Heerlijk geslapen in ons knusse hotel. Gisteravond lekker gegeten in het restaurant. Daarvoor moesten we door de wijngaard een weggetje naar boven wandelen. We hadden een schitterend uitzicht vanaf het terras. 's Middags hadden we dus al een keuze gemaakt uit het menu. De papagaai vis. Dat was me toch lekker! Lekker glaasje wijn erbij, dikke prima. Onder het visje lag een hele hete steen, dat was ideaal. Nog even een spelletje keezbord/voortwee gedaan en toen waren we moe, rozig en voldaan....om 21.00 uur. Kan ons het schelen, we zijn lekker in bed gekropen en hebben tot 08.30 geslapen. Na een lekker ontbijtje trokken we de wandelschoenen aan, rugzakje op voor de 'makkelijke' wandeling. Volgens Gea is dat een schrijffoutje geweest in de reisbeschrijving, want makkelijk was het allerminst. We moesten klimmen en nog eens klimmen. Stijl over betonweggetjes. Het viel niet mee. Tijdens het lopen bedacht ik dat deze wandeling een metafoor is voor mijn afgelopen jaren/maanden. Voelen dat het zwaar is, maar je weet dat je verder moet. Je hijgt, puft en zweet en ploetert door. Op het moment dat we het hoogste punt hadden bereikt vertelde ik die gedachte aan Gea en kwamen de tranen, het was goed. Nadat de blik weer helder was zagen we het schitterende uitzicht, hier hadden we het voor gedaan! Daarna ging de weg redelijk bergafwaarts. Na het over het hoofd zien van een kleine afslag kwamen we bij een restaurantje/winkeltje. Daar konden we een lekker frisje kopen en op het terras zitten. Naast de metafoor zijn we tot meer inzichten gekomen: het is beter om binnen de lijntjes van de vaste route te blijven. We bedachten dat we niet helemaal meer naar boven naar het kerkje (het startpunt) hoefden, maar meteen door naar het hotel konden. We zagen een weggetje waarvan we dachten dat het een kortere route was. Fout. Dus moesten we weer een steile weg omhoog. Leermomentje!
Terug in het hotel was het nog maar tegen één uur. Nog de hele middag voor ons!. Boekjes en kaart erbij en we besluiten om een route te rijden naar een plaatsje Prazeres, wat in de reisbeschrijving werd aangegeven. Maar eerst moesten we tanken, want de auto werd afgeleverd met maar een kwart volle tank. Het dorpje zou een bijzonder kerkje met twee torens moeten hebben, dat klopte, verder was er niet veel te beleven. We zagen wel dat er een soort galerie was en daar liepen we naartoe. We zagen allemaal vogelverschrikkers, die hoorden bij een soort botanische tuin. We moesten er wel erg om lachen, vooral om de twee dames op het bankje, waarmee we onszelf wel verbonden voelden. Het was zo bijzonder om zoveel vogelverschrikkers bij elkaar te zien. Ze hadden er wel een lekker ijsje, dus dat maakte veel goed. Nog lekker vroeg in de middag, dus waarom niet doorrijden naar een kustplaats Ponto do Pargo, die ook werd beschreven. Daar was de trekpleister een vuurtoren en een prachtig uitzicht bij de kust. De vuurtoren was wel zo'n onbenullig dingetje dat we helemaal dubbel lagen van het lachen. Hij "verscheen" aan ons aan het einde van een tunnel. De uitzichten bij de kust waren echter adembenemend. We kwamen ogen tekort. De golven tegen de rotsen zien spetteren, blauwe en witte schuimranden. Hoge rotsen, prachtige groepen cactusplanten. Echt heel schitterend! Er was ook een expositie in de vuurtoren. Nog steeds onder de indruk van de uitzichten gingen wij daar naar binnen. Er zat een mannetje die ons vroeg of we Engels spraken. Linksaf was de expositie en we moesten vooraf in een boek schrijven waar we vandaan kwamen en na afloop konden we een donatie doen in een sigarenkistje. Nou, dat beloofde wat. Nieuwsgierig liepen wij de ruimte in die de grootte had van een kleine huiskamer. Een paar panelen met wat foto's en Spaanstalige beschrijvingen. Dat was het. Met onze gezichten in de plooi hebben we een paar muntjes in het sigarenkistje gegooid en zijn proestend weer naar buiten gegaan. In de auto nog eens goed naar de kaart gekeken. We willen nog niet terug naar het hotel en besluiten daarom verder op de route langs de kust te gaan, verder naar het Noorden, naar Port Moniz. Met de kaart en google maps moet het een peulenschil zijn. We klimmen en klimmen steeds hoger en ons citroentje doet dapper haar best. Gea is een fantastische chauffeur en ik doe mijn best om zo duidelijk mogelijk te zijn met navigeren. (toevoeging van Gea: een excellente navigator, wat het rijden zeker vergemakkelijkt) Waar en wat er precies mis ging weten we niet, maar we namen weer eens niet precies de goede route. Google maps vond dat geen probleem, we konden gewoon verder rijden. Het werd een hele spannende route, waarbij Gea maar weer eens haar rijkunsten bewees. Super smalle weggetjes, hele scherpe bochtjes waarbij je niet kon zien wat er na die bocht kwam. Met 5 km per uur kropen we die weggetjes over, maar kregen me toen toch een mooi uitzicht op Porte Moniz!! Het was intussen wel gaan miezeren, maar eenmaal beneden was het weer prima weer. We bekeken de lavapoeltjes waar verschillende mensen in gingen zwemmen. Toen er weer een regenbuitje kwam hebben we maar onder een luifeltje lekker een drankje genomen. Daarna nog verder langs de kust gedrenteld en toen was het wel genoeg. Hoewel het nog behoorlijk vroeg was zijn we een restaurantje ingedoken. Tenslotte hadden we ook niet geluncht, dus waren we wel toe aan een lekker maaltje. De terugrit verliep helemaal prima, het is hier zo lekker rustig op de wegen!
Wat een hoop belevenissen op één dag! En dit is nog maar dag twee van deze vakantie. De douche roept, daarna nog wel een spelletje en dan vast weer lekker slapen. Tot morgen!

Geschreven door Gea-Jacq.op.reis