Vandaag een kort stukje, hemelsbreed is het nog geen 5 km, maar totaal 5.30' uur lopen. Na alle nattigheid van gisteren zijn de schoenen, ondanks de kranten, nog redelijk 'vochtig'. De knie is wat gevoelig en bij traplopen steekt het aan de voorzijde, rustig aan. Ondanks dat de voeten gisteren een tijdje in het water hebben gedobberd hebben die geen zichtbare schade opgelopen.

Bij het weggaan uit de rifugio, op 2000 m hoogte, is het helder en tamelijk fris. Even verder op wordt het pad overspoelt en met behulp van wat keien kom ik toch droog over. Vanaf het stuwmeer is het langs de steile helling, onder luid gefluit van de alpenmarmotten, ze zijn er weer, 450 m kronkelend omhoog naar de 'Col de Fenestrelle'. In de schaduw blijft het ondanks de inspanning fris en zelfs de voetjes warmen voor het gevoel niet snel op. Van de knie heb ik, als ik rustig loop en zolang het pad omhoog gaat, geen last. Met de afdaling is dat misschien ander, ik merk het wel. Als ik zie waar de passage is, kan ik me haast niet voorstellen dat er een pad loopt. Grote rotsen en veel puin, toch gaat het gestaag door en is het prima te doen. Boven eerst nog over wat sneeuwveldjes, voordat ik in het zonnetje op de col sta. Er staat nauwelijks wind, een mooie plek om even te zitten en wat spullen te laten drogen. Als ik iets verder doorloop, staat er een steenbok recht voor me. Volgens mij denken we allebei hetzelfde, "wélke kant gaat hij op?"😀.

Voor de afdaling naar San Giacomo, 1250 m, wordt 3 uur gerekend. Dat komt goed uit voor de lunch en dan heb ik vanmiddag ook nog wat tijd voor mezelf. Het is een lange afdaling in twee gedeelten, eerst over een met gras begroeide helling en daarna over een verhard pad. Het eerste deel loop ik in het zonnetje, bijna fluitend, vele kronkels en dus veel extra meters, maar over een goed te belopen pad. De knie houdt zich goed, dat is in ieder geval geen probleem. Onderweg kom ik een stel Nederlanders tegen. Zij trekken vanuit een rifugio drie weken rond in deze omgeving en willen eigenlijk wel kamperen. De laatste week is het weer nogal onbestendig met veel (onweers)buien in de namiddag en avond. Ik weet er alles van😷.

Als ik bij het verharde pad kom, dan weet ik dat de laatste 7 km geen eitje zullen zijn. De verharding bestaat uit keien van alle draagbare formaten en het pad lijkt meer op de droge bedding van een bergbeek. Niet relaxend dus, er zijn veel ergere dingen en hier komen we ook wel weer overheen. Daar waar het pad het toelaat kan ik toch wel van de omgeving genieten....terwijl ik achter mij, boven de bergen, opnieuw de bewolking zie ontwikkelen, loop ik rustig verder het dal in. Op het pad zitten af en toe hele groepen vlindertjes bij elkaar. Als ik dan passeer fladderen ze op en loop ik in een wolk van die beestjes, een leuk en vrolijk effect.

Het rifugio San Giacomo is in het verleden gebouwd om pelgrims tussen Rome en St Jacques de Compostella een overnachting te bieden. Nu heeft de eigenaar van het naastgelegen restaurant annex bar het in beheer. Als ik aankom zitten er twee Italiaanse stellen op het terrasje te genieten van een pilsje en wat eten...dat ziet er goed uit. Eerst maar naar de kamer en wat vochtige spullen ophangen. Een prima kamer met badkamer (wat een luxe), ruim, schoon en heerlijke bedden. Na me te hebben opgefrist, volg ik het voorbeeld van de Italianen en dat smaakt uit de kunst! Eind van de middag begint het wat te regenen en is er ook gedonder te horen.

De avondmaaltijd is voortreffelijk; salade met koud vlees vooraf, dan een tortellini, gevolgd door in de oven gegaarde kip (heerlijk gekruid) met gesmoorde paprika en als keuze nagerecht voor mij kaas. Het is zeker niet altijd afzien😁. Als ik terug ga naar de kamer geeft een ondergaande zon nog een mooi plaatje....

Geschreven door JohnTube