De nacht op het parkeerterrein beviel prima. Het heeft alleen wel echt de hele nacht geregend, het hield maar niet op. We zijn blij dat we gisteren van het kasteel nog mooie foto's hebben kunnen maken. Ik maak een foto van het middenterrein waarbij jullie misschien denken dat dat de slotgracht is: nee dat is het resultaat van de regen van vannacht.
Na het ontbijt gaan we naar het kasteel. We kopen de kaartjes en we krijgen er eentje cadeau, omdat ik in Harley zit. Er is voor een rolstoel geen mogelijkheid om de 2 of 3e verdieping te bekijken. Toch erg lief!
Het is heel erg rustig, echt heel fijn. Er is niet een bepaalde route die je moet volgen, maar je kunt door de vertrekken dwalen. We bekijken een filmpje over de historie van het kasteel. Frans de 1e had het idee om een leuk optrekje te bouwen, maar ging daarbij wel een beetje over de top. Het is meer dan indrukwekkend. Je moet het zo zien dat er een vierkant is met een centrale trap in het midden (waarover straks meer) op de punten van het vierkant zijn ronde torens met vertrekken gemaakt. Ook in die torens zitten weer trappen. Later zijn de gebouwen rondom het 'basispaleis' erbij gekomen.
Het was natuurlijk om mensen te ontvangen en te imponeren. Ook werden er natuurlijk evenementen voor de jacht georganiseerd. Nadat Frans was overleden hebben verschillende familieleden het stokje overgenomen. Het is geweldig hoeveel er van het interieur bewaard is gebleven.

Oh ja, ik zou nog terugkomen op die centrale trap. Die is ontworpen door Leonardo da Vinci en het grappige is dat mensen die naar boven lopen de mensen die de trap afdalen niet tegenkomen. Wij vonden het fascinerend.
We dwalen door de keukens, tekeningen aan de muur geven steeds aan waar je dan bent in het gebouw, want je bent je oriëntatie volledig kwijt. Inmiddels weten jullie van ons dat daar sowieso vrij weinig voor nodig is, dus wij zijn er blij mee.
We laten Harley op de begane grond en gaan naar de 1e verdieping. We zien slaapvertrekken, studeerkamers en salons. Het is prachtig allemaal.

De 2e verdieping slaan we over, ons hoofd is vol en het waren veel indrukken. We gaan in de stromende regen terug naar de camper. We gaan op pad naar Blois.
De route is schitterend, maar wat is het jammer van de regen.
Er is geen camping in de buurt van het stadje, maar we vinden er wel één niet te ver daar vandaan. Het weer is té slecht om een stadje te bezoeken, dus het wordt een spelletje, boekje of filmpje vanmiddag. We vinden de camping, maar er is pas weer iemand om half vier. We besluiten een grote supermarkt op te zoeken en voor de komende dagen voorraad in te slaan. Op het parkeerterrein van de SuperU lunchen we in de camper en maken een boodschappenlijst. Weer helemaal voorbereid op de komende dagen gaan we weer naar de camping. Er is nog niemand te bekennen, dus we kijken even of we het water kunnen bijvullen. Daar moeten we een muntje voor hebben, dus moeten we wachten. Kwart voor vier is er nog niemand, dus we gaan bellen. Gea hoort een heleboel Frans, maar een Engels gesprek is niet mogelijk. De dame roept nog een heleboel Franse woorden en dan een paar keer: j'arrive en hangt op. En ja hoor daar komt een rood autootje. We mogen wel blijven maar de camping is geëvacueerd. Tja, die regen zit ons wel in de weg. We mogen op een achterste veldje staan, wel met elektriciteit. Perfect. Dit gaat met mijn steenkolenfrans allemaal prima. Gea wil nog wel graag weten of we water kunnen bijtanken en vraagt dat dan maar gewoon in het Nederlands. De dame moet daar verschrikkelijk om lachen en begrijpt het gelukkig en we krijgen een muntje.

Water bijgevuld rijden we naar het bedoelde plekje. Daar staat al een caravan en er ligt een losse stekker op de grond alsof er al een camper stond en even weg is. We besluiten zo dicht mogelijk in de hoek te gaan staan. De bewoners van de caravan komen eens kijken hoe ik Gea in het plekje loods. Ze zijn het er duidelijk niet mee eens, maar ik negeer ze. Het zijn wel twee types die symbool staan voor tokkies, ik kan er niks anders van maken. Ze gaan zich ermee bemoeien. Gea glimlacht ze vriendelijk toe en zegt dat ze zich er buiten moeten houden en lekker naar binnen moeten gaan. Dat verstaan ze natuurlijk niet en gebaren dat we op die plek van die losliggende stekker moeten gaan staan. We geven toe en de tokkies helpen ons nog even met de elektriciteit. Dat is dan weer aardig, maar we vragen ze niet op de borrel.

Het regent maar door, we weten nu dat orkaan Kirk uit de Verenigde Staten daar schuldig aan is en voorlopig stand zal houden. Het is niet dat we er chagrijnig van worden, maar er is een grens aan de hoeveelheid regen die we aankunnen. We puzzelen over een nieuwe route. Die is er, maar die hou ik nog even als clifhanger. Wordt vervolgd!

Geschreven door Gea-Jacq.op.reis