1200 m, dus het is op de rem en zorgen dat het lopen blijft, en geen rollen wordt. Af en toe breekt de zon door de bewolking heen (daar klopt natuurlijk niets van) maar dat is helaas maar tijdelijk. Hopelijk is het 'weer' morgen beter.

Voor het eten, waar ik het dit keer maar niet over zal hebben want anders gaat iedereen lopen, heb ik eerst nog even gebeld met het rifugio Don Barbera en in mijn gebroken Italiaans voor morgen gereserveerd, 'sono olandese' 😃. Langzaam gaat mijn taalkennis vooruit, althans voor mijn gevoel. Bij de weg, Bud Spencer & Terence Hill klinken in het Italiaans heel anders.

Geschreven door JohnTube