Toen ik vanochtend het gordijn open deed, kon ik de kerktoren op 50 meter afstand nog zien, maar daarna was het egaal grijs, de 'pijpenstelen' lagen op straat, 'katten en honden' liepen overal verdwaasd rond....de opleving van'het weer' gisteren was een kort leven beschoren.

Dat van die kerktoren is wel aardig. Deze slaat ook ieder kwartier....en de afstand van mijn kamer tot de toren is dermate kort dat, als hij slaat en ik het raam open heb, ik de klok kan horen natrillen..... Voor de nacht zag ik het ook helemaal zitten😟. Het viel gelukkig mee, want na tien uur in de avond was het over...'s morgens pas om zes uur eenmaal en vanaf zeven uur wordt vervolgens weer het volledige dagprogramma weer gevolgd. Hij is sociaal afgesteld en ik ben eigenlijk wel benieuwd of hij zondags een ander programma heeft.

Na het ontbijt even gedag zeggen. De bazin doet de toko alleen en is een vrolijke dame. Het is prima te doen en de grote drukte is eigenlijk in de winter. De herberg ligt aan een route voor tourskiërs die veel gebruik maken van deze leuke locatie. Ik pak me weer geheel 'para plui' in en kan zo naast een groentetuintje gaan staan.....ondanks de regen is de stemming goed als ik kwart voor negen richting 'Col de Madeleine' ga. Volgens mij staat deze ook regelmatig op het tourprogramma....

Eerst is het honderd meter afdalen naar de weg en dan is het 18 km over de weg en 1000 meter stijgen naar de col....waar ik begin van de middag dan wat wil eten. Het voordeel van het huidige weer is de rust, weinig verkeer en al helemaal geen fietsers en met het weinige zicht ook geen afleiding . Een beetje mijmerend diesel ik omhoog....deze week is het alweer 2 maanden geleden dat ik Aafke naar Schiphol bracht voor haar reisje naar Wijnand in Kyoto. Wat gaat de tijd snel voorbij. Over anderhalve week zit voor Wijnand zijn tien maanden in Japan erop en begint er een volgende fase....ik ben benieuwd. Voorlopig zal ik eerst nog wat bergjes moeten passeren en in Rome zien te geraken.

Na een uurtje begint het wat minder te regenen en wordt mijn wereldje wat groter..ik kan gelukkig wat meer van de omgeving genieten. In de verte verschijnen de hogere toppen en het uitzicht wordt steeds fraaier en indrukwekkender. Dit zet gelukkig door, zodat ik toch ook nog foto's kan maken. De weg kronkelt zich omhoog, soms vlak en met flauwe bochten en iedere km wordt aangegeven hoever het nog is tot de col, met stijgingspercentage en hoogte. De ene keer smal met een betonnen richeltje als afscheiding met de diepte ernaast en dan weer wat breder met groen. Onderweg kom ik bij de dorpjes ook wat mensen tegen, allen maken ze even een praatje en dat zijn toch de leuke onderbrekingen. Zelfs een tegemoetkomende auto stopt, raampje gaat open....en na tien minuten rijdt hij weer door. Het valt me op dat als ik in mijn nog steeds onbeholpen Frans antwoord geef, dat de mensen ook in het Engels wat proberen te zeggen. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt. Het gebied rond de col en dan vooral de zuidzijde is in de winter één en al skipiste. Bij het dorpje Cellier op 1350m kom ik de eerste skilift tegen. Ik ben blij dat het er rustig is en er geen mensen in ski-uitrusting staan. Dan had ik me pas echt zorgen moeten gaan maken😄.

Eind van de ochtend passeren er diverse motorrijders, medelanders, Belgen, etc... Dat moet toch een heel andere beleving zijn. Ze zien natuurlijk het panorama, de mooie bochtige weg...maar het detail, of even een plaatje of een stop voor een praatje, veel gaat er dan toch aan je voorbij. Ik stap over een slak en zij rijden over een slak met een heel ander resultaat!

Als ik om een paar hoge pieken heen ben, zie ik met nog 3 km te gaan de col voor me uit liggen. Vlak ervoor gaat de weg met een paar haarspeldbochten omhoog langs wat sneeuwresten. Even een tandje bijzetten voor de laatste 250 hoogtemeters. Naar het zuiden toe begint de bewolking alweer dikker te worden....

Om één uur ga ik als eerste over de streep bij Madeleentje, het hele peleton heb ik achter me gelaten (of ben ik van de verkeerde kant de berg opgeklommen), de punten voor het bergklassement zijn in ieder geval binnen, maar geen ronde-miss te zien die deze bezwete Hollander een kus wil geven..😂😂. Mijn beloning vind ik echter in het restaurant op de col. Voor fietsers hebben ze verse pasta Carbonara. Met '3 kratten bier' op mijn rug vind ik dat ik die brandstof ook wel kan gebruiken. Het smaakt me prima en een tweede portie had ik ook nog wel weggewerkt.

Als ik wat later weer op pad ga, Nice ligt nu hemelsbreed op 205 km, regent het af en toe een beetje, maar dat is na een uurtje voorbij....het hoost en in de verte klinkt gerommel. Ik wilde eigenlijk tot een uur of zes doorlopen naar La Chambre in het dal en dan daar maar zien waar ik zou kunnen slapen. In Longchamp (1650m) aangekomen, ga ik toch maar even langs het bureau voor toerisme. Vijf kilometer verder, richting het dal, heeft een hotel een kamer beschikbaar. Ik vind het prima. Met uiteindelijk 31 km op de dagteller en drijfnat arriveer ik om vier uur bij het hotel, het is voor vandaag weer mooi geweest en eigenlijk toch nog redelijk weer gehad.

In het hotel blijkt ook een groepje Franse fietsers te zijn. Als ik in de gang mijn rugzak aan het uitpakken ben, hoor ik een hoop gesteun en gepuf. Ik kijk op en zie een als wielrenner uitgedoste fietser de trap opkomen en daarachter een man met van oor tot oor een grijns. De laatste is chauffeur van het groepje fietsers. Ze zijn naar de col gebracht en komen fietsend, rollend, naar beneden. Met de neerslag en de wat lagere temperatuur zijn er twee wat onderkoeld geraakt... Daar heb ik met lopen niet zo snel last van😉.

Voor Aafke heb ik een digitaal veldboeketje😘, zonder geur, bijgevoegd. Maar ook de andere volgsters en liefhebbers mogen hier natuurlijk van meegenieten😃.

Geschreven door JohnTube